(( ମାଆ ))

     ଗୋଟେ ଗ୍ରାମରେ ନରସିଂହ ନାମକ ଏକ ଧନୀ ଲୋକ ଥିଲେ l ତାଙ୍କର ପତ୍ନୀ ଏବଂ ଗୋଟିଏ ପୁତ୍ର ସନ୍ତାନ ଥିଲା l ନରସିଂହ ବାବୁଙ୍କର ନିଧିଆ ବୋଲି ଗୋଟେ ଭଲ ସାଙ୍ଗ ଥିଲା l ସେ ବହୁତ ଗରିବ ଥିଲେ l ସେ ଗରିବ ହେଲେ ବି ତାଙ୍କର ମଣିଷପଣିଆ ଥିଲା l ନିଧିଆର ଦିନେ ପଇସା ଅଭାବ ହେଲା l ସେ ଆସି ନରସିଂହ ବାବୁଙ୍କୁ ପଇସା ମାଗିଲା l ନରସିଂହ ବାବୁ ତାକୁ 'ଦଶହଜାର' ଟଙ୍କା ଦେଲେ l ସେ ନରସିଂହ ବାବୁଙ୍କ ଠାରୁ ଟଙ୍କା ଆଣି ଘରକୁ ଆସିଲେ l ବହୁତ ଅଭାବ ଅନଟନରେ ରହିଥିବାରୁ ସେ ଆଣିଥିବା ପଇସା ଆଉ ସୁଝି ପାରିନଥିଲା l କିଛି ଦିନ ଗଲା ପରେ ନରସିଂହ ବାବୁଙ୍କ ଦେହାନ୍ତ ହେଲା l ନରସିଂହ ବାବୁଙ୍କର ଅଚଳାଚଳ ଟଙ୍କା ଥିଲା l ସେହି ପଇସାକୁ ରଖି ନରସିଂହ ବାବୁଙ୍କ ପତ୍ନୀ 'କୁନ୍ତଳା ଦେବୀ' ପୁଅଟିକୁ ଭରଣ ପୋଷଣ କରିକି ବଡ କଲେ l ପୁଅକୁ ଯେତେବେଳ ତେର ବର୍ଷ ହୋଇଥିଲା ତାଙ୍କ ମାଆ କୁନ୍ତଳା ଦେବୀଙ୍କର ଦେହ ଅସୁସ୍ଥ ହୋଇପଡିଲା l ସେ ନରସିଂହ ବାବୁଙ୍କ କଥା ଭାବି ଭାବି ତାଙ୍କ ଦେହ ଅସୁସ୍ଥ ହୋଇପଡିଥିଲା l କୁନ୍ତଳା ଦେବୀଙ୍କ ଗୋଡ଼ ପାଖେ ପୁଅ ବସିଥାଏ l 

ମାଆ କହୁଛନ୍ତି : ପୁଅରେ ମୁଁ ଆଉ ବଞ୍ଚିବିନିରେ.... 

ପୁଅ : ମାଆ କଣ ପାଇଁ ଏମିତି କହୁଛୁ l ତୋ ଛଡା ଏ ଦୁନିଆରେ ମୋର ଆଉ କିଏ ଅଛି l ତୁ ଛାଡି ଚାଲିଯିବୁ ଯଦି ମୁଁ କେମିତି ବଞ୍ଚିବି l 

ମାଆ :ଆରେ ତୋ ବାପା ଉପରେ ଥାଇ ମୋତେ ହାତ ଠାରି ଡାକିଲେଣି l ମୁଁ ମରିଗଲେ କଣ ହେଲା l ମୋର ଆଶୀର୍ବାଦ ତୋ ପାଖେ ସଦା ସର୍ବଦା ରହିଥିବ l ମୁଁ ମଲା ପରେ ବି ମୁଁ ତୋ ପାଖେ ପାଖେ ରହିଥିବି l ଆଉ ଗୋଟେ କଥା ମାନେ ରଖିଥା l ଆର ଗାଁରେ ଯେଉଁ ନିଧିଆ ମଉସା ନାହାନ୍ତି ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଦାଶହଜାର ଟଙ୍କା ଅଛି l ତୋ ବାପା ତାଙ୍କୁ ଦଶହଜାର ଟଙ୍କା କରଜ ଦେଇଥିଲେ l ତୋର ଯେତେବେଳେ ଟଙ୍କା ଦରକାର ହବ ତାଙ୍କ ପାଖରୁ ଯାଇ ଆଣିବୁ l 

  କିଛି ସମୟ ଗଲା କୁନ୍ତଳା ଦେବୀ ପୁଅର ମୁଁହଟିକୁ ଚାହିଁ ଚାହିଁ ଜୀବନ ଚାଲିଗଲା l ତାପରେ ପୁଅ ତା ମାଆର ଶୁଦ୍ଧି କାର୍ଯ୍ୟ କଲା l ଯେତିକି ଧନ ତା ପାଖରେ ଥିଲା ଏବଂ ସହି ପଡିସା ଲୋକ କିଛି ସାହାଯ୍ୟ କଲେ l ସେହିଥିରେ ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ସମାପନ କଲା l କିଛିଦିନ ଗଲା ପରେ ତାର ଟଙ୍କାରେ ଅଭାବ ହେଲା l ସେ ଦିନେ ସକାଳୁ ଉଠି ଗାଧୋଇକି ବାହାରିଲା ଅନ୍ୟ ଗ୍ରାମକୁ ଯିବା ପାଇଁ l ନିଧିଆ ମଉସାଙ୍କ ଠାରୁ ପଇସା ଆଣିବ l ସେ ସକାଳୁ ଗଲା ଦ୍ୱିପ୍ରହରରେ ପହଞ୍ଚିଲା l ତାପରେ ତାଙ୍କ କବାଟ ବାଡେଇଲା l 

ଘର ଭିତରୁ ନିଧିଆ ବାହାରିଲା l 

ପୁଅ : ମଉସା ପ୍ରଣାମ....... 

ନିଧିଆ :ଦୀର୍ଘାୟୁ ଭାବ.... ପୁଅ ତମ ପରିଚୟ? 

ପୁଅ :ଆଜ୍ଞା ମୁଁ ଆର ଗାଆଁର ନରସିଂହ ନାଥଙ୍କ ପୁଅ l 

ନିଧିଆ :ଆରେ ଆ ଆ ଘରକୁ ଆ.... l ତୋ ବାପା ତ ଚାଲିଯାଇଥିଲା, ତୋ ବାପା ଚାଲିଯିବା ଦିନୁ ତମ ଘରକୁ ମୁଁ ଆଉ ଯାଇନି l ତୋ ମାଆ କେମିତି ଅଛନ୍ତି l 

ପୁଅ :ସେ ପନ୍ଦର ଦିନ ହେବ ସେ ମୋତେ ଏକା କରି ବାପାଙ୍କ ପାଖକୁ ଚାଲିଗଲା l 

ନିଧିଆ :ଆରେ ତୋ ମାଆ ଚାଲିଗଲେ ବି.... 

ପୁଅ :ହଁ ମଉସା... 

ନିଧିଆ :ମୋ ପାଖରେ କଣ କାମ ଥିଲା? 

ପୁଅ :ଆଜ୍ଞା ମଉସା l ମୋ ବାପା ଆପଣଙ୍କୁ ଦଶହଜାର ଟଙ୍କା ଦେଇଥିଲେ l 

ନିଧିଆ :ହଁ ରେ ପୁଅ ସେ ପଇସା ମୋ ପାଖରେ ଗଛିତ ହୋଇ ରହିଛି l ରହ ମୁଁ ଆଣୁଛି l 

  ନିଧିଆ ଆଣି ତାକୁ ପଇସା ଦେଲା ଏବଂ ଖାଇବାକୁ ଦେଲେ l ସେତେବେଳକୁ ସନ୍ଧ୍ୟା ହେବାକୁ ଲାଗିଲାଣି l 

ନିଧିଆ :ଆରେ ପୁଅ ଆଜି ଆମ ଘରେ ରହିଯା କାଲି ଯିବୁ... 

ପୁଅ :ନା ମଉସା.. ଘରକୁ ଗଲେ ଗାଈ ଅଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ଖାଇବା ପାଇଁ ଦେବି l 

ନିଧିଆ :ଯିବୁ ଯେ ଦେଖିକି ଯିବୁ l ଏବେ ଚୋର ମାତିଛନ୍ତି l ଯଦି ଅସୁବିଧା କିଛି ହୁଅ ଫେରିଆସିବୁ, ମୁଁ ତୋତେ ନେଇ ଛାଡି ଆସିବି l 

  ତାପରେ ପୁଅ ସେଠାରୁ ଚାଲି ଆସିଲା l ବାଟରେ ଏକ ନିଛାଟିଆ ଜଙ୍ଗଲ ପଡିଲା l ପୁଅଟି ଚାଲୁଛି..... 

ହଠାତ ତା ଆଗକୁ ଏକ ବିଲୁଆ ଚାଲି ଆସିଲା l ବିଲୁଆ "ହୁକେ ହୁ" କହି କହୁଛି ଆଗକୁ ଆଗରେ ଚୋର ମାତିଛନ୍ତି l ତୋ ଠାରୁ ପଇସା ସବୁ ଛଡେଇନେବେ l ଏବଂ ଉପରେ ଏକ ବଗ ଉଡି ଉଡି କହୁଛି ଆସରେ କୁଆଡେ ଗଲ ଏ ପିଲା ପଇସା ନେଇକି ଯାଉଛି ତାକୁ ମାରି ତାଆଠୁ ପଇସା ନିଅ l ପୁଅଟି ଦେଖିଲା ବଗ ଉପରେ ଉଡୁଛି ସେ ଯେଉଁ ବାଟେ ଯିବ ମୁଁ ସେଇ ବାଟେ ଯିବି l ବାପା କହୁଥିଲେ ବଗ ଦେଖିଲେ ଶୁଭ ବୋଲି l କିନ୍ତୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସମୟରେ ବିଲୁଆ ଆଗକୁ ଆସି ଖାଲି କହୁଛି ଯାଆନିରେ ଆଗରୁ ମୁଁ ଏବେ ଫେରିଛି ସେଠାରେ ଚୋର ମାତିଛନ୍ତି l ପୁଅଟି ବିଲୁଆ କଥା ନବୁଝି ପାରି ବଗଟି ଯେଉଁ ବାଟେ ଯାଉଛି ସେ ସେହି ବାଟେ ବାଟେ ଗଲା l ଶେଷରେ ସେ ବିଲୁଆ ହୁକେ ହୁ ଶୁଣି ପୁଅଟି ରାଗିଗଲା l ପୁଅଟି ଗୋଟେ ପଥର ଧରିଲା ମାରିଲା ବିଲୁଆକୁ ବିଲୁଆର ଗୋଡ଼ କ୍ଷତ ହୋଇଗଲା ରକ୍ତ ଝର ଝର ହୋଇ ବୋହିଲା l ତଥାପି ବିଲୁଆ ତା ଆଗକୁ ମନା କରୁଥାଏ ଯାଆନି ସେ ବାଟରେ l ଫୁଣି ବିଲୁଆ ଉପରେ ରାଗିଗଲା ପୁଣି ଗୋଟେ ପଥର ମାରିଲା l ତା ବେକରେ ବାଜିଲା ଝର ଝର ହୋଇ ରକ୍ତ ବୋହିଗଲା l ତଥାପି ବିଲୁଆ ନମାନି ତା ଆଗକୁ ଛୋଟେଇ ଆସି ମନା କରୁଥାଏ ଯାଆନି ସେ ବାଟରେ l ପୁଅଟି ଯାଉଛି ହଠାତ ଚୋର ଦଳ ଆସି ପହଞ୍ଚିଗଲେ l ପୁଅଟିକୁ ଘେରିଗଲେ l ଚୋରମାନଙ୍କ ସର୍ଦାର ଜେସସ ପଶୁପକ୍ଷୀଙ୍କ କଥା ବୁଝିପରେ l  

ସର୍ଦାର :ଏକ ସମସ୍ତେ ରୁହ ତା କୁ ଛାଡ଼.... 

     ଏ ପୁଅ ଏଠିକି ଆସିଲୁ.. 

ପୁଅଟି ଗଲା ସର୍ଦାରଙ୍କ ପାଖକୁ l 

ସର୍ଦାର :ପୁଅ ଜାଣିଛୁ ଏ ବଗ କିଏ?

ପୁଅ:ନା..... 

ସର୍ଦାର :ଆରେ ସେ ଆର ଜନ୍ମରେ ତୋର ଶତ୍ରୁ ଥିଲା l ସେ କଣ କହୁଛି ଜାଣିଛୁ? 

ପୁଅ :ନା... 

ସର୍ଦାର :ସେ କହୁଛି ଆରେ କିଏ କୁଆଡେ ଗଲ ଏ ପୁଅ ପଇସା ନେଇକି ଯାଉଛି ଆସ ତାକୁ ମାରି ତାଠାରୁ ପଇସା ଛଡେଇକି ନିଅ l 

ସର୍ଦାର :ଏ ବିଲୁଆ କିଏ ଜାଣିଛୁ? 

ପୁଅ :ନା..... 

ସର୍ଦାର :ଏ ବିଲୁଆ ତୋ ମାଆରେ ମାତିଛନ୍ତି l ସେ କହୁଛି ପୁଅ ଆଗକୁ ଯାଆନିରେ ଆଗରେ ଚୋର ମାତିଛନ୍ତି l କିନ୍ତୁ ତୁ ନ ଜାଣି ତାକୁ କେତେ ପଥର ମାରିକି ତା ଦେହରୁ ରକ୍ତ ବାହାର କରିଛୁ l ତଥାପି ସେ ତୋ ଆଗେ ଆଗେ ଆସି ମନା କରୁଛି ଯାଆନି ପୁଅ l 

ପୁଅ : କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ବିଲୁଆ ଗୋଡ଼ ତଳେ ପଡ଼ିଗଲା l 

ପୁଅ :ମାଆ ମୋର ଭୁଲ ହେଇଯାଇଛି ତୋତେ ମୁଁ ନଜାଣି କେତେ ପଥର ମାରି ତୋ ଦେହକୁ ରକ୍ତ ତ କରିଦେଇଛି l ମାଆ ମୋତେ ତୁ କ୍ଷମା କରିଦେ l 

ବିଲୁଆଟି ଆଗ ଦୁଇ ଗୋଡକୁ ଉପରକୁ ଟେକି ଦେଇ କହୁଛି ସର୍ଦାର ମୋ ପୁଅକୁ ଛାଡିଦିଅ l 

ସର୍ଦାର :ଏ ତାକୁ ଛାଡିଦିଅରେ ତା ମାଆ ତା ପାଖରେ ଅଛି ତାର କିଏ କଣ କରିବ l ମାଆର ପଣତ କାନି ପାଖରେ ଥିଲେ କିଏ ପୁଅର ଅସୁବିଧା କରିବ l ଛାଡ ତାକୁ ସେ ଯାଉ l ତା ମାଆ ତା ପାଖରେ ଅଛି ତାର ଆମେ କିଛି କ୍ଷତି କରି ପାରିବନି l 

ତାପରେ ପୁଅଟି ବିଲୁଆଟିକୁ ପ୍ରଣାମ କଲା ଏବଂ ଚାଲିଗଲା l