“ " ହେତୁ ନ ଥାଏ... " " ତୁମ ଓଠର ଦରଦୀ ଭାଷାରେ କେତେ ମିଠା ଥାଏ କେଜାଣି !! ଧ୍ବନି ତରଂଗ ଚହଟି ଉଠେ ଛାତିକୁ ଓଦାଓଦା କରେ ଉଦାସୀ, ଶୁଖିଲା ମନକୁ ମଧୁର ଭାବନାରେ ଭିଜାଏ, ଶ୍ବେତା ଦିଶୁଥିବା ମୁହଁରୁ ଝରୁଥିବା ଝାଳ ଶୁଖିଯାଏ ଅଜଣା ସମ୍ମୋହନରେ । ସେ ସ୍ବର ପ୍ରତିଧ୍ବନି ତୋଳୁ ଥାଏ ମୋ ଆତ୍ମାରେ । କେବେ କେବେ ସେ ସ୍ବର ଧ୍ୟାନ ଭାଂଗି ତପସ୍ବୀରୁ ସଂସାରୀ ସଜାଏ ମୋତେ। ସମ୍ମୋହିତ ନାଗ ଭଳି ମୁଁ ଫଣାଟେକି ଶୁଣୁଥାଏ ଭାବର ପଦ୍ମତୋଳା ହେତୁ ନ ଥାଏ !! " ”