ମୋ ପ୍ରିୟା

ମୋ ପ୍ରିୟା ମଥାର ଟିକିଲି ତୁମେ ହୁଅନ୍ତ ଶଶି,

ସବୁଜ ବନାନୀ ରୁହନ୍ତା ତାର ପଣତେ ଆସି ।

ନିର୍ଝରର ସେହି ନିନାଦ ହୁଅନ୍ତା କି ନୂପୁର,

ଶୁଣି ଶୁଣି ଶୋଇ ଯାଆନ୍ତି ମୁଁ ଯେ କୋଳରେ ତାର ॥

ମୋ ପ୍ରିୟାର ସୁନା ମୁହଁଟି ତୁମେ ହୁଅନ୍ତ ପଦ୍ମ,

ନୟନ ଯୁଗଳ ହୁଅନ୍ତା ଦୂର ସାଗର ସମ ।

ଦିଗବଳୟ ନୀଳ ପ୍ରାନ୍ତର ଚୂର୍ଣ୍ଣ କୁନ୍ତଳ ହୋଇ,

ଦେଖି ଦେଖି ମୁହିଁ ନିଜକୁ ଦେଇଥାନ୍ତି ହଜାଇ ॥

ମୋ ପ୍ରିୟା ମୁକୁଳା କବରୀ ତୁମେ ହୁଅନ୍ତ ନଭ,

ନୀଳକେଶରାସି ଚପଳା ସଙ୍ଗେ ଉପମା ଦେବ ।

ଦୁକୂଳ ବସନେ ଓଢଣୀ ଯଥା ଜଳଦ ପରି,

କହୁ କହୁ ତାର ଶୋଭାକୁ ଜୀବ ଯାଆନ୍ତା ସରି ॥

@ ମନୀଷା