କରୋନା ମହାମାରୀ

ଏମିତି ସମୟ ମଣିଷ ଦେଖୁଚି    

ମରଣର ଯେମିତି ଦୁଆର ଜଗିଛି। 

କରୋନା ନାମକ ଭୂତାଣୁ ବୁଲୁଛି   

ବିଦେଶରୁ ଆସି କି ଉତ୍ପାତ କରୁଛି। 

       

ମଣିଷ ଦେଖିଲେ ଛାନିଆ ଲାଗୁଛି              

ସଭିଙ୍କ ମୁହଁରେ ମୁଖା ତ ରହିଛି। 

  

 ଛ ଫୁଟ ଦୁରରୁ କଥା ତ ହେଉଛି   

ନାକକୁ ଆଖିକି ଛୁଇଁ ନ ପାରୁଛୁ। 

ବାହାରୁ ଆସିଲେ ହାତକୁ ଧୋଉଛୁ               

 ଅସ୍ଥାୟୀ ଶବକୁ ଦେଖି ନ ପାରୁଛୁ ।

  

ସେନେହ ମମତା ହଜେଇ ଦେଇଛୁ                 

ନିଜର ବଂଧୁଠୁ ଦୂରେଇ ଯାଇଛୁ। 

ବେଳକୁ ବେଳକୁ ଦୁଃଖ ତ ବଢୁଛି।                 

କରୋନା ଆକ୍ରାନ୍ତରେ ଜଗତ କାନ୍ଦୁଛି।