କବିର ସ୍ତ୍ରୀ

କବିର ସ୍ତ୍ରୀ

ସପନ କୁମାର ଗିରି

କିଟିକିଟିଆ ଅନ୍ଧାରଟାରେ

ଛାତଉପରେ ଗୁମ୍ ହୋଇ ବସିଛ କାହିଁକି?

ବସି ବସି ତାରା ଗଣୁଛ?

ନା ଅଯଥାଟାରେ ଦୁନିଆଯାକର ଲୋକଙ୍କକଥା ଚିନ୍ତା କରୁଛ?

ବୁଝିଲ ! ତୁମେ କେଉଁ ଯୁଗପୁରୁଷ ନୁହେଁ ଯେ

ସମାଜଟାକୁ ତୁମ ଆଦର୍ଶର

ବାଲି, ଗୋଡ଼ି, ସିମେଣ୍ଟ ଦେଇ ଗଢି ତୋଳିବ ।

କେଉଁ ଅସିଆ କାଳରୁ ଶୁଣୁଛି

ବନ୍ଧୁକଠାରୁ କଲମର ତାକତ ବେଶୀ ବୋଲି ।

ହେଲେ କାହିଁ ?

କିଛି ନିରିହ କଲମ ଧରିବା ଆଗରୁ

ବନ୍ଧୁକର ବାରୁଦରେ 'ଲାଲ୍ ସଲାମ୍' ଡାକରେ

ରକ୍ତିମ କରି ପକଉଛନ୍ତି ନିଜନିଜ ଜୀବନକୁ ।

କାହିଁ ତାଙ୍କ ହାତରେ ତ କଲମଟିଏ

ଧରେଇ ପାରିନାହଁ ।

ତୁମେ ତ ସବୁବେଳେ କଲମଟିଏ, ଖାତାଟିଏ ଧରି

ବସିଥାଅ ଯେ

ପଥର କି କାଠଟାଏ ପରି ।

ଜାଣିନ ! ଦୁଇଦିନ ହେଲା ଘରେ ଖାଇବାକୁ ନାହିଁ ।

ସଞ୍ଜବେଳା ଭାଇକୁ ଫୋନ୍ କରିଥିଲି ଯେ

ଚାଉଳ ଆଉ ପରିବା ଦେଇଗଲା ।

କେତେଦିନ ଏମିତି ମାଗି ଚଳିବି ?

ତୁମର ତ ପେଟଚିନ୍ତା ନାହିଁ ।

ଟିକେ ମୁନ୍ନା ଆଉ ମୋ ପେଟ ଚିନ୍ତା କର ।

ଏଇ ଅନ୍ଧାରଟାରେ ଆଇନା

ତୁମର କି କାମରେ ଲାଗୁଛି ?

ଲୁଚି ଲୁଚି ନିଜକୁ ଦେଖିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛ 

ନା ଏ ବିଶାଳ ଆକାଶଟାକୁ ଛୋଟକରି ଦେଖୁଛ ।

ମୁୁଁ ସେତେବେଳୁ ଆସି ବକ୍ବକ୍ ହଉଛି ହେଲେ 

ତୁମର ଲେଖା ବନ୍ଦ ହଉନି ।

ନିଆ ଲାଗୁ ତୁମ ଖାତା, କଲମରେ ।

ରାତି ସାଢେ ବାର ହେଲାଣି

ଚାଲ ଖାଇପିଇ ଶୋଇବ ।

ଆଉ ସକାଳୁ ଲେଖାଲେଖି ଛାଡି

ପେଟ ଚିନ୍ତାରେ ଯିବ ।

ଖବର୍ ଦାର୍ ଯେମିତି ମନେ ରହେ

କାନକାନ କରି କହି ଦଉଛି ।