ଅଗାଡ଼ି : ୨୫.୨.୧୮.

ପ୍ରୀତି ପ୍ରଣୟର ରେଣୁ ବୁଣିହେଲେ

କିଏ ବା ଚିହ୍ନଇ କାହାକୁ?

ଛୁଇଁଦେଲେ ଆଖି ବୁଜି ହୋଇଯାଏ,

ଆଶା ରହେ ସୁଦୁ ସାହାକୁ ।

ଆଶାକୁ ପାଏନା ଲଙ୍ଗଳ-ଦଉଡ଼ି,

ଭାଷା ମାନେ ନାହିଁ ବନ୍ଧ

ଦେଖି ପାରେନା ସେ ଆଗ ଜାଲ ସୂତା,

ବୁଝି ପାରେନା ସେ ଛନ୍ଦ ।

କେଉଁ ଆଲୁଅର ଛାଇ ଯେ ନଥାଏ,

କେଉଁ ଅନ୍ଧାରର ଚିତ୍ର?

କେଉଁ ବୃତ୍ତର ବଳୟ ନଥାଏ,

କେଉଁ ପରିଧିର କ୍ଷେତ୍ର?

କେଉଁ ଆଶା କେବେ ଶେଷ ହୁଏ ନାହିଁ -

ମନ ପୁରେ ନାହିଁ ତହିଁକି ?

ପ୍ରେମ କି ପ୍ରଳୟେ ବାସ୍ନା ନଥାଏ,

ଦେହ ଧରାଦିଏ କାହିଁକି ?