ମନୁଷ୍ୟ ଓ ସ୍ବପ୍ନ

ସ୍ବପ୍ନ ତାର ନାମ ଯାହା କଳ୍ପନାର ପ୍ରତିଫଳନ,

କେବେ ନିଦ୍ରିତ ନୟନର ଦୃଶ୍ୟପଟରେ ତ,

ପୁଣି କେବେ ଉଚ୍ଚ ଅଭିଳାଷର ଚିନ୍ତନ। 1

ସ୍ବପ୍ନ କେବେ ଲାଗେ ସତେ ଶୁଷ୍କ ମରୁଭୂମିର ତୋଫାନ,

କେବେ ପୁଣି ବନର ସବୁଜିମା ତ,

ପୁଣି କେବେ ସାଗର ତରଙ୍ଗରେ ତରଣିର ବାହନ। 2

ସ୍ବପ୍ନ କେବେ ପ୍ରେମର ମଧୁର ସ୍ପର୍ଶ ସମ ରଙ୍ଗୀନ,

କେବେ ପ୍ରତାରଣା ପରି କଣ୍ଟକିତ ତ,

ପୁଣି କେବେ ଚିର ଶାଶ୍ୱତ ପ୍ରେମୀସହ ମିଳନ। 3

ସ୍ବପ୍ନ ପୁଣି ଛାଇ ଆଲୁଅର ଦୁନିଆରେ ଭ୍ରମଣ,

କେବେ ସ୍ପଷ୍ଟ ଦିବାଲୋକ ପରି ସ୍ୱଚ୍ଛ ତ,

ପୁଣି କେବେ ଅନ୍ଧାର ସେ ଅମାବାସ୍ୟା ରାତି ପରି ଘନ। 4

ସ୍ବପ୍ନ କେବେ ଝରିଯାଏ ହୋଇ ସତେ ରିମ୍ ଝିମ୍ ଶ୍ରାବଣ,

କେବେ ଶୀତ ସକାଳର ଖରା ତ,

ପୁଣି କେବେ ବସନ୍ତର ମଳୟ ପବନ। 5

ସ୍ୱପ୍ନ ଆସେ ସ୍ବପ୍ନ ଯାଏ ଥିବାଯାଏ ହୃଦୟରେ ସ୍ପନ୍ଦନ,

କିଛି ହଜି ଲିଭି ଯାଏ ମଣିଷ ମନୁ ତ,

କିଛି ପୁଣି ସ୍ମୃତି ହୋଇ ରହି ଯାଇଥାଏ ଚିରଦିନ। 6

ସ୍ବପ୍ନ ନାହିଁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣେ, ଅଣାୟତ ମନୁଷ୍ୟର ମନ,

କେହି ଖାଲି ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖି ଚାଲିଥାଏ ତ,

କେହି କରେ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ଯେ କରିବାକୁ ତାହାକୁ ପୁରଣ। 7

ମନୁଷ୍ୟ ନୁହଁଇ ସେହି, ଯିଏ ଖାଲି ଦେଖି ଚାଲେ ସପନ,

ଫଳ ଆଶା ନ ରଖି ଯେ କରିଚାଲ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା,

ପୂରଣ ହୋଇଲେ ହେବ ସାର୍ଥକ ଏ ମଣିଷ ଜୀବନ। 8