ଜନମ ଜନମର ସାଥୀ

ତୁମେ ମୋ ଜନ୍ମଜନ୍ମାନ୍ତର ସାଥୀ 

         ସ୍ୱର୍ଗ ଠାରୁ ଗୁରୁ ପରମେଶ୍ୱର 

ତୁମ ବ୍ୟତିରକେ ଜୀବନ ନିରଶ 

         କ୍ଷଣିକେ ହୋଇବ ଛାରଖାର ।

ବହୁ ଶପଥ କରି ବିବାହ ବେଦିରେ 

        ପିତାଙ୍କୁ ହସ୍ତ ମୋର ମାଗିନେଲ 

ମଧୁର ବଚନ କହି ମୋହରି ମନ 

      ଅଚିରେ ଚୋରି କରି ନେଇଗଲ ।

କଉଡ଼ି ଖେଳବେଳେ କପଟେ ଜିତିଲ 

         ଜାଣି ଜାଣି ହାରମାନିଲି ମୁହିଁ

ହାତଗଣ୍ଠି ଯେବେ ତୁମ ସାଥେ ପଡିଲା 

   ଭାବିଲି ଜୀବନେ ରହିବ ସାଥୀହୋଇ ।

ନିଜଲୋକଙ୍କୁ ପର କରି ମୁହିଁ 

        ଆଶ୍ରିତା ହେଲିତୁମପରିବାରେ 

କଥା ଦେଉଛି ତୁମକୁ ମୁହିଁ 

     ସଭିଙ୍କୁ ବାନ୍ଧିବି ମମତା ଡୋରିରେ ।

ମା ବଦଳେ ଶାଶୁ ଭଉଣୀ ପରି ନଣଦ 

         ଦିଅରକୁ ଭାଇ ବୋଲି ମଣିବି

ଏକତାରଜ୍ଜୁରେ ସଭିଙ୍କୁ ବାନ୍ଧି 

         ସ୍ୱର୍ଗପୁର ପରି ଗଢିତୋଳିବି ।

ଝଗଡା ହିଂସା ଦ୍ୱେଷ ଗୃହେସ୍ଥାନଦେବିନି 

            ସେଥିପାଇଁ ସଜାଗ ହେବି

ପକ୍ଷପାତ ମନବୃତ୍ତି ନରଖି 

      ବଡ଼ସାନଙ୍କୁ ସମାନରେ ପରସିବି ।

ଶାଶୁଶଶୁରଙ୍କ ସେବାରେ ମଗ୍ନହେବି 

       କେବେ ମନ୍ଦିର ମୋ ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ

ସେ ଯେ ଅଟନ୍ତି ଜୀବନ୍ତ ଦେବତା 

      ଉଷା ଉପାସ କରିବିମୁଁ କାହିଁପାଇଁ ।

କଥା ଦିଅ ସାଥୀ ପରକରିବନି 

       ସ୍ନେହ କାଙ୍ଗାଳି ଝିଅଟିଏ ମୁହିଁ 

ତୁମେ ହେବ ଜନମ ଜନମ ସାଥୀ 

        କଥାଦିଅ ମୋହରି ମଥା ଛୁଇଁ ।