ପ୍ରତ୍ୟାଶା

ଶବ୍ଦହୀନ ରାତ୍ରୀର ଅନ୍ଧାର ଭିତରୁ

ଉଂକିମାରେ କାହିଁ କେତେ ଜୀବନ କାହାଣୀ,

କୁହୁଡିର ଶୀତଳ ଜମାଟ ତଳେ

ସ୍ପନ୍ଦିତ ହେଉଥାଏ ଆଶାଗ୍ନିଟେ ପୁଣି,

ଜୀବନର ଚଲାପଥ

ସବୁଦିଗୁଁ ସତେ ଅବା ରୁଦ୍ଧ,

ଶ୍ରାନ୍ତ, କ୍ଲାନ୍ତ, ବିବଶ ପଥିକ-

ବିଶ୍ୱର ନିୟମରେ ସ୍ତବ୍ଧ !

* * *

ହାଡଭଂଗା ଶୀତର ଶ୍ମଶାନ ସଜେଇ

ରାତ୍ରୀ କି ଗାଉଅଛି ମୃତ୍ୟୁର ଗୀତ ?

ଶିଥିଳ ରାସ୍ତାଘାଟେ

ଦୋକାନର ଧାଡି,

ହାତ ଠାରି କହୁଛି କି ଆଉ-

“ଦଣ୍ଡେ ଅଟକି ଯାଅ,

କିନ୍ତୁ, ବାଧ୍ୟ ତୁମେ

ପୁଣି, ଠିଆ ହେବା ପାଇଁ “ ।

ସେ ବାରଣ୍ଡାର ସୀମିତ ଆୟତ,

କୋଳେଇ ରଖିଛି ଏକ ଉଷ୍ମ ମାତୃତ୍ୱ-

ଦୁଇଟି ମାସର ଏକ ଅବୋଧ ପ୍ରାଣକୁ

ଢାଂକି ଚାଲେ ଚିରା ପଣତଟିଏ,

ଅନ୍ଧାରର ସମୁଦ୍ରରେ

ଶୀତର ଅକ୍ଟୋପସଟିଏ

କବଳିତ କରି ଚାଲେ

ଅନ୍ତରରୁ ଅନ୍ତରତମକୁ,

କିନ୍ତୁ, କେତେଦୂର ?

ସୃଜନୀ ଶକ୍ତି କେବେ ହାର୍ ମାନି ପାରେ !

ଜଡାଇ ଧରେ ତା’ ସୃଷ୍ଟିକୁ

ବକ୍ଷର ଅତଳ ଗହ୍ୱରେ,

ଆତ୍ମାର ଉଷ୍ମତା ସଂଚରିତ ହେଉଥାଏ

ଆଉ ଏକ ଆତ୍ମାକୁ;

କିଏ ଦେଖେ ,

କିଏ ଜାଣେ,

କିଏ ବୁଝେ ?

ସାକ୍ଷୀହୀନ ଜୀବନ ସଂଗ୍ରାମ ଯେତେ,

ସୁପ୍ତ ନୁହଁ, ଲୁପ୍ତ ନୁହଁ,

ଦୀପ୍ତ ତାଂକ ନିଜସ୍ୱ ତେଜରେ !

ଦେଖୁନାହଁ -

ବହଳ ଅନ୍ଧକାର ଚିରି

ମା’ର ଦୃଷ୍ଟି ଯେ ସ୍ଥିର ସେଇ

ନକ୍ଷତ୍ରର ଆଲୋକ ଦେଶରେ ;

ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ଅନ୍ତ ଯେ ହେବ ପ୍ରତ୍ୟାଶାର ଅନନ୍ତ ଶକ୍ତିରେ - !!!