સાત રંગના સરનામે

બહાર ઝરમર-ઝરમર વરસાદ વરસી રહ્યો હતો. હું ઓફીસે જવા માટે તૈયાર થયો ત્યાં જ રસોડામાંથી અવાજ આવ્યો આજે આવા વરસાદમાં ઓફીસ ના જાવ તો ના ચાલે? મારી પણ તબીયત સારી લાગતી નહતી. એટલે મેં પણ ઓફીસ જવાનુ બંધ રાખ્યુ.

કપડાં બદલીને ખુરશી પર બેઠો ત્યાજ નિલમ કોફી લઈને આવી બન્ને એ સાથે બેસી કોફી પીધી. “નિલમે એ કહ્યુ મારી સહેલી આવે છે, હું એના ઘરે જાવ છુ.” એટલામાં પાયલ આવી ને બન્ને ચાલી નીકળ્યા. હું હવે ઘર પર એકલો જ હતો. મારી રૂમમાં જઈને વાંચવા માટે કંઈ શોધતો હતો. એટલામાં કોલેજમાં લખેલી ડાયરી હાથમાં આવી ગઈ, ધીરે- ધીરે પાના ઉકેલ્યા, તેમ મારી પાછલી જીંદગીના પણ પાના ઉકેલાયા. હું ને નેહા એક જ કોલેજમાં અભ્યાસ કરતા હતા. હું બી.કોમના ત્રીજા વર્ષમાં ને નેહા બીજા વર્ષમાં, એક વખતે કોલેજમાં લેખન સેમીનાર હતો. ને એમાં નેહા ફર્સ્ટ આવી, ને હું બીજા નંબરે; પણ પછી ત્યારથી
અમારી વચ્ચે વાત-ચીત નો દોર શરૂ થયો. અમે ખુબ જ સારા મિત્ર બની ગયા, ને એ વાતનો ખ્યાલ જ ના રહ્યો કે ક્યારે અમે એકબીજાના પ્રેમમાં પડી ગયા. પછી તો હું નેહાના વિચારમાં ખોવાયેલો રહેતો. નેહા પણ મને એટલો જ પ્રેમ કરતી. એ વાત અમારી આખી કોલેજ જાણતી હતી. તેમ છતા મારી સાથે ત્રિજા વર્ષમાં ભણતી
નિલમે મને પ્રપોઝ કર્યુ. મે તો ઘસી ને ના જ પાડી દીઘી. એ વાતની જાણ નેહાને થઈ પણ નેહા અને નિલમ સારી સહેલી હતી એટલે ઝઘડો તો ના થયો પણ એમની
દોસ્તીમાં તિરાડ જરૂર પડી ગઈ. આ વર્ષે હું પાસ તો થઈ ગયો, પણ ટકા ઓછા આવ્યા. આમ ને આમ મારો અભ્યાસ પુરુ થયો. નેહા ને હજુ એક વર્ષ બાકી હતુ.
એટલે વિચાર્યુ કે આ એક વર્ષમાં સારી નોકરી મેળવી ને સેટ થઈ જાવ એટલે નેહાના ઘરે લગ્નની  વાત કરીશ. કોલેજ છોડ્યા પછી નેહાથી અલગ થવાનુ છે. એ
વિચારીને જ આંખમાં આંસુ આવી જતા. અમે રોજ-રોજ ફોન પર લાંબી – લાંબી વાતો કરતા હતાં. એમનેએમ આઠ મહીના વીતી ગયા. એક દિવસે હું નેહાને વાંરવાંર
ફોન કરતો હતો. પણ નેહા ફોન રીસીવ કરતી ન હોતી. હું વિચારમાં પડી ગયો, ને હવે ચિંતા પણ થવા લાગી, આમ અચાનક શુ થયુ કે આખો દિવસમાં વીસબાવિસ વાર ફોન લગાવ્યો તો પણ ઉપાડ્યો નહી. રાત્રે હું સુઈ પણ શકયો નહી. સવારે ફોનની રીંગ વાગી મેં એકદમ ફોનમાં જોયુ ફોન તો નેહાનો જ હતો. મેં હેલો કહ્યું; ત્યાજ સામેથી કોઈ બીજી છોકરીનો અવાજ આવ્યો. એ કહે,'મીસ્ટર નેહા હવે તમારી સાથે વાત કરવા નથી માંગતી. કેમ કે તેના લગ્ન એક અમેરીકાના છોકરા સાથે કરવાના છે અને નેહા પાસેથી એનો મોબાઈલ પણ એના પપ્પા એ લઈ લીધો છે.
એટલે હવે ફોન ના કરશો.' આ વાત સાંભળી હું તો એકદમ શુન્ય થઈ ગયો, શું કરવું એ જ ખબર ના પડી. હું તો પાગલ જેવો થઈ, ગયો પણ હવે કશું થઈ શકે તેમ ન હતું.

નેહા સાથે વાત કરવાના બધા પ્રયત્નો નિષ્ફળ ગયા એમ ને એમ બીજા ચાર મહીના વીતી ગયા એક દિવસ અચાનક ફોન આવ્યો. નવો નંબર હતો એટલે મેં હેલો કહ્યું ત્યાજ સામેથી પણ હેલોનો અવાજ.. ઓહો!
આ અવાજ તો નેહાનો હતો. હું એકદમ બાવરો થઈ ગયો. કશું બોલી જ ના શક્યો બસ એટલું જ બોલ્યો નેહા તે મારી સાથે કેમ આવુ કર્યુ? નેહા પહેલા તો સોરી બોલી પછી કહ્યું,'મારી મજબુરી હતી. ને હું એમાં કશું
કરી શકી નહી. આનાથી વધારે મારે કશું નથી કહેવું. પણ જો તુ મને હજુ પ્રેમ કરતો હોય તો એક વચન આપ.'

મેં કહ્યું,'હા બોલ વચન આપુ છું.'  નેહા બોલી તુ પણ
લગ્ન કરી લે નિલમ સાથે. એ સારી છે તને ખુબ પ્રેમ કરશે.' મેં ઘસી ને ના પાડી દીધી કે હું લગ્ન નથી કરવાનો પણ નેહા બોલી,'તે મને વચન આપ્યુછે.' હું હવે શું કરું? એ સમજાતું ન હતું. મેં રડમશ અવાજે હા પાડી. નેહા બોલી મેં નિલમ સાથે બધી વાત કરી છે અને તારો નંબર નિલમને આપી દઉં છું. બાય.' હું કઈ બોલી જ ના શક્યો.. પછી નિલમ સાથે લગ્ન કરી લીધા. નિલમ સાથે હું બધી રીતે ખુશ હતો નેહાને ભુલવી મૂશકેલ હતી. એ વાતોને યાદ કરી આંખમાંથી આંસુ સરી પડ્યા. એ હીકકત તો નિલમને જ ખબર હતી કે નેહાએ લગ્ન નથી કર્યા એક દિવસ નેહા અચાનક બીમાર પડી તપાસ કરાવી તો ખબર પડી નેહાને બ્લડ કેન્સર છે. ને એ હવે વધારે જીવી શકશે નહી. જ્યારે નિલમને ખબર પડી તો એ દવાખાનામાં મળવા ગઈ. બત્રે સહેલીઓ ખુબ રડી પછી નેહા એ કીધુ કે 'મારા 
નેલ્સનને સાચવજે. તુ એની જોડે લગ્ન કરી લે. કેમ કે નેહાને ખબર હતી કે એ મારા મરણના સમાચાર સહન નહી કરી શકે, ને બીજે લગ્ન પણ નહી કરે. એટલે
બન્ને સહેલી એ નક્કી કરી ને આ વાત છુપાવી રાખી છે. 
અચાનક નિલમ આવી ને બોલી 'આમ કેમ ઉદાસ બેઠા છો?' ત્યાં મારા હાથમાં કોલેજની ડાયરી જોઈને થોડુંક હસી ને બોલી,'પાછી ડાયરી વાંચી? એટલે નેહા ના
દિલનાં સરનામે તમે પહોંચી ગયા. પણ એ સરનામું એવું છે ત્યાં પહોંચી તો જાવ છો પણ એ દરવાજા ખુલતા નથી.' ફરી વાર નિલમ બોલી,'બસ હવે એ વિચારોમાંથી બહાર આવો, ને હું કોફી લઈને આવુ છું.' નિલમ કોફી લઈને આવી ફોફી પીતાં પીતાં નિલમ
બોલી,'નેહા તુ મારી કિસ્મતમાં તો નથી પણ દિલમાં હંમેશા રહેવાની.' આવું બોલીને નિલમ હસી પડી ને બોલી,'દિલમાં નેહાને રાખો. એનો વાંધો નહી થોડી
જગ્યા રહેવા મને પણ આપજો.' આ સાંભળી હું પણ હસી પડ્યો ને બોલ્યો,'મને તારી વાત પરથી એક પંક્તિ યાદ આવે છે. રમેશ પારેખ સાહેબ ની.. સાત રંગના સરનામેના તું આવી, ના હું આવ્યોના ઘર ઊઘડ્યાં સામે સામે.. ના તું આવી, ના હું આવ્યો.