ପ୍ରଭାତ

ରାତ୍ରିର କର୍ଣ୍ଣରେ ସବିତା କହିଲେ, ଶୁଣଗୋ ରାତ୍ରି ସୁନ୍ଦରୀ,

ତୋ ଅବଗୁଣ୍ଠନେ ମୋ ଚାରି ପ୍ରହର ବିତିଲାଣି ଆଗୋ ଗୋରୀ ।

ତୋ କଳା ଓଢଣୀ ଖୋଲ ମୋ ମିତଣୀ, ଦିଅ ଗୋ ମୋତେ ମେଲାଣି,

ଚାରୋଟି ପ୍ରହର ପୃଥ୍ଵୀ ପରେ ବୁଲି ଫେରି ଆସିବି ମୁଁ ପୁଣି ।

ଦିନକର ଏହି ଦିନ ଆଗମନ ବାର୍ତ୍ତା ରାତ୍ରି ହାତେ ଦେଲେ,

ଅରୁଣ ସମ୍ମାନେ ନିଶା ପୂର୍ବ ଦିଗ ଅରୁଣିମା ଭରିଦେଲେ । 

କୃଷ୍ଣକାୟ ଚାଦରରୁ ନୀଳାମ୍ବର ଧୀରେ ହେଲେ ପ୍ରକଟିତ,

ଧରିତ୍ରୀ ଧାରକୁ ହୃଦୟରେ ଥାପି କରିଦେଲେ କୋଳାଗ୍ରତ । 

ଗଭୀର ନିଦ୍ରାରୁ ଉତ୍ଥାପିତ ହୋଇ ଧରିତ୍ରୀ ମାତା ଆମର,

କୋମଳ ଖରାରେ ସ୍ନାନ କଲା ବେଳେ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ବଢ଼େ ଅପାର । 

ଶିଶିର ବିଧୌତ ପତ୍ର କଳି ପୁଷ୍ପ ସତେଜ ଓ ତେଜୀୟାନ,

ସଦ୍ୟସ୍ନାତା ଗୋରୀ ସମ ହୋଇଥାଏ ଅପରୂପ ଦୃଶ୍ୟମାନ । 

 

ଦୁଇ ବୃକ୍ଷ ମଧ୍ୟେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଆବିର୍ଭାବ ନିନ୍ଦେ କୋଟି ଜହ୍ନ ତେଜ,

ତାହାରି ଝଲକେ ଚକ୍ଷୁ ମୁଦି ହୁଏ, ତେଜୋଦୀପ୍ତ ତାର ସାଜ । 

 

ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ମେଘ ଧାରରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଜରି ଆଚ୍ଛାଦିତ କଲେ,

କମଳା ରଙ୍ଗର ରଙ୍ଗିନ ଦୃଶ୍ୟରେ ଜନ ମନ ହୃଷ୍ଟ ହେଲେ ।

ବୃକ୍ଷର ଶାଖାରେ କଳ ଧ୍ୱନି କରି ବିହଙ୍ଗ ଡାକନ୍ତି ଶୀଘ୍ର,

ଉଡ଼ିଯିବା ସାଥି ଖାଦ୍ୟ ଅନ୍ୱେଷଣେ ବିଳମ୍ବ ମୋଟେ ନ କର ।  

ନୀଳାମ୍ବର ଆଉ ରୁପେଲି ମେଘର ପୃଷ୍ଠଦେଶେ ପକ୍ଷୀ ଦଳ

ଉଡ଼ୁଥିଲା ବେଳେ ମନଲୋଭା ଦୃଶ୍ୟ, ଅନୁପମ ସୁବିମଳ ।

ଆନନ୍ଦିତ ମନ, ପ୍ରଶାନ୍ତ ମାନସ, ସଦ୍ୟ ସମୀର ମହକ,

ପ୍ରକୃତିର ଏହି ମନଲୋଭା ରୂପ ବିସ୍ମରଣ କରେ ଦୁଃଖ ।