ଅଜଣା ଫୁଲ

ଅଜଣା ଫୁଲର ସହରେ କରିଛି ମନ ପ୍ରଜାପତି ଘର ।

ଅମାନିଆ ମନ ବୁଝେନାହିଁ ଜମା ଲାଗେ ମୋ ମନକୁ ଡର ।।

ଅଝଟିଆ ହୋଇ ଝରିପଡେ କେତେ ବାରଣ କଲେ ମାନେନା ।

ଆର୍ଦ୍ର ମଟାଳର କୋଳ ମଣ୍ଡନରେ ତୃପ୍ତି ହୁଏ ସେ ମଇନା ।।

ଅଳସି କୁସୁମ ରୂପେ ଅନୁପମ ଅଙ୍ଗେ ଭରି ମାଦକତା ।

ଅନୁଢା ସମୟେ ଅଳପ ପାଖୁଡା ଖୋଲି କହେ କେତେ କଥା ।।

ଅନାମିକା ନାମେ ଡାକିବାକୁ ଭାବେ ହେଲେ ଡାକେ ସାଥୀ ବୋଲି ।

ଅକ୍ଷତ ସୁରଭି ସୁରଭିତ କରେ ଅଗଣାରେ ଖେଳେ ଦୋଳି ।।

ଅର୍କ କିରଣରେ ଆଲୋକିତ ଯେହ୍ନେ ହୁଅଇ ସୁନ୍ଦର ଧରା ।

ଅର୍କ ରଙ୍ଗ ବୋଳି ପ୍ରତି ପାଖୁଡାରେ ସାଥୀ ମୋ ସାଜଇ ପରା ।।

ଅମାନିଆ ହୋଇ ଯାଏ ମୋତେ ଛୁଇଁ କେବେ ମଥାରେ ଜୁଡାରେ ।

ଅଳପ ହସରେ ଛନ୍ଦିହୁଏ ଗଳେ ଲୋଟିଯାଏ ବାହୁ ପରେ ।।

ଅଙ୍କନ କରଇ ପାଦର ପୟିରୀ ଅଳତା ସାଜଇ କେବେ ।

ଅତସୀ ସାଥୀ ମୋ ବାସରେ ବାସଇ ଦକ ଯାଏ ଦୁର ଭବେ ।।

ଅନିମେଷ କରି ଦିଏ ମହକାଇ ନିଶାରେ ମୋହର ବାସ ।

ଅଜଣା ଫୁଲ ମୋ ଅନ୍ତରେ ଫୁଟଇ ତବ ଲାଗି ଅହର୍ନିଶ ।।

ଅଳି କରେ ବାରେ ତୋଳି ନିଅ ତାରେ ପାଉ ତବ ଅଙ୍ଗେ ଶୋଭା ।

ଅଳପ ମୁଦ୍ରିତ ତା ନେତ୍ର ପାଖୁଡା ଫୁଟୁ ଲଭି ତବ ଆଭା ।।