“ ଚାଲିବା ଶିଖିନି ଦୁନିଆଁ ଚିହ୍ନିନି କରିଦେଲୁ ମତେ ପର, ତୁହି ଗଲା ପରେ ଜାଣିଲି ସଂସାରେ କେହି ନୁହଁ ଆପଣାର.... ଘୋଟିଲେ ଅନ୍ଧାର ଅବା ହାହାକାର ଛାତିରେ ଭରିଲେ କୋହ, ମାଆର ପଣତ ସାଜି କୃପାନେତ ପୋଛି ଦିଏ ଆଖିଲୁହ ”