चिमण्यांची सभा

चिमण्यांची सभा ही भरली

सगळीकडे हा चिवचिवाट सारा

बैठकीचा मुद्दा होता

आपल्या अस्तित्वाचा

एक ज्येष्ठ चिमणी पुढे आली

अंगावरचे थरथरणारे पंख सावरत

आणि म्हणाली सभेला

आठवतात ते दिवस मजला

जेव्हा थवा आमचा

भिडे गगनाला

पण, या माणसाची नजर लागली

आणि पंखहीन केले आम्हाला

सुरात सूर मिसळून

दुसरी चिमणी पण म्हणाली

विसरलाय हा माणूस भूतदया;

उन्हाळ्याचे चंबुत पाणी ठेवणे

कसला चढला अभिमान याला

कुठे गहाण ठेवली बुद्धी याने

तितक्यात एक तरुण चिमणी

आली भुर्रकन उडून

आणि म्हणाली पूर्ण जोशामध्ये

निसर्ग आमचा मायबाप हा

घडवेल अद्दल या माणसाला

स्वतःच्याच पायावर

धोंडा मारायची सवयच आहे त्याला

अचानक सभेवर दगड पडला

दहशतवादी तर नव्हे?

प्रश्न पडला चिमण्यांना

पण हा तर नेहमीचाच माणूस!