ଦ୍ଵିତୀୟ ସ୍ଵର୍ଗ

ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ମମତାର ଇଟାବାଲି କାନ୍ଥେ

ବିଶ୍ଵାସର ଛାତ ତଳେ 

ପ୍ରେମର ରଙ୍ଗ ବୋଳିଦେଲେ

ବାସ୍ ଏକ ସୁନ୍ଦର ଘରଟିଏ ହୁଏ 

ଖରା ବର୍ଷା ଶୀତ କାକର 

ସବୁ ସହିହୁଏ ତା କୋଳେ ।

ଘର ପାଇଁ ଲୋଡା ନାହିଁ 

କୁଟା କାଠି ମାଟି ଇଟା ପଥର

ମନ ଯେଉଁଠି ଏକାକାର ଅଭିନ୍ନ 

ପରସ୍ପରେ ଆନନ୍ଦେ କୋଳାହଳ

ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ରଙ୍ଗ ଝରୁଥାଏ ନିରନ୍ତର

ସ୍ଵର୍ଗସୁଖ ମିଳୁଥାଏ ସେଠି ସବୁବେଳେ ।

ସଂସ୍କାରର ମାଟି ପରେ ଥାପି ମୂଳଦୁଆ

ଲୁହଲହୁକୁ ଫେଣ୍ଟାପେଣ୍ଟି କରି

କାନ୍ଥ ଚଟାଣକୁ ମଜଭୁତ କରିବାକୁ ହୁଏ ।

ଉଦାରତାର ଯାଉଁଳି କବାଟ ମୁଖ୍ୟଦ୍ଵାରେ ଲଗାଇ

ସାହାଣ ମେଲା କରେ ସଭିଙ୍କ ପାଇଁ

ଦୟା କ୍ଷମା କରୁଣାର ଶୀତଳ ପବନ

ଚନ୍ଦନ ପରି ବାସ୍ନାୟିତ ହୁଏ ।

କହି କୋମଳ ଅମୃତ ବଚନ

 ମନେ ପରୋପକାର ସହନଶୀଳତାର ସୁଗୁଣ

ସଂସ୍କାରିତ ହୁଏ ପରା ସାରା ଜୀବନ ।

ଏଇଠି ତ୍ ସ୍ଵର୍ଗ ଏଇଠି ନର୍କ

ସ୍ଵର୍ଗ ଖୋଜିବାର ନାହିଁ ଆଉ ପ୍ରୟୋଜନ 

ଚାଲ ନିଜ ହାତେ ଗଢିବା 

ବାଜି ଲଗାଇ ନିଜ ନିଜର ପରାଣ ।