ମୃତ୍ୟୁ ଆରପାଖ

ମୃତ୍ୟୁ ମୋତେ ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଲାବେଳେ

ଆଉ କିଛି ଦିଶୁ କି ନଦିଶୁ

ତୁମେ କିନ୍ତୁ ଦିଶୁଥାଅ ,ହସୁଥାଅ

ହାତ ଠାରି ଡାକ ପ୍ରିୟତମ

ମୁଁ ଚାଲୁଥାଏ

ପ୍ରାରବ୍ଧ ପ୍ରାରବ୍ଧ ଶୋକ,ପାପ

ପଛରେ ପକାଇ ।

ସବୁତକ ଲୋଡିବା ପଣକୁ ଗୋଟି ଗୋଟି ପାର କରି

କେବେ ବଞ୍ଚି ପାରି ନଥିବା ଜୀବନରୁ

ବୁଝି ପାରିନଥିବା ମୃତ୍ୟୁ ଯାଏଁ

ହାତ ଧରି ବାଟ କାଢି ନିଅ ପ୍ରିୟତମ

ମୁଁ ହଜୁଥାଏ

ସ୍ଵପ୍ନରେ,ଅବଚେତନରେ

ତୁମ ବିନା,ତୁମ ଠାରେ, ଭଲପାଇବାରେ ।

ମୋ କାହାଣୀର ସାରାଂଶରେ

ଶେଷ ତମ ଶବ୍ଦ ହେଇ

ଫୁଲରୁ ଝୁଲ ଯାଏ ମହୁ ଛିଞ୍ଚି ଛିଞ୍ଚି

ମୋତେ ମହନୀୟା କର ପ୍ରିୟତମ

ମୁଁ ଚାଲିଯାଏ

ମୋର ସେଇ ଟିକକ ‛ମୁଁ’ତ୍ୱକୁ ଛାଡି

ତୁମେ ହେଇ , ପ୍ରେମ ହେଇ

ଶବ୍ଦରୁ ସାଧନା ଯାଏ

ଚେତନାରୁ ସିଦ୍ଧି ଯାଏ

ପରିତ୍ରାଣ ପାଉଥିବା ଆତ୍ମାଟିଏ ପରି ।

କେବଳ ଏତିକି ଅନୁଭବୁ ଥିବି

ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ମୃତ୍ୟୁ ଆସିଲେ ବି

ପ୍ରେମ କେବେ ସରେ ନାହିଁ

ଭୋଗ ହୁଏ ନାହିଁ ।