હળવાશ ૫૨

આ લીમડાએ સંઘરી કાં આટલી કડવાશ છે ?

તેથી જ તો આ છાંયડે, શું ! શીતળી હળવાશ છે.

વગડે વસંતી કેશ ખુલ્લાં શું મુકી દીધાં અને,

પ્રસૃતિની પીડા મહીં, થોડી ઘણી નરમાશ છે.

આંબી કદી ના રે શકે, મન માંયલા આ મૃગલા,

પી જાઉ જળ આ ઝાંઝવા, અણછાજતો બકવાસ છે.

પુષ્પો ભરેલાં બાગમાં, માળી રખોલીયો ઉભો,

જોતા રહો જાણે કે, બારેમાસનો વનવાસ છે.

જો ટળવળે આ માછલી, પાણી વિના ખારાં દિલે,

સુખને દુઃખો એ તો, કરેલા કર્મનો વપરાશ છે.

શું ! ગાજતાં આ વાદળો એનાં મહીયારે ભલે,

દોડી જતાં આકાશને, વિજળી તણો ઘરવાસ છે.

જોયા કદી સાગર સરીતાને, જુદી પ્રકૃતિમાં,

એનો ને મારો એમ તો "બસ", કાયમી સહવાસ છે.