ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢ଼ର ଆଗମନେ

ନିଦାଘ ଅସ୍ଵସ୍ତି

ତୃଷା ଅସରନ୍ତି

ନିର୍ବାପିତ ହେବ

ହସିବ ଧରିତ୍ରୀ

ପୁଚ୍ଛମେଲି ଶିଖରୀ

ଆନନ୍ଦରେ ନାଚି ଯାଏ ବନେ

ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢ଼ର ଆଗମନେ ॥ (୧)

ରଜସ୍ୱଳା ଧରଣୀ

ବାରିସ୍ନାତ ହୋଇ

ମୌସୁମୀ ସ୍ପର୍ଶରେ

ନବ ପଲ୍ଲବିତ ହୋଇ

ସମଗ୍ର ସୃଷ୍ଟିକୁ

କରିଗଲା ବିଭୋର ଯେ କ୍ଷଣେ

ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢ଼ର ଆଗମନେ ॥ (୨)

ଶୂନ୍ୟତା ଯେତକ ସବୁ

ଯିବ ଅପସରି

ସବୁଜ ଓଢଣା ଦେବ

ପ୍ରକୃତୀ ସୁନ୍ଦରୀ

କଦମ୍ବ ଫୁଲର 

ବାସ୍ନା କରେ ମତୁଆଲା ଜନେ

ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢ଼ର ଆଗମନେ ॥ (୩)

ନାଲି ଟୁକୁ ଟୁକୁ

ସେ ସାଧବ ବୋହୂ

କେଁ କଟର ଭେକ ରଡ଼ି

କୁମ୍ଭାଟୁଆ ହୁଁ ହୁଁ

ଅପରୂପ ଦୃଶ୍ୟରାଜି

ଭରିଦିଏ ଦିବ୍ୟାନନ୍ଦ ପ୍ରାଣେ

ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢର ଆଗମନେ ॥ (୪)

ଭିଜାମାଟି ବାସ୍ନା

ଭରେ ମାଦକତା

ମେଘାଚ୍ଛନ୍ନ ନଭ ଦେଖି

ଉଛୁଳେ ସରିତା

ପ୍ରୀତି ପରଶ ସତେକି

ଛୁଇଁଯାଏ ନବ ଯଉବନେ

ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢର ଆଗମନେ ॥ (୫)

ପରଦେଶୀ ବାର୍ତ୍ତା ନେଇ

ଆସଇ ସମୀର

ମରୁ ଅଗଣାରେ ସତେ

ବୋହିଯାଏ ଝର

ବିରହିନୀ କବରୀଟି

ପୁଣି ହୁଏ ସଜେଇ ସପନେ

ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢ଼ର ଆଗମନେ ॥ (୬)

ସ୍ନାନବେଦୀପରେ ଥାଇ

କାଳିଆ ସାଆନ୍ତ

ଦିଅନ୍ତି ସନ୍ଦେଶ ହେବ

ଅପେକ୍ଷାର ଅନ୍ତ

ବଡ଼ ଦାଣ୍ଡେ ତିନି ଦିଅଁ

ରଥ ଯାତେ ଆସିବେ ବହନେ

ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢ଼ର ଆଗମନେ ॥ (୭)

ଋତୁଚକ୍ରେ ଆତଯାତ

ଆଷାଢ଼ ପ୍ରତିବର୍ଷ

ବାରିଧାରା ଭରିଦିଏ

ଚାତକ ମନେ ହର୍ଷ

ସମୟ ଯୌବନ

ଆଉ ଫେରି ଆସେନି ଜୀବନେ

ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢ଼ର ଆଗମନେ ॥ (୮)