ପ୍ରକୃତିର ବର୍ଷା ବରଣ

ରିକ୍ତ ହୃଦୟେ ମଳିନ ମୁଦ୍ରାରେ

ଥିଲ ତୁମେ ଦିନେ ବସି,

ବର୍ଷାର ବିଳାସ ଯେବେ କଲା ସ୍ପର୍ଶ

ଉଠିଲ ପଲ୍ଲବ ପ୍ରକାଶି ।

ସୁପ୍ତ ଦେହେ ସବୁ ପ୍ରାଣ ସଂଚାରିଲ

ତା ବୀଜ ଗର୍ଭରେ ବୋଳି,

ତମ ସ୍ନିଗ୍ଧ ରୂପ ଦେଖି ଏ ଜଗତ

ଗଗନେ କମ୍ପେ ବିଜୁଳି ।

ଘନ ମେଘ ରାଶି ଚଞ୍ଚଳେ ବରଷି

ଭିଜାଏ ତବ ଶରୀର,

ମରମ ମନରେ ମଧୁ ଯାଏ ଝରି

ଶଷି ତୋ ଅମୃତ ନିର।

ମହମହ ବାସେ ପ୍ରଥମ ଛୁଆଁରେ

ମହକେ ଧରଣୀ ରାଣୀ,

ଉଲ୍ଲାସ ମନରେ ନୃତ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି

ନଦନଦୀ ପୁଷ୍କରିଣୀ ।

ଫୁଲ ଫଗୁଣର ଅବିର ପ୍ରଲେପେ

ଅନ୍ତରେ ଆନନ୍ଦ ହୋଇ,

ସିଂହରିତ ହୁଏ ତନୁକାନ୍ତି ମୋର

ସ୍ବାଗତ ସଙ୍ଗୀତ ଗାଇ।

- ସବ୍ୟସାଚୀ ବିଷୋୟୀ

କଣ୍ଟାମାଳ(ନବରଙ୍ଗପୁର)