પિતા પુત્ર

ખૂબ જ હોંશિયાર એવો અતિશ્રીમંત ઘરનો એક નવયુવક કૉલેજના અંતિમ વરસની પરીક્ષાની તૈયારી કરી રહ્યો હતો. એના પિતા એ વિસ્તારના સૌ થી ધનવાન અને પ્રતિષ્ઠિત ઉદ્યોગપતિ હતા.

એના પિતાએ પૂછયું કે પરીક્ષાની તૈયારીઓ કેવી ચાલે છે ? દીકરાએ જવાબ આપ્યો કે કદાચ યુનિવર્સિટીમાં પ્રથમ નંબર આવી જાય તો પણ નવાઈ નહીં. બાપ આ સાંભળીને ખૂબ ખુશ થયો. થોડી વાર પછી એ યુવકે ફરી પૂછ્યું

કે, ‘પિતાજી, જો મારો પ્રથમ નંબર આવે

તો ફલાણા શૉરૂમમાં રાખવામાં આવેલી હોન્ડાની નવી સ્પોર્ટસ

કાર મને ભેટમાં આપશો ખરા ?’

બાપે હા પાડી. એના માટે

તો આવી કારની ખરીદી એ

રમતવાત હતી. પેલો યુવક ખૂબ રાજી થઈ ગયો.

એ

કાર ખરેખર તો એના માટે ડ્રીમ કાર હતી.

એનો વાંચવાનો ઉત્સાહ અનેક ગણો વધી ગયો.

મહેનતુ અને હોશિયાર તોએ હતો જ. રોજ

કૉલેજથી આવતાં જતાં એ પેલા શૉ-રૂમ પાસે

ઊભો રહી હોન્ડા-સ્પૉર્ટસ-કારને બે ક્ષણ જોઈ

લેતો.

થોડા દિવસો પછી જ આ કારના સ્ટિયરિંગ પર

પોતાની આંગળીઓ ફરતી હશે એ વિચારમાત્ર એને

રોમાંચિત કરી દેતો. એની પરીક્ષા ખૂબ જ સરસ

રહી.

યુનિવર્સિટીમાં એ પ્રથમ આવ્યો છે એવી જાણ

થતાં જ એણે કૉલેજ પરથી પોતાના પિતાને ફોન

કરી દીધો. પોતાની ભેટની વાત પણ યાદ કરી. ઘર

નજીક એ ઘરે પહોંચ્યો.

કમ્પાઉન્ડનો દરવાજો ખોલીને

આંગણામાં એણે નજર નાખી, પણ પેલી કાર ક્યાંય

દેખાઈ નહીં. એ થોડોક નિરાશ અને ઉદાસ થઈ

ગયો.

કદાચ કારની ડિલિવરી પછી લેવાની હશે તેમ

વિચારીને એ ઘરમાં દાખલ થયો. નોકરે એને

આવીને

કહ્યું કે શેઠ સાહેબ

એમના રૂમમાં એના આવવાની રાહ જુએ છે.

દોડતો એ પિતાજીના રૂમમાં પહોંચ્યો.

એના પિતાજી જાણે એના આવવાની રાહ જ જોઈ

રહ્યા હોય તેવું લાગ્યું. એના આવતાં જ એમણે

ઊભા થઈ એ યુવકને ગળે વળગાડ્યો. અમીર

બાપનો દીકરો હોવા છતાં બાપના પૈસે

તાગડધિન્ના કરવાને બદલે દિલ દઈને

ભણવાવાળા દીકરા માટે એમને કેટલું બધું ગૌરવ છે

એવું પણ કહ્યું. પછી સુંદર કાગળમાં વીંટાળેલું એક

નાનકડું બૉક્સ એને આપીને કહ્યું ; ‘દીકરા, આમ

જ

આગળ વધતો રહે એવા મારા આશીર્વાદ છે. આ લે

તારા માટે મારા તરફથીઉત્તમ ભેટ !’ એટલું

કહી બૉક્સ દીકરાના હાથમાં આપી તેઓ

પોતાના કામે

જવા નીકળી ગયા.

પિતાના ગયા પછી દીકરાએ બૉક્સ ખોલ્યું. જોયું

તો એમાં પાકા પૂઠાંવાળું સોનેરી અક્ષરોથી લખાયેલું

રામાયણ હતું. રામાયણ બંને હાથમાં પકડીને એ

થોડી વાર એની સામે જોઈ રહ્યો. એને અત્યંત

ગુસ્સો આવ્યો. રામાયણ એમ જ ટેબલ પર મૂકીને

એ વિચારમાં પડી ગયો. ઘરમાં અઢળક

પૈસો હોવાછતાં પોતાની એક જ

માગણી પૂરી કરવામાં બાપનો જીવ ન ચાલ્યો એ

વાત એને હાડોહાડ કોરી ખાતી હતી. સ્પોર્ટસ કાર

અપાવવાની હા પાડ્યા પછી પણ પિતાનો જીવ ન

ચાલ્યો એનું એને ખૂબ જ લાગી આવ્યું.

એ પોતે પણ સ્વમાની હતો. એટલે બીજી વખત

પિતા પાસે માગવાનો કે એમને યાદ

અપાવવાનો તો સવાલ જ નહોતો પેદા થતો.

ઘણો વખત વિચાર કર્યા પછી એણે કાગળ લીધો.

એમાં ટૂકમાં એટલું જ લખ્યું કે, ‘પૂજ્ય પિતાજી,

સ્પૉર્ટસ કારને બદલે રામાયણ

આપવામાં આપનો કોઈ શુભ ઈરાદો જ હશે એમ

માનું છું. પણ મારે સ્પૉર્ટસકાર જોઈતી હતી. હું

ઘરેથી જાઉં છું. ક્યાં જાઉં છું તે નહીં કહું. જ્યારે

તમારી સમકક્ષ પૈસાદાર બની જઈશ ત્યારે જ હવે

તમને મોં બતાવીશ. એ જ… પ્રણામ.’

ચિઠ્ઠી રામાયણના બૉક્સ પર મૂકી એ

ઘરેથી નીકળી ગયો.

વરસો વીતી ગયાં. યુવકનાં નસીબ ખૂબ સારાં હતાં.

મહેનતુ અને હોશિયાર તો એ હતો એટલે એણે જે

બિઝનેસ શરૂ કર્યો તેમાં તેને

અણધારી સફળતામળી અને એ અતિશ્રીમંત

બની ગયો. સુંદર મજાનું ઘર બનાવી એણે લગ્ન

પણ કરી લીધાં. વચ્ચે વચ્ચે એને પોતાના પ્રેમાળ

પિતા યાદ આવી જતા.પરંતુ એ પ્રેમાળ

ચહેરા પાછળ રહેલો કંજૂસ માણસનો ચહેરો એને

તરત જ દેખાતો. માતાના મૃત્યુ પછી પોતે

આટલા વરસમાં એક સ્પોર્ટસ-કાર જ માગી અને

અઢળક પૈસો હોવા છતાં એના પિતાએ કારને બદલે

ફિલૉસૉફી ઝાડવા ફકત રામાયણ જ

આપ્યું, એ યાદ આવતાં જ એનું મન

કડવાશથી ભરાઈ જતું.

પરંતુ એક દિવસ વહેલી સવારથી જ ન જાણે કેમ

એને એના પિતાની યાદ ખૂબ જ આવતી હતી. હવે

તો એ ઘણા વૃદ્ધ પણ થઈ ગયા હશે. કંઈ

નહીં તો એમની સાથે વાત તો કરવી જ જોઈએ.

વૃદ્ધ માણસોને સંતાનોના અવાજથી પણ

શાતા વળતી હોય છે. પિતા સાથે ફોન પર વાત

કરવાની એને અતિતીવ્ર ઈચ્છા થઈ આવી. આમેય

સમયની સાથે દરેક ગુસ્સાનું કારણ નાનું થતું જાય

છે

અને એકાદ દિવસ એવો પણ આવે કે માણસને એમ

થાય કે, ‘અરે ! આવા નાના અને વાહિયાત કારણ

માટે

આપણે આટલા બધા ગુસ્સે થયા હતા ?!’ આવું જ

કંઈક એ યુવાનની સાથે બની રહ્યું હતું. એણે ફોન

લઈ પોતાના ઘરનો નંબર ઘુમાવ્યો.

સામા છેડે જ્યારે કોઈએ ફોન ઊંચક્યો ત્યારે

એના ધબકારા ખૂબ વધી ગયા હતા. પિતાજી સાથે

પોતે કઈ રીતે વાત કરી શકશે એની અવઢવ સાથે

એણે ‘હેલો !’ કહ્યું. પણ એને નિરાશા સાંપડી.