ଜଳୁଛି ଜୀବନ ଲିଭୁଛି ସପନ କାନ୍ଦୁଛି ମାଟିର ଦୀପ ମରଣ ବେଦୀରେ ମଶାଣୀ ଖୋଜୁଛି କୋକେଇ ତଳର ପାପ । @ଚିନ୍ମୟ

ଏ ଅନ୍ଧାର ମୋର ଚିର ସହଚର ଦୀପର ଆଲୋକେ ଆଲୋକିତ କର ହିଂସା ଦ୍ୱେଷ ରାଗ ମାନ ଅଭିମାନ କାଢି ନିଅ ପ୍ରଭୁ ଦେଇ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ । @ଚିନ୍ମୟ

ଏ ଅନ୍ଧାର ମୋର ଚିର ସହଚର ଦୀପର ଆଲୋକେ ଆଲୋକିତ କର ହିଂସା ଦ୍ୱେଷ ରାଗ ମାନ ଅଭିମାନ କାଢି ନିଅ ପ୍ରଭୁ ଦେଇ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ । @ଚିନ୍ମୟ

କେତେ ରୋଗ ବଇରାଗ ଉପଶମ କରେ ଯେଉଁ ଗଛ ମାଟିଠୁ ଆକାଶ ଯାଏ ପରିବେଶ ରଖେ ପୁଣି ସ୍ଵଚ୍ଛ । ଆମରି ଭିତରେ ଥାଏ ସଦାବେଳେ ଦିନ ଆଉ ରାତି ହେଉ ବା ତୁଳସୀ ବେଲ ଭୂଇଁନିମ୍ବ ସେ ଆମ ସମ୍ପତି ।

କାଲି ପାଇଁ ଯିଏ ଭାବିନି ଜୀବନେ ଆଜି ପାଇଁ ହୁଏ ଖୁସି ଖରଚ କରଇ ସକଳ ଶକତି ହେଉ ଅବା ଦିବା ନିଶି । ଲୁହରେ ଲେଖେ ସେ ଆଗାମୀ ଦିନର ଅନାଗତ ଭବିଷ୍ୟତ ନିଜ ହାତେ ନିଜେ ଭାଙ୍ଗଇ ସପନ ଦୁଃଖକୁ ସଜେଇ ମିତ । @ଚିନ୍ମୟ

ମାଟି ପାଣି ପବନ ଓ ଆକାଶର ବଳୟ ଭିତରେ ଏ ଜୀବନ ବନ୍ଧା ଆମ କେଉଁ ଏକ ଅଦୃଶ୍ୟ ଛନ୍ଦରେ । ତା'ଭିତରେ ବନ୍ଧା ଆମ ଜୀବଜନ୍ତୁ ନିତ୍ୟ ପରିବେଶ ସଭିଏଁ ସମାନ ଏଠି ପାଇ ତାଙ୍କ କରୁଣା ଅଶେଷ ।

ପାଣିରେ ଜହର ଏଠି ପବନରେ ବିଷ ଚାରିଆଡେ ହାହାକାର ମାଟିଠୁ ଆକାଶ ସ୍ୱଚ୍ଛତା ଯାଇଛି ହଜି କେଉଁ ଦୂରଦେଶେ କାଳର କରାଳ ଛବି ଜଳ ଜଳ ଦିଶେ । @ଚିନ୍ମୟ

ଏଇ ବିଲ ବାଡ଼ି ପାହାଡ ଜଙ୍ଗଲ ନାନା ଜାତି ଫୁଲ ଫଳ ସୁଖରେ ଦୁଃଖରେ ଭଲରେ ମନ୍ଦରେ ଯୋଗାଇ ଦେଇଛି ବଳ । ଏ ଝରଣା କୂଳେ କେତେ ଯେ ସପନ ଯାଇଛି ଆମର ବିତି ଆମେ ବନବାସୀ ବଣର ମଣିଷ ପତେଇ ଦେଇଛୁ ଛାତି । @ଚିନ୍ମୟ

କାକରର ପଣତରେ ତୁମେ ସିନା ଚେତନାର ଚିତ୍ର ହୃଦୟର ବର୍ଣ୍ଣାଳିରେ ଖୋଜୁଥାଅ ମନ ମାନଚିତ୍ର । ଚିହ୍ନା ଚିହ୍ନା ଆଖିତଳେ ତୁମେ ପରା ସ୍ମୃତିର ଆବେଗ ମୁହଁ ସଂଜ ଅନ୍ଧାରରେ ଛାଡ଼ିଯାଅ କେତେ କେତେ ଦାଗ । @ଚିନ୍ମୟ