ସାହାସୀ ହେନେରୀ

ଫରାସୀ ଦେଶର ପରୀକାହାଣୀରେ ‘ହେନେରୀ’କୁ ସମସ୍ତେ ମନେ ରଖିଛନ୍ତି । ମାତ୍ର ସାତ ବର୍ଷର ପିଲା ହେଉଛି ସେ ହେନେରୀ । ତା’ର ମାଆ ଥିଲେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୁଃଖିନୀ । ମାଆ ଥିଲେ ହେନେରୀର ଏକମାତ୍ର ଭରସା । କାରଣ ପିଲାଟିଦିନରୁ ସେ ତା ବାପାକୁ ହରାଇଥିଲା । ଗାଁ ବାହାରେ ଛୋଟ କୁଡିଆ ଘରେ ମାଆ ପୁଅ ଦୁହେଁ ରହୁ ଥାଆନ୍ତି । ମା’ ପ୍ରତିଦିନ କିଛି କିଛି ସିଲେଇକାମ କରନ୍ତି ଓ ତାକୁ ନେଇ ହାଟରେ ବିକି ଯାହା ରୋଜଗାର କରନ୍ତି, ସେଇଥିରେ କୌଣସି ପ୍ରକାରେ ମା ପୁଅଙ୍କର ଗୁଜୁରାଣ ଚଳିଯାଏ ।

      ପିଲା ହେଲେ କ’ଣ ହେବ, ହେନେରୀର କିନ୍ତୁ ଭାରୀ ବୁଦ୍ଧି । ସେ ତା ମା’ଙ୍କୁ କାମରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ ଦିନରାତି ଲାଗିପଡିଥାଏ । ମା’ଙ୍କ ପାଇଁ ସେ ଘର ଓଳାଇ ପକାଏ, କାଠ ଚିରିଦିଏ, ବଗିଚାରେ କାମ କରେ, ମା’ଙ୍କ ପାଇଁ ଫୁଲ ତୋଳିଆଣେ, ଘରେ ଚୌକି – ବେଂଚ ସଜାଡିଦିଏ, ନଚେତ୍ ମା’ଙ୍କର ଓ ତା’ର ଜୋତାରେ ରଙ୍ଗ ଲଗାଇ ବସେ । ମୋଟ ଉପରେ ତା’ର ଶକ୍ତି ଅନୁସାରେ ସେ ଅନବରତ ଘରକାମରେ ଲାଗିରହିଥାଏ ଏବଂ ନିଜ ମା’ଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରି ଚାଲିଥାଏ ।

      ସହଜେ ତ ଗାଁମୁଣ୍ଡର ନିକାଂଚିଆ ଘର ତାଙ୍କର, ପୁଣି ସେମାନେ ଦୁଃଖୀଲୋକ । ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କର ଦୁଃଖ – ସୁଖରେ କେହି ତାଙ୍କୁ ହାନି – ଲାଭ ପଚାରନ୍ତି ନାହିଁ । ଯଦି ହାତରେ କିଛି କାମ ନଥାଏ, ତେବେ ହେନେରୀ ଘରର ଝରକା ଫାଙ୍କରେ ଅଦୂରର ସେ ପାହାଡ ଆଡିକି ଚାହିଁ ବସିଥାଏ । ପାହାଡଟି ଏତେ ଉଚ୍ଚ ଯେ ଚାହିଁଲେ ଠେକା ଖସି ପଡିବ । ପାହାଡ ଦେହରେ କେତେ ଝରଣା, ପାଚେରୀ ପରି ବଡ ବଡ ଅକର୍ମଶିଳାମାନ ଚାରିଆଡେ ଘେରି ରହିଛି । ବଡ ବଡ ବୃକ୍ଷରେ ପାହାଡର ଜଙ୍ଗଲ ଭରପୂର । ସମସ୍ତେ କହନ୍ତି, ସେ ପାହାଡକୁ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କେହି ଚଢି ଯାଇ ପାରି ନାହାଁନ୍ତି । ଯଦି କେହି ବେଖାତିର କରି ସେ ପାହାଡ ଚଢିଛି ତ ସେ ଆଉ କେବେବି ସେଠାରୁ ଫେରିଆସି ପାରି ନାହିଁ । ତେଣୁ ସେ ଗାଁର ଲୋକମାନେ ପାହାଡକୁ ଚାହିଁ ଭୟରେ କେବଳ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରନ୍ତି ।

               ଏଇମିତି କେତେଦିନ ସୁଖ – ଦୁଃଖରେ ଚାଲିଗଲା । ହେନେରୀର ମା’ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ବେମାର ପଡିଲେ । ହାତରେ ତାଙ୍କର କେଉଁ ପଇସା ଅଛି ଯେ, ଡାକ୍ତର ଦେଖାଇ ସେ ଔଷଧ ଖାଇବେ । କେବଳ ନିଜ କରମକୁ ଆଦରି ସେ ଖଟିଆ ଉପରେ ପଡିଥାଆନ୍ତି । ବିଚରା ହେନେରୀ ଏବେ ଅବା ଆଉ କ’ଣ କରିବ । ମା’ଙ୍କ ବିନା ତା’ର ମଧ୍ୟ ଆଉ କିଛି ଖିଆପିଆ ନାହିଁ । ମା’ଙ୍କ ପାଖରେ ସେ ହେନେରୀ ରାତିଦିନ ଜଗି ବସିଥାଏ । ମା’ଙ୍କୁ ଶୋଷ ହେଲେ ହେନେରୀ ତାଙ୍କୁ ପାଣି ମୁନ୍ଦିଏ ପିଇବାକୁ ଦିଏ । ମା’ଙ୍କ କଥା ଭାବି ଭାବି ହେନେରୀର ଆଖିରୁ ଦୁଇଧାର ଲୁହ ଝରି ଆସେ । କାଳେ ମା’ ଦେଖିବେ ବୋଲି ସେ ତା ମୁହଁ ବୁଲାଇ ଆଖି ପୋଛିଦିଏ ।

ତାପରେ ହେନେରୀ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବିକଳ ହୋଇ ପରୀରାଣୀଙ୍କୁ କହିଲା, “ଆପଣ ମୋତେ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତୁ, ମୋ ମା’ଙ୍କ ପାଇଁ ମୁଁ ଯେକୌଣସି ଦୁଃଖ ସହିବାକୁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଛି ।”

ଏତିକି ଶୁଣି ସେ ପରୀରାଣୀ ଜଣକ ଖୁବ୍ ଖୁସି ହୋଇଗଲେ । ତାପରେ ସେ ହେନେରୀକୁ ଆର୍ଶୀବାଦ କଲେ; କହିଲେ, “ଏଇ ଆଗରେ ଯେଉଁ ପାହାଡ ଦେଖୁଛୁ, ତା’ରି ଉପରେ ‘ଅମୃତଚେର’ ଅଛି । ସେଠାକୁ ଯିବା ପାଇଁ ହେଲେ ଖୁବ୍ ସାହସ ଏବଂ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଲୋଡା ହେବ । ପାହାଡର ତିଖରେ ପହଁଚିଲେ ତୁ ମୋ’ରି ନାଁ କହି ସେଠାରେ ଡାକ୍ତରକୁ ଡାକିବୁ । ସେ ହିଁ ତୋତେ ଅମୃତଚେର ଦେବ ।”

ଏପରି କଥା ଶୁଣି ହେନେରୀ ଘଡିଏ ଭାବିଲା ଏବଂ ସେଠାକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଅଂଟା ଭିଡିଲା । ଯେଉଁ ପାହାଡକୁ କେହି କେବେ ଚଢି ନାହାଁନ୍ତି, ମା’ଙ୍କ ଜୀବନରକ୍ଷା ପାଇଁ ସେ ଆଜି ଅବଶ୍ୟ ଚଢିବ । ତେବେ ଏଠାରେ ମା’ ରହିବେ କିପରି? ଏହିପରି ଭାବି ଭାବି ତାପରେ ସେ ହେନେରୀ ଅତି ବିକଳ ହୋଇ କହିଲା, “ପରୀରାଣୀ, ଏବେ ମୋ ମା’ଙ୍କୁ କିଏ ସେବା କରିବ?”

ଏଥର ପରୀରାଣୀ ହେନେରୀ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେବାକୁ ଯାଇ କହିଲେ, “ତୁ ସେ ବିଷୟରେ ଆଦୌ ଚିନ୍ତା କରନାହିଁ । ତୁ ଆସିଲା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୁଁ ଏଠାରେ ଅଛି ।”

ସାତବର୍ଷର ହେନେରୀ ପାହାଡ ଆଡକୁ ମୁହାଁଇଲା ।

ମାଆକୁ ବଂଚାଇବା ପାଇଁ ହେନେରୀର ଆଉ ଭୋକଶୋଷ କିଛି ବି ନ ଥାଏ । ଯେପରି ହେଉ, ପାହାଡ ଚଢି ତାକୁ ସେ ଅମୃତଚେର ଆଣିବାକୁ ହେବ । ଚାଲି ଚାଲି ସାତ ଦିନ ସାତ ରାତି ଗଲାଣି, ତଥାପି ବି ସେ ଯାଇ ପାହାଡ ପାଖରେ ଆଦୌ ପହଁଚି ପାରିନାହିଁ । ମାତ୍ର ତାକୁ ଯେପରି ଜଣାଯାଉଥାଏ ପାହାଡ ଯେପରି ତା’ର ଘରଠାରୁ ଅଳ୍ପ ବାଟରେ । ବାଟରେ ବଣ ଭିତରେ ଗୋଟିଏ ଡାମରା କାଉ ଶିକାରୀ ଜାଲରେ ଛନ୍ଦି ହୋଇ ଅତ୍ୟନ୍ତ କଷ୍ଟ ପାଉଥାଏ । ଶିକାରୀ ଆସି ସେଠାରେ ପହଁଚିଗଲେ ଜାଣ ତା’ର ପ୍ରାଣ ଗଲା । ଏସବୁ ଦେଖି ହେନେରୀ ଆଉ କାଳ ବିଳମ୍ଭ ନକରି ତୁରନ୍ତ ଶିକାରୀର ଜାଲ କାଟି ଦେଇ ସେ ଡାମରାକୁଆଟିକୁ ଉଡାଇ ଦେଲା । ତାପରେ ସେ ଡାମରାକୁଆ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଖୁସି ହୋଇ ହେନେରୀକୁ କହିଲା, “ଆଜି ତୁମେ ମୋର ଉପକାର କଲ । ସମୟ ଆସିଲେ ମୁଁ ବି ତୁମକୁ ନିଶ୍ଚୟ ସାହାଯ୍ୟ କରିବି ।”

କୁଆଟାଏ ଏପରି କଥା କହୁଛି ଶୁଣି ସେ ହେନେରୀ ହଠାତ୍ ଖୁବ୍ ଆଚମ୍ବିତ ହୋଇଗଲା । ତାପରେ ପୁଣି ସେ ଆଗକୁ ବାଟ ଚାଲିଲା । ଦେଖିଲା ବଣ ଭିତରେ ଗୋଟିଏ କୁକୁଡାକୁ କୋକିଶିଆଳିଟାଏ ଗୋଡାଇଛି – ଆଉ ଅଳ୍ପକରେ କୁକୁଡାକୁ ଧରି ମାରିପକାଇବ ସେ କୋକିଶିଆଳୀଟି । ହେନେରୀ ସେହିକ୍ଷଣି କୁକୁଡାକୁ ଧରିଆଣି ନିଜ ବ୍ୟାଗରେ ତାକୁ ଲୁଚାଇ ଦେଲା । ତାପରେ ସେ କୋକିଶିଆଳିଟି କୁକୁଡାକୁ ଖୋଜି ଖୋଜି ବଣଭିତରକୁ ଦଉଡି ଗଲା । କୁକୁଡାର ଜୀବନରକ୍ଷା କରିଥବାରୁ ସେ ବି ଅବିକଳ ମଣିଷ ପରି କହିଲା, “ତୁମର ଉପକାର ମୁଁ ନିଶ୍ଚୟ ସୁଝିଦେବି । ଭଗବାନ ତୁମର ନିଶ୍ଚୟ ମଙ୍ଗଳ କରିବେ ।”

କୁକୁଡା କଥା କହୁଛି ବୋଲି ହେନେରୀ ଆଉ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲା ନାହିଁ । ହେନେରୀ ଆଉ କିଛି ବାଟ ଯାଇଛି, ଦେଖିଲା ଗୋଟିଏ ବେଙ୍ଗକୁ ସାପଟିଏ ଖାଇଦେବାକୁ ବସିଛି । ଏସବୁ ଦେଖି ହେନେରୀ ଟେକାଟିଏ ପକାଇ ସାପକୁ ସେଠାରୁ ଘଉଡାଇ ଦେଲା । ବେଙ୍ଗଟି ମଧ୍ୟ ପ୍ରାଣ ପାଇ ହେନେରୀ ଉପରେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଖୁସି ହେଲା । ତତ୍ପରେ ସେ ବେଙ୍ଗଟି ମଣିଷ ପରି ହେନେରୀକୁ କହିଲା, “ତୁମ ଉପକାର ମୋର ମନେ ରହିଲା । ଦରକାର ବେଳେ ମୁଁ ନିଶ୍ଚୟ ତୁମ କାମରେ ଆସିବି ।”

ହେନେରୀ ଶେଷରେ ଯାଇ ଗୋଟିଏ ନଈକୂଳରେ ପହଁଚିଲା । ଦୁଇକୂଳ ଖାଇ ପାଣି ବହିଯାଉଥାଏ । ନଈଟା ଏତେ ଓସାର ଯେ ଆର କୂଳଟି ଆଦୌ ଦେଖାଯାଉ ନଥାଏ । ମନେ ହେଉଥାଏ, ସେ ଅବା ଗୋଟିଏ ସମୁଦ୍ରକୂଳରେ ପହଁଚିଯାଇଛି । ନଈ ପାରିହେବା ପାଇଁ କିଛି ଆଶା ନାହିଁ । ଯେତେ ଅନୁମାନ କଲା, ସେଠାରେ ଘାଟ ନାହିଁ କି ପୋଲ ନାହିଁ । ନଈ ପାରି ନ ହେଲେ ସେ ପାହାଡକୁ ଯିବା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅସମ୍ଭବ । ହେନେରୀ କେବଳ ପରୀରାଣୀକୁ ମନେ ମନେ ସ୍ମରଣ କରୁଥାଏ ଏବଂ ନିଜ ମା’ କଥା ମନେ ପକାଇ କାନ୍ଦିପକାଉଥାଏ ।

ଠିକ୍ ଏତିକିବେଳେ କୁକୁଡାଟି ଆସି ସେଠାରେ ପହଁଚି ଗଲା । ସେ କୁକୁଡା ହେନେରୀକୁ କହିଲା, “ତୁମ ପରୀର ଏଠାରେ ଅଧିକାର ଖାଟିବ ନାହିଁ । ମୋ ପିଠିରେ ବସ, ମୁଁ ତୁମକୁ ନଈ ପାର କରିଦେବି ।”

ହେନେରୀ କୁକୁଡା ଉପରକୁ ଯିବ କି ନାହିଁ ଭାବୁଛି, ହଠାତ୍ ଦେଖିଲା ତାର ପିଠିଟା ଘୋଡା ପିଠି ପରି ଓସାର ହୋଇ ଯାଇଛି । ତାପରେ ହେନେରୀ ସେ କୁକୁଡାର ଚୂଳ ଧରି ଆନନ୍ଦରେ ତା ପିଠି ଉପରେ ବସି ପଡିଲା । କୁକୁଡା ଉଡି ଉଡି ଯାଉଥାଏ । ଏକୋଇଶଦିନ କାଳ କୁକୁଡା ଉଡି ଚାଲିଥାଏ; ତଥାପି ବି ସେ ନଈଟି ଆଦୌ ସରୁ ନଥାଏ । ଏପଟେ ହେନେରୀକୁ ମଧ୍ୟ ଭୋକ, ଶୋଷ କି ନିଦ ଲାଗୁ ନଥାଏ । ତାର କେବଳ ଗୋଟିଏ ଚିନ୍ତା ସେ କିପରି ଅମୃତଚେର ଆଣି ନିଜ ମା’କୁ ଭଲ କରିବ ।

ସେ ହେନେରୀ ଏହିପରି ଭାବୁଛି, ଅକସ୍ମାତ ଜଣେ ବୁଢା ବାମନ ଆସି ତା’ ଆଗରେ ଠିଆ ହୋଇଗଲା । ସେ ବୁଢା ବାମନ ହେନେରୀକୁ ପଚାରିଲା, “କିରେ ପିଲା ! ତୋର ତ ଭାରୀ ସାହସ । ମୋ ରାଜ୍ୟକୁ ତୋତେ ଆସିବାକୁ କିଏ କହିଲା । ତୋର କଅଣ ନିଜ ଜୀବନକୁ ଆଶା ନାହିଁ କି?”

ଏହା ଶୁଣି ହେନେରୀ ହଠାତ୍ ଚମକି ପଡିଲା । ସେ ଭାବିଲା, ଏହି ବାମନ ବୁଢାଟି ବୋଧହୁଏ ପାହାଡରେ ଘର କରି ରହିଥିବା ଅସୁର ବୁଢା । ସେ ତ ତା’ର ମାଆ ପାଇଁ ନିଜ ଜୀବନକୁ ପାଣି ଛଡାଇଛି । ଏବେ ପୁଣି ତାକୁ ଆଉ ଡର କାହାକୁ!!

ସାହସ ସଂଚୟ କରି ହେନେରୀ କହିଲା, “ମଉସା, ମୋର ନମସ୍କାର ଗ୍ରହଣ କର । ମୋର ବୋଉ ମରଣ ଶେଯରେ । ତାକୁ ହିଁ ରକ୍ଷା କରିବା ପାଇଁ ମୁଁ ତୁମ ପାଖକୁ ଆସିଛି । ଅମୃତ ଚେର ନେଲେ ଯାଇ ମୋର ବୋଉ ଜୀବନ ପାଇବ ।”

ବାମନ ବୁଢା ହେନେରୀର ଏପ୍ରକାର ମାତୃଭକ୍ତି ଦେଖି ଖୁବ୍ ସନ୍ତୋଷ ପ୍ରକାଶ କଲା । ସେ କହିଲା, “ଆଚ୍ଛା ତୋ ଉପରେ ମୁଁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଖୁସି ହେଲି । ତୋତେ ଆଶୀର୍ବାଦ କରୁଛି, ତୁ ତୋ କାମରେ ନିଶ୍ଚୟ ସଫଳ ହୁଅ ।” ଏହା କହି ସେ ବାମନ ବୁଢା ହେନେରୀକୁ ଗୋଟିଏ କାଠଘୋଡା ଦେଲା ଏବଂ ତାକୁ ମନ୍ତ୍ରଟିଏ ଶିଖାଇ ଦେଲା । ବୁଢା ବାମନ କହିଲା, “ଏହି ମନ୍ତ୍ରଟି ପଢି କାଠଘୋଡାକୁ ଚାଲ ବୋଲି କହିଲେ ସେ ତୋତେ ନେଇ ସେ ପାହାଡ ଉପରେ ପହଁଚାଇ ଦେବ । ସେଇଠି ଅମୃତଫଳର ଗଛ ଅଛି ।” ଏତିକି କହି ବାମନ ବୁଢା ସେଠାରୁ ହଠାତ୍ କୁଆଡେ ଉଭାନ୍ ହୋଇଗଲା ।

ହେନେରୀ କାଠଘୋଡା ଉପରେ ବସି ଯେମିତି ସେ ମନ୍ତ୍ର ବୋଲି କହିଛି ପାହାଡ ଉପରକୁ ଯାଆ, ସେହି କ୍ଷଣି ପକ୍ଷୀପରି କାଠଘୋଡାଟି ଶୂନ୍ୟରେ ଉଡି ଉଡି ଖୁବ୍ ଅଳ୍ପ ସମୟ ମଧ୍ୟରେ ହେନେରୀକୁ ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପାହାଡ ଉପରେ ପହଁଚାଇ ଦେଲା । ସେ କାଠଘୋଡାରୁ ଓହ୍ଲାଇପଡି ହେନେରୀ ଦେଖିଲା, ଚାରିଆଡେ ଖୁବ୍ ଭୟଙ୍କର ଜଙ୍ଗଲ । ସମାନ୍ୟ ଚଢେଇଟିର ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର – ଶଦ୍ଦ ନାହିଁ ସେଠାରେ । ତେଣୁ ତାକୁ ବଡ ଏକା ଏକା ଲାଗିଲା । ସେ ଏବେ କଅଣ କରିବ? କିପରି ସେ ଅମୃତ ଗଛର ଚେର ଖୋଜି ପାଇବ? ଏପରି ଭାବି ଭାବି ସେ କିଛି ଥଳକୂଳ ପାଇଲା ନାହିଁ । ଶେଷରେ ତାର ପରୀର କଥା ମନେ ପଡିଲା । ସେ ମନେ ମନେ ପରୀକୁ ସ୍ମରଣ କରିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଏତିକିବେଳେ କିଏ ଯେପରି ତାର କାନରେ ଥିରି ଥିରି କହି ଦେଇଗଲା, ପାହାଡ ରାଜ୍ୟର ବୈଦ୍ୟ ହିଁ ତୋତେ କେବଳ ଏ ଚେର ଖୋଜିଆଣି ଦେଇ ପାରିବ ।

ତାପରେ ହେନେରୀ ସାହସ ସଂଚୟ କରି ଖୁବ୍ ଜୋର ରେ ପାଟି କରି ଡାକିଲା, “ହେ ପାହାଡ ରାଜ୍ୟର କବିରାଜ ! ମୋର ମା’କୁ ବଂଚାଇବା ପାଇଁ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କର ଆଶ୍ରୟ ଲୋଡିଛି । ମୋତେ ଅମୃତ ଗଛର ଚେର ଦିଅ ।”

ଠିକ୍ ଏତିକିବେଳେ ଜଣେ ଦାଢିଆ ବାମନ ବୁଢା ଆସି ସେଠାରେ ହାଜର୍ ହୋଇଗଲା । ସେ ହସି ହସି ହେନେରୀକୁ ଆଶୀର୍ବାଦ କରି କହିଲା – “ତୋର ମାତୃଶକ୍ତି ଯୋଗୁଁ ଏତେ ବିପଦପୂର୍ଣ୍ଣ ସ୍ଥାନକୁ ଆସି ତୁ ନିଜ ପ୍ରାଣ ପାଇଲୁ । ହଉ! ତୋତେ ମୁଁ ନିଶ୍ଚୟ ସାହାଯ୍ୟ କରିବି । ମାତ୍ର ସାବଧାନ ! ଅମୃତଚେରକୁ ତୁ ଆଦୌ ହାତଛଡା କରିବୁ ନାହିଁ । ଏହା ଥରେ ହାତରୁ ଖସିଲେ ତୁ ଆଉ ତାକୁ ପାଇବୁ ନାହିଁ ।”

ଏହା କହି ସେ ଦାଢିଆ ବାମନ ବୁଢା ଜଙ୍ଗଲରୁ ଖୋଜିଆଣି ଅମୃତଚେର ହେନେରୀକୁ ଦେଲା । ହେନେରୀ ଅମୃତଚେର ପାଇ ଏତେ ମାତ୍ରାରେ ଖୁସି ହୋଇଗଲା ଯେ ମନେହେଲା ସେ ଯେପରି ଦଉଡିଯାଇ ତା ମା’ ପାଖରେ ପହଁଚିଯିବ । ମାତ୍ର ପାହାଡ ଉପରୁ ତଳକୁ ଚାହିଁ ତାର ଆଖି ଟେକି ହୋଇଗଲା । ଏବେ ସେ ତଳକୁ ଯିବ କିପରି? କେତେ ସମୟ ପରେ ତାର ହଠାତ୍ ମନେପଡିଲା ଯେ ସେ କାଠଘୋଡା ବାହାରେ ଠିଆ ହୋଇଛି । ସେ ତୁରନ୍ତ ଯାଇ କାଠଘୋଡାରେ ବସିପଡିଲା ଏବଂ ମନ୍ତ୍ର ପଢି ଘରକୁ ଯିବା ପାଇଁ କହିଲା ।

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଘୋଡାଟି ଆକାଶରେ ଉଡି ଉଡି ଆସି ସିଧା ହେନେରୀର ଘର ପାଖରେ ଠକ କରି ଠିଆ ହୋଇଗଲା ।

ପରୀରାଣୀ ଦୁଆରମୁହଁରେ ହସହସ ମୁହଁରେ ହେନେରୀକୁ ପାଛୋଟି ନେଇଗଲେ । ପରୀରାଣୀ ଆଦରରେ ହେନେରୀର ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ବୁଲାଇବାକୁ ଲାଗିଲା – “ମାଆ ପାଇଁ ତୁ କେତେ କଷ୍ଟ କଲୁ । ଏବେ ତୋର ପୁଣି ଆଉ ଚିନ୍ତା କଅଣ! ଏଥର ମାଆକୁ ଅମୃତଚେର ଛୁଆଁଇ ଦେ, ଦେଖିବୁ ସବୁ ଠିକ୍ ହୋଇଯିବ ।

ହେନେରୀ ପରୀରାଣୀର କଥାନୁସାରେ ଯେମିତି ମା’ ଦେହ ମୁଣ୍ଡ ଚାରିଆଡେ ଅମୃତ ଚେର ଛୁଆଁଇ ଦେଇଛି, ହେନେରୀର ମା ତୁରନ୍ତ ନିଦରୁ ଉଠିଲା ପରି ଉଠି ବସି ପଡିଲା । ଏବେ ହେନେରୀର ଆନନ୍ଦ ଆଉ କିଏ ଦେଖେ । ମା’ କେତେଦିନପରେ ନିଜ ଚେତା ପାଇ ପୁଅକୁ ଗେଲ କରୁଥାଏ । ହେନେରୀ କହିଲା, “ମାଆ, ତୁ ଆଉ ଜୀବନ ପାଇ ନ ଥାନ୍ତୁ । ଏଇ ପରୀରାଣୀ ଯୋଗୁଁ ତୋର ପ୍ରାଣ ବଂଚିଗଲା ।”

ତାପରେ ପରୀରାଣୀ ହେନେରୀ ମା’କୁ ସବୁକଥା କହିଲା । ହେନେରୀ ପରି ପୁଅ ଜନ୍ମ କରି କୋଉ ମାଆ ଗର୍ବ ନ କରିବ । ପରୀରାଣୀର ଆଶୀର୍ବାଦରେ ହେନେରୀର ସମସ୍ତ ଅଭାବ ଅସୁବିଧା ଦୂର ହୋଇଗଲା ।

ତାପରେ ସେମାନେ ସୁଖରେ ଘରଦ୍ୱାର କରି ରହିଲେ ।