ଅନ୍ଧାର

ଅନ୍ଧାରର କବ୍ଜାରେ ଏବେ

ଖୁବ୍ କରୁଣ ଦିଶେ ମୋ ସହର

ବତାସରେ ଭାଙ୍ଗି ପଡିଥିବା

ବତୀଖୁଣ୍ଟକୁ ଖତେଇ ହୋଇ

ଅହଂକାରରେ ଦାନ୍ତନିକୁଟି

ହସୁଥାଏ ଅନ୍ଧାର ।

ସବୁ ଆଲୁଅ ସବୁ ସ୍ଵଚ୍ଛତା

ଦିନ ସହ ଅପସରି ଗଲା ପରେ

ସେ ଲୋଲୁପ ଆଖିରେ ଛକିଥାଏ

ଆତ୍ମସାତ୍ କରିବାକୁ କିଛି ସତକୁ

ଲହ ଲହ ଜିହ୍ବା ମେଲି

ଚାଟି ପୋଛି ସଫା କରିନିଏ ବି

ପ୍ରମାଣ ମାନଙ୍କୁ ।

ଅଶରୀରୀ ଅନ୍ଧାର ସେ 

ସୁଯୋଗ ଉଣ୍ଡି ଚରିଯାଏ

ଭୟର କପାଳ ପରେ

କପର୍ଦ୍ଦକ କଦାକାର ସେ 

ବାଜି ଜିତେ କପଟ ପଶାରେ 

ପାପର ନିଆଁକୁ ଅଣ୍ଟିରେ ଧରି 

ସେ ବେଶ୍ ଧାଇଁ ପାରେ

ଶୄଗାଳଙ୍କ ବଶମ୍ବଦତାରେ ।

ଅନ୍ଧାରର ଛାତିରେ 

ଛାତିଏ କଳଙ୍କ ବୋଲି 

ତା' ପାଇଁ ରାତି ବି ବଦନାମ

ସାବଧାନ ଥିବ

ସହରର ଅନ୍ଧାରଟା 

କେତେବେଳେ ଅବା

ତୁମ ନାମେ ଦୁର୍ନାମ ରଟିବ ।