ତୁମେ ଯିବା ପରେ

ତୁମେ ଯିବା ପରେ

ଉଇଁନି ସୁରୁଜ

ଫାଟିନି ସିନ୍ଦୁରା

ହସୁନି ଘାସଫୁଲ

ପଡିନି କାକର ।

ତୁମେ ଯିବାପରେ

ଫୁଟିନି ଟଗର

ଝଡ଼ିନି ବାସିଫୁଲ

ବାସୁନି ଗୋଲାପ

ଶୁଖିଲାଣି ଗଛ ପତର ।

ତୁମେ ଯିବାପରେ

ଉଡ଼ୁନି ଗୋଧୂଳି

ଚାଳ ଉପରେ

ରାବୁନି କାଉ

ଆଉ ମନ୍ଦିରେ

ଶୁଭୁନି ଘଣ୍ଟି ।

ତୁମେ ଯିବାପରେ

ରାସ୍ତା ହୋଇଯାଇଛି

ନାଲି ରଙ୍ଗର ।

ରକ୍ତମୟ ହୋଇଯାଇଛି

ପଶ୍ଚିମା ଆକାଶ ।

ତୁମେ ଯିବାପରେ

ବାରିପଟ ଚଉଁରାରେ

ଆଉ ଜଳୁନି ସଞ୍ଜବତୀ

ଶୁଖିଲାଣି ତୁଳସୀ

କାନ୍ଥ ଫାଟି ଆଁ କଲାଣି

ଗିଳିବାକୁ ପୌରୁଷତ୍ବ ।

ତୁମେ ଯିବାପରେ

ରୋଷେଇଘରେ

ଲାଗିନି ନିଆଁ

ଲାଗିଛି କେବଳ ମନରେ,

ଆତ୍ମାରେ ପ୍ରାଣରେ ।

ଆଗୋ ଅଭିମାନୀ

ତୁମେ ଯିବାପରେ

ବାରମ୍ବାର ଜଳି ଉଠିଛି

ମନର ବନ ଟା

ଜଳିପୋଡ଼ି ଅଙ୍ଗାର ସାଜିଛି

ଏ ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟଟା ।

ତୁମେ ଯିବାପରେ

କେହି ଆହା ବୋଲି

ପଦେ କହେନି !

ଖାଲି ଧୀକ୍କାର

କୁତ୍ସିତ ରଟନା ଶୁଣି ଶୁଣି

ବଧିର ହେଲାଣି ଛାତି ।

ତୁମେ ଯିବାପରେ

ବରଷା ହୋଇ ବହୁଛି

ଆଖି ଆକାଶରୁ ଲୁହ ।

ଦେହରେ ଫୁଟି ଉଠିଛି ତାତି

ତଥାପି ମଥାରେ ଚୁମ୍ବନଟେ

ଦେବାକୁ ଆସେ ନାହିଁ କେହି ।

ତୁମେ ଯିବାପରେ

ହଜି ଯାଇଛି ରାତି

ଖୋଜିବୁଲୁଛି ନିଦ

ଅହଙ୍କାରୀ ଅନ୍ଧକାର

ମନେ ପକାଉଛି

ବିଛଣାର ବେଡ଼ସିଟ୍ ତଳ

କୋମଳ ସ୍ପର୍ଶ ।

ତୁମେ ଯିବାପରେ

ଅସହ୍ୟ ହେଇ ପଡ଼ିଛି

ପୃଥିବୀ ଟା

କେମିତି ବଞ୍ଚିବି ତୁମ ବିନା !

କୋହ ଗୁଡ଼ା ବାରମ୍ବାର

ଚେଇଁ ଦେଉଛନ୍ତି

ଯମର ଚେଙ୍କଣା ଦେଇ ।

ତୁମେ ଯିବାପରେ

ତିଳେ ମାତ୍ର ଇଚ୍ଛା ନାହିଁ

ବଞ୍ଚିବାକୁ ପୃଥିବୀ ରେ

ମରିପାରୁନାହିଁ, ତୁମ

ସ୍ମୃତି କୁ ଧରି ସାଥିରେ ।

ଫେରିଆସ ! ଆଗୋ ସୁନୟନା !

ଫେରିଆସ !