ନାରୀଶକ୍ତି ସଦା ବନ୍ଦନୀୟ

ନାରୀ ବିଧାତାର କମନୀୟ ସୃଷ୍ଟି ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ମମତାର ମୂର୍ତ୍ତୀମନ୍ତ ଦେବୀ ।ନାରୀ ତନୁ ସ୍ନିଗ୍ଧା ଲାବଣ୍ୟ ଅନ୍ତରେ ସ୍ବଚ୍ଛ

ପ୍ରତି ଧାରା ଏବଂ କଳ୍ପନାର ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଛଡ଼ା ଏହିସବୁର ସମାହାର ତା ଚରିତ୍ର କରିଛି ମହିମାନ୍ୱିତ । ଵୈଦିକ ଯୁଗରେ

ପ୍ରଜ୍ଜଳିତ ହୋମ ଶିଖା ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ବଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର ପରମାଣୁ ଧମୋଚ୍ଛାସ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯୁଗ ପରିବର୍ତ୍ତନ ତାଳେ ତାଳେ ଭାରତୀୟ ନାରୀ ମହିମା ପରିସ୍ଫୁଟିତ ହୋଇଛି । ସେ

ହେଉଛି ପୁରୁଷର ସହକର୍ମିଣୀ ସହଧର୍ମିଣୀ । ପୁରୁଷର ଭରିଦିଏ ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ପ୍ରମେ । ନାରୀର ସାହାଯ୍ୟରେ ଜୀବନ ହୁଏ ପ୍ରେମମୟ ଓ ଅମୃତମୟ । ସଭ୍ୟତା ସଂସ୍କୃତିରେ ନାରୀ ଏକ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ସ୍ଥାନର ଅଧିକାରିଣୀ ମହାମାୟାଙ୍କର ଅଂଶ ରୂପେ ପରଳ୍ପିତ । ସମାଜରେ ସେ ପୂଜନୀୟ ଓ ବନ୍ଦନୀୟ । ସେଥିପାଇଁ ଶାସ୍ତ୍ରକାର ମାନଙ୍କ ଲେଖାରେ-

ଯତ୍ର ନାର୍ଯ୍ୟସ୍ତ ପୂଜ୍ୟନ୍ତେ ରମ୍ୟନ୍ତେ ତଥ୍ୟ ଦେବତାଃ ।

ଯେତ୍ରେତାସ୍ତୁ ନ ପୂଜ୍ୟନ୍ତେ

ସର୍ବସ୍ତତ୍ରାଫଳାଃ କ୍ରିୟାଃ ।”

ଯେଉଁ ପରିବାରରେ ନାରୀମାନଙ୍କୁ ଯଥାଯୋଗ୍ୟ ସମ୍ମାନ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରାଯାଏ ‚ସେଠାରେ ଦେବତା ମାନେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୁଅନ୍ତି । ସ୍ବାମୀ ବିବେକାନନ୍ଦ ମତରେ ଆମର ସମାଜରେ ଯେ କୌଣସି ଜଣେ ମହିଳାଙ୍କୁ ମା’ ରୂପେ ସମ୍ବୋଧନ କଲେ

ତାହା ମାତୃ ଜାତି ପ୍ରତି ଉପଯୁକ୍ତ ସମ୍ମାନର ସୂଚନା ଦେଇଥାଏ । ନାରୀମାନଙ୍କୁ ଉପଯୁକ୍ତ ସମ୍ମାନ ପ୍ରଦାନ ଵ୍ୟତିରେକ କୈାଣସି ଜାତି କେବଳ ସଭ୍ୟତାର ଉଚ୍ଚତର

ସୋପାନକୁ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇପାରେ ନାହିଁ । ସକଳ ଯନ୍ତ୍ରଣା ସମସ୍ତ ଗ୍ଳାନିକୁ ସେ ଆକଣ୍ଠପାନ କରି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରଦାନ କରେ । ଆଜି ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର ଯୁଗରେ ମଣିଷର ଚନ୍ଦ୍ରରେ ପାଦ ଦେଇଛି । ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଶିକ୍ଷା ସଂସ୍କୃତି ସାଂପ୍ରତିକ ସମାଜକୁ କଵିଳତ କରିଛି । ମାତ୍ର ଭାରତୀୟ ନାରୀ ତା'ର ଧର୍ମ ଓ ଆଦର୍ଶକୁ ପରିତ୍ୟାଗ କରିନାହିଁ ।

ସ୍ନେହ ପ୍ରମେ ଓ ପ୍ରୀତିର ପୂଜାରିଣୀ ଭାରତୀୟ

ନାରୀ ହୃଦୟରେ ସେବା ଓ ସୋହାର୍ଦ୍ଗ୍ୟ ଅଜସ୍ର ନିର୍ଝର ସ୍ବତଃ ଉତ୍ ଭାସିତ ଏହି ଭାରତୀୟ ସମାଜରୁ ସ୍ନେହଶୀଳ ‚ ସରସ ଓ ସୁନ୍ଦର କରିଛି । ସ୍ନେହ ପ୍ରମେ ଓ କୋମଳତା ଯେ ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତ ପ୍ରତୀକ । ପୁରୁଷର କର୍ମକ୍କାନ୍ତ ପ୍ରାଣରେ ସାନ୍ତ୍ଵନା ତା’ର ଜୀବନକୁ ଦେଇ ଆହୁରି କର୍ମମୁଖର କରିବାକୁ ସେ ଅସୀମ ଶକ୍ତି ଓ ପ୍ରେରଣାରେ ଉଦ୍ ବୃଦ୍ଧ କରେ ।ନାରୀ ପୁରୁଷକୁ ପ୍ରଦାନ କରେ ଯେପରି ସ୍ୱର୍ଗୀଫେରାଇ ଆଣିଥିଲେ ନିଜର ମୃତ ସ୍ଵାମୀର ଜୀବନୟ ପ୍ରେମ ‚ ସେହିପରି ତାର ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ପ୍ରଦାନ କରେ ସୁଧାମୟ ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତା । ସମସ୍ତେ ତା’ ସେହ୍ନ

ମମତାର କାଉଁରୀ ସ୍ପର୍ଶରେ ହୁଅନ୍ତି ବଶୀଭୂତ । ଭାରତୀୟ ନାରୀ ସନ୍ତାନ ମୋହରେ ଅନ୍ୟ ନାରୀର ସନ୍ତାନ ମାନଙ୍କ ଅମଙ୍ଗଳ କାମାନା କରେ ନାହିଁ । ମହାଭାରତ ବିଶ୍ଵଜନନୀ

ଗାନ୍ଧାରୀ ନିଜର ଶତପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଯୁଦ୍ଧଭୂମିର ବିଭୀଷିକା ମଧ୍ୟକୁ ଠେଲିଦେଇ ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ସ୍ଵାର୍ଥପରତା ର ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବରେ ଥାଇ ଉଦାର

କଣ୍ଠରେ କହିଛନ୍ତି-

“ଅକ୍ଷୟ ହେଉ ପୁଣ୍ୟ ଜଗତ

ଧର୍ମର ହେଉ ଜୟ ।”

ଗୈାରଵମୟୀ ଭାରତ ମାତାର ମୃତ୍ତିକା ରସରେ ପରିପୃଷ୍ଟା – ସୀତା ‚ସାଵିତ୍ରୀ ‚ ଦମୟନ୍ତୀ ପ୍ରଭୃତି ମାହିମନ୍ୱିତା

ନାରୀମାନଙ୍କର ଚରିତ୍ର ଆଦର୍ଶ ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱରେ ବିରଳ । ନାରୀ କେବଳ ଲୀଳା ସଙ୍ଗିନୀ – ପୁରୁଷର ଚକ୍ଷୁରେ କଳ୍ପନାର ମାୟାଜାଲ କିମ୍ବା ଛଳନାମୟୀ ନୃତ୍ୟଶୀଳା ଉର୍ବଶୀ ନୁହେଁ ‚ ସେ ସ୍ନେହମୟୀ ‚ ସହଧର୍ମିଣୀ ‚ ପ୍ରମେଶୀଳ । ଜୀବନର ସାମଗ୍ରୀକ ପୂର୍ଣ୍ଣତାରେ ଅଛି ତା ଜୀବନର ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟ । ଜନକ – ତନୟା ସୀତା ନିଜର ଅମଳିନ ସତୀତ୍ବ ଓ ପବିତ୍ରତାର କାହାଣୀ ଆଜି ମଧ୍ୟ ଆମକୁ ବିସ୍ମିତ କରେ । ପତି ହଁ ତାର ଜୀବନର ପରମଗତି ଏବଂ ମୁକ୍ତିଦାତା । ଭୋଗରେ ନୁହେଁ ‚ ତ୍ୟାଗରେ ତା ଜୀବନ ଗଢା । ଦମୟନ୍ତୀ ସ୍ବାମୀ ନୀଳଙ୍କ ସହିତ ସକଳ ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ

ବରି ଦେଇଥିଲେ । ଶେଷରେ ତାଙ୍କ ନିଷ୍ଠା ଯୋଗୁଁ ସେ

ହେଲେ ବିଜୟିନୀ । ସତୀ ଶିରୋମଣୀ ସତତ୍ବ ବଳରେ ହଁ ଫେରାଇ ଆଣିବାକୁ ନିଜର ମୃତ ସ୍ଵାମୀର ଜୀବନ

ଯମରାଜାଙ୍କ ଠାରୁ । ଭାରତୀୟ ନାରୀ ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟ ତା'ର

ପବିତ୍ରତା ଆଚରଣ ଓ ସତତ୍ବ ।

ଶକ୍ତି ଓ ସାଧନା କ୍ଷେତ୍ରରେ ଭାରତୀୟ ନାରୀ

ଅନନ୍ୟା ଓ ଅସାଧାରଣ । ସେ ସୃଷ୍ଟିକାରିଣୀ ପୁଣି ‚ସଂସାର

କାରିଣୀ । ସେ ନିଜର ପଣତ କାନିରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସ୍ନେହ ମମତାରେ ବାନ୍ଧି ରଖି ଅଭୟ ପ୍ରଦାନ କଲାବେଳେ ଅନ୍ୟାୟ

ବିରୁଦ୍ଧରେ ଭୟଙ୍କର ମୃର୍ତ୍ତିଧାରଣ କରିଛି । ଅବଳା ରୂପେ ଦୁର୍ବଳା ନୁହେଁ । ସେ ମଧ୍ୟ ବଳୀୟାନ୍ । ସେ ମଧ୍ୟ ଶକ୍ତିମୟୀ । ଅପରୂପ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ କରିପାରନ୍ତି । ଯେଉଁଠି ପୁରୁଷ ଶକ୍ତିର ଶେଷ ସେଠି ଆରମ୍ଭ ନାରୀର ଶକ୍ତି । ସ୍ନେହ ‚

ପ୍ରେମ ‚ କମଳତା ତଥା ସରଳତାର ଏହି ମୃର୍ତ୍ତିମୟୀ ଦେବୀ

ନିଜ ହୃଦୟକୁ ପଥର ପରି କଠୋର କରି ରଣକ୍ଷତ୍ରରେ ବିଭୀଷିକା ମଧ୍ୟକୁ ଲମ୍ଫ ପ୍ରଦାନ କରିଛି । ସୃଷ୍ଟି ପ୍ରଳୟକାରିଣୀ ନାରୀ କେଉଁଠାରେ ହେଲେ ଦୁର୍ବଳତା ଓ

ଘୃଣ୍ୟ ଭୀରୁତାକୁ ପ୍ରାଶୟ ଦେଇ ନିଜ ଉପରେ କଳାଙ୍କର

ଟିକା ଲଗାଇ ନାହିଁ । ହେଲେ ହଁ ଧ୍ୱଂସକାରଣୀ ରୂପପଛରେ

ରହିଛି ତା'ର ଐଶ୍ଵର୍ଯ୍ୟମୟୀ ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣାର ରୂପ ।

ମାତ୍ରର ଦୁଃଖର ବିଷୟ ‚ ନାରୀର ଏ ସମସ୍ତ

ଅବଦାନ ବଳରେ ସେ ପାଇଛି । ଲାଞ୍ଛନା ଓ ଅତ୍ୟାଚାର ।

ସର୍ବଦା ସେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଜର୍ଜରିତ ହୋଇ ନୀରବ ଅଶ୍ରୁ ସଂପାଦକ କରିଛି । ନାରୀ ହୃଦୟକୁ ସମସ୍ତ ମହୟୀତା

କୁ ସାଂପ୍ରତିକ ସମାଜର ପୁରୁଷର ତାକୁ କରିଛି କେବଳ

ଲୀଳାସଙ୍ଗିନୀ ତାହା କ୍ରୀଡାନକ । ପୁରୁଷର ସ୍ଵାର୍ଥୀନ୍ୟେଷୀ

ମନୋଭୋଗ ଏବଂ ଅବମାନନାହଁ ଆଜିର ସମାଜରେ ନାରୀ

ପ୍ରଗତିରେ ମୁଖ୍ୟ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ‚ ତଥାପି ନାରୀ ପଛେଇ ଯାଇ

ନାହିଁ । ଅତୀତର ସମସ୍ତ ଅଜ୍ଞତା କୁ ସଂସ୍ଥାର ଇତ୍ୟାଦିକୁ

ପରିତ୍ୟାଗ କରି ନବ ଭାରତ ଗଠନରେ ପୁରୁଷ ମଧ୍ୟ ପାଦ

ମିଲାଇ ଆଗେଇ ଚାଲିଛି ।