ଉଦାସୀ ଆତ୍ମା

ମନରେ ଝିମା ଝିମା ଉଦାସୀ ପଣ,

ଯେମିତିକି ମରୁ ଉପତ୍ୟକାରେ ଦଣ୍ଡାୟମାନ ମୁଁ ।

ଅମୃତପଣ ଚାଖିଦେଲେ ତ

ଅମୃତମୟ ହୋଇଯିବା କଥା ।

ତୁମକୁ ଜଣା ବଂଶୀଧାରୀ ।

ତୁମ ବଂଶୀର ଅମୃତପଣରେ

ବିମୁଗ୍ଧା ମୁଁ ,

ସ୍ୱର ,ଲୟ, ତାଳରେ ମିଶିଗଲେ,

ରହେ ମିଠା ମିଠା ମହକପଣ

ଘାରିଯାଏ ମନ, ମୂନ, ଚଇତନ

ଶରୀରରେ ଖେଳିଯାଏ ରୋମାଞ୍ଚ ଶିହରଣର

ଝିମଝିମ ପଣ ।

ଭଲ ଲାଗେ ତୁମ ସୃଷ୍ଟିର ବନ ପାହାଡ଼

ଜ୍ୟୋସ୍ନା ଭିଜା ରାତିର ଅପଣାପଣ ।

ମୁଁ ଆଉ ମୁଁ ହୋଇ ରହେ କି ?

ମୁଁ ର ମୁତ୍ୱ ତ ତୁମ ଭିତରେ ବିଲୀନ ହୋଇଯାଏ,

ରହିଯାଏ ପଞ୍ଚଭୂତର ଶରୀର ।

ଆଃ। ବଂଶୀର ମୋହିନୀ ସ୍ଵନ ବନ୍ଦ ହୋଇଗଲେ,

ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଠାରୁ ଆତ୍ମାର ବିଛିନ୍ନ ହୋଇଯାଏ ।

ଅନେକେ କଷ୍ଟର ବେପଥୁ ପଣ ଶରୀରରେ ସଂଚରିଯାଏ ।

ଅସାର ଲାଗେ ସଂସାର ଓ ସଂସାରର ଜଞ୍ଜାଳ ପଣ ।

ଜଞ୍ଜାଳକୁ ଜଞ୍ଜାଳ ଭାବିଲେ କଷ୍ଟ ,

ସେ ସବୁ ତୁମର ଦାନ ଭାବିଲେ

ଦୁରାହୋଇ ଯାଏ କଷ୍ଟପଣ ।

ତଥାପି କାହିଁକି କେଜାଣି ହୋଇଯାଏ ଉଦାସୀ ,

ଘେରିଯାଏ ନିଃସଙ୍ଗତା। ??

ତୁମରି ସତ୍ତା ତ ଘେରି ରହିଥାଏ ମୋ ଚାରିପଟେ

ବଂଶୀଧାରୀ ।

ତଥାପି ତୁମର ବଂଶୀସ୍ଵନର ମଧୁର ପଣରେ

ମୋ ମନ ବନ୍ଧା ।

ବାରମ୍ବାର ବଜାଅ ତୁମର ବଂଶୀର ଧୁନ ।

ଗୋଟାପଣେ ଆବୋରି ନେଉ ମୋ ମନ ହୃଦୟକୁ

ମୁଁ । ମୁଁ ହୋଇ ନ ରହି

ହଜିଯାଏ ତୁମରି ଭିତରେ ।