ବାପା

ମୋ ଜୀବନର ଆରମ୍ଭ ତୁମେ

ତୁମେ ହିଁ ମୋ ସୄଷ୍ଟି -କର୍ତ୍ତା

ତୁମେ ହିଁ ତ ବାପା

ମୋର ତୁଚ୍ଛ ଜୀବନର ସତ୍ତା ।

ସେ ତ ପିତା,

ନିଜର ସୁଖକୁ ଜଳାଞ୍ଜଳି ଦେଇ,

ବେଦନା,ଯନ୍ତ୍ରଣା କୁ ହୃଦୟରେ ଲୁଚାଇ,

ଆପଣା ଉଦରକୁ ସାନ୍ତ୍ବନା ଦେଇ,

କରିଚାଲେ ପରିଶ୍ରମ ସନ୍ତାନଙ୍କ ପାଇଁ ।

ତଥାପି,

ନୟନରେ ଲୋତକ ନଥାଏ,

ହୃଦୟରେ ସିନା କୋହ ଭରିଥାଏ,

ମୁହଁର ସେ ନକଲ ହସକୁ

ସୁସନ୍ତାନଟି ବୁଝିଯାଏ ।

ହଁ,

ଏଇୟା ବି ସତ ଯେ

ବାପାଙ୍କ ଲୁକ୍କାୟିତ ସ୍ନେହ

ଦେଖିପାରିବା ନୁହେଁ ତ ସହଜ

ବୁଝିପାରିବା କେତେ ଯେ କଠିନ ।

କାହାକୁ ଅଜଣା ?

ପ୍ରତି ପିତାଙ୍କର ତ୍ୟାଗର ସେ ଗାଥା,

ମୁହଁ ର ହସ ଆଉ ମରମର ବ୍ୟଥା,

ବାପା ଡାକ ଶୁଣିବାକୁ କାଟି ପାରନ୍ତି ସେ-

ଆପଣା ସ୍ବାର୍ଥର ମଥା ।

କିନ୍ତୁ,

ଆଜି ଆଉ ନାହିଁ ସେ ସୁଯୋଗ

ଦୌଡ଼ି ଯାଇ ଡାକିବାକୁ 'ବାପା'

ପାଦ ଛୁଇଁ ପାଇବାକୁ ମୋକ୍ଷ,

କରିବାକୁ ରାଗ-ରୁଷା ,ମିଛ ଅଭିନୟ ।

ଚାଲିଗଲ,

ମୋହ-ମାୟା ଦୁନିଆରୁ

ସ୍ମୃତି ସବୁ ଛାଡ଼ି ଦେଇ

ବିଧାତାଙ୍କ ଡାକରା ରେ

ଏଠି ମତେ ଏକା କରି ।

ଯେମିତି,

ବୋହିଯାଏ ନଦୀ ନୀଳ-ସମୁଦ୍ର କୁ

ଫେରିଯାଏ ମୌସୁମୀ ସମୟ ପୁରିଲେ

ପତ୍ର ସବୁ ଝଡିଯାଏ ବସନ୍ତ ଆସିଲେ

ଅସ୍ତ ହୁଏ ସୂର୍ଯ୍ୟ ସନ୍ଧ୍ୟା ହୋଇଗଲେ ।

ଫରକ୍ ଏତିକି,

ସାଗରର ଜଳ ଫେରିଆସେ ବର୍ଷା ହେଲେ,

ଫେରିଆସେ ମୌସୁମୀ ଋତୁ ବଦଲିଲେ,

ଥୁଣ୍ଟା ଗଛରେ ବି ପତ୍ର କଅଁଲେ,

ସୂର୍ଯ୍ୟର ଉଦୟ ପୁଣି ସକାଳ ହୋଇଲେ ।

ହେଲେ,

ଆଉକି ଆସିବ କୁହ ସ୍ନେହର ବରଷା ନେଇ

ସୁଖର ମୌସୁମୀ ସାଥିରେ,

ନୂଆ ଆଶା ସୄଷ୍ଟି କରି,

ସ୍ବପ୍ନ ସୂରୁଯକୁ ବାସ୍ତବିକ କରିବାକୁ ।

ନାହିଁ ନା ?

ଏହାର ଉତ୍ତର ପାଇସାରିଛି,

ଜୀବନ ଜୀଇଁବା ସିଖିସାରିଛି,

ତୁମେ ବିଦାୟ ନେବା ଆଗରୁ-

ତୁମଠୁ ବହୁତ କିଛି ଯାଣିସାରିଛି ।

ସତ କହୁଛି,

ତୁମେ ଦେଖେଇଥିବା ପଥ ରେ ପାଦ ରଖିଛି

ତୁମ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ କୁ ଆଦେଶ ଭାବିଛି,

ତୁମେ ମୋର ପାଖେ ଅଛ ଅନୁଭବ ହେଉଛି

ତଥାବି ତୁମ ଅନୁପସ୍ଥିତି ମୋତେ କଷ୍ଟ ଦେଉଛି ।