ନାରୀଟିଏ...

ନାରୀଟିଏ ପରି କଷଣ ଯେ ସହେ

ଦୁନିଆ ରେ କିଏ ଅଛି

ଜନମ କାଳରୁ ଦୁଃଖ ପାଇପାଇ

ଆଖି ଲୁହ ପୋଛିପୋଛି ।

କିଏ ଅଛି ଯିଏ ଦୁଃଖ କୁ ନିଜର

ଗଳା ମାଳି କରି ପିନ୍ଧିଛି

ସାରା ଜୀବନ କୁ ପର ପାଇଁ ଯିଏ

ତିଳ ତିଳ କରି ବାଣ୍ଟିଛି ।

କଅଣ ପାଇଛି କଅଣ ହାରିଛି

ନା କିଏ କେବେ ବୁଝିଛି

ନାରୀ ବେଦନାକୁ କେଉଁ ଦେବ ନାହିଁ

ଲାଘବ ଯେ କରି ପାରିଛି ।

ହାତ କଟିଗଲେ ରକ୍ତ ବୋହିଗଲେ

ତୁମେ କଷଣେ ପାରନା ରହି

ମାସିକ ଧରମେ ପାଞ୍ଚ ଦିନ ଆହା

କେତେ ଲୁହ ଯାଏ ବୋହି ।

ବଞ୍ଚି ଥାଉଁଥାଉଁ କେବେ କିଏ ଅବା

ବାପା ମାଆ ଙ୍କର ପିଣ୍ଡ ଦେଇଛ

ନାରୀ ଟିଏ ଯେବେ ବିବାହ କରଇ

ତା ଆଖି ଲୁହ କୁ ବୁଝିଛ ?

ଶତ ଚେଷ୍ଟା କଲେ କେହିକି ପାରିବ

ମମତା ର ମୂଲ ଦେଇ

ବକ୍ଷ ରୁ ରୁଧିର କେହି କେବେ ଅବା

ପାରିବକି ଢାଳିଦେଇ ।

ଦୀପ ପରି ଯିଏ ଜଳିଜଳି ଯାଏ

ଅନ୍ୟ କୁ ଆଲୋକ ଦେଖାଇ

ନିଜ ଜୀବନକୁ ଅନ୍ଧକାରେ ରଖି

ଦୁଃଖ ରୂପୀ ତେଲ ପିଇ ।

ସନ୍ତାନ ଆଶାରେ ରିଷ୍ଟ ଖଣ୍ଡନ

ଓଷା ଆଉ ବ୍ରତ ପାଳିଛି

ଭୋକ ଉପବାସେ ଘର କାମ ଯେତେ

ସେବା ଶୁଶ୍ରୁଷା କେ କରିଛି ?

କେବେ ଦେଖିଛକି ସ୍ତ୍ରୀ ଟିଏ କେବେ

ବିଶ୍ରାମ ଅବା ନେଇଛି

ସଭିଙ୍କ ସେବାରେ ମନ ପ୍ରାଣ ଦେଇ

ସର୍ବ ଶେଷେ ଖାଦ୍ୟ ଖାଇଛି ?

ଚାରି ଘଣ୍ଟା ପାଇଁ ଅଢ଼େଇ କିଲୋ ର

ଜିନିଷ ବୋହି ଦେଖିଛ !

ମାସ ମାସ ଧରି ଗର୍ଭବତୀ ନାରୀ

କେମିତି ରହିଛି ଭାବିଛ ?

ପ୍ରସବ ବେଦନା ସମ ନାହିଁ କେଉଁ କଷ୍ଟ

ନାରୀ ଟିଏ ଏକା ସହିଛି ।

ଏକ ସଂଗେ ଯାର ଦଶଖଣ୍ଡ ହାଡ଼

ଭାଙ୍ଗିଛି ସେ ଏକା ବୁଝିଛି ।

ତ୍ୟାଗ ର ମୂର୍ତ୍ତି ଯେ ନାରୀ ଟିଏ

ଅନୁଭବ କେବେ କରିଛ !

ମା'ର ମମତା ତା ଠାରୁ ବଡ଼ ଏ

ଦୁନିଆ ରେ କିଛି ପାଇଛ ?

ସୁସ୍ବାଦୁ ଖାଦ୍ୟ ଟେ ପାଇଲେ ମା'ଟେ

ସଞ୍ଚି ରଖେ ଛୁଆ ପାଇଁ

ସନ୍ତାନ ମୁହଁ ରେ ହସ ଟିକେ ପାଇଁ

କେତେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ସେ ସହଇ ?

ମୁଣ୍ଡ ଝାଳ ତାର ତୁଣ୍ଡେ ମାରି ସିଏ

ପିଲା ର ଖୁସିକୁ ଝୁରେ

ଯେତେ ଆଭୂଷଣ ଛାର ମଣି ଦିଏ

ସନ୍ତାନ ହସରେ ଭରେ ।

ପରିବାର ପାଇଁ ନିଜ ଜୀବନକୁ

ଅନ୍ୟ ହାତେ ତୋଳି ଦିଏ

ଦିନରାତି ଯିଏ ଖଟି ଖଟି ଆହା

କେଉଁ ମୂଲ୍ୟ ସିଏ ନିଏ ?

ଶବଦରେ ଅବା କେହି କି ପାରିବ

ଲେଖି ନାରୀ ର ବେଦନା

କେତେ ସେ ସହିଛି କଷ୍ଟ କଷଣ

କେତେ ସେ ପାଇଛି ଯାତନା !