ପ୍ରତିବିମ୍ବ

ଚପଳ ଚଞ୍ଚଳା ସ୍ମିତ ହାସ୍ୟ ଫିଙ୍ଗି

ଭୃଲତା ନଚାଏ ଛନ୍ଦେ

ଦିଗହରା କେଶ ସାଉଁଟି ଆଣିନ

ଖୋସା କିଆରୀରେ ବାନ୍ଧେ ।

ଯୌବନ କାମୁକ ମତ୍ତ ମଦନରେ

ଅନ୍ଧ ପୁଟୁଲି କୁ ବାନ୍ଧି

କି ଅବା ଦେଖେ ସେ ନବ ରୂପ ତାର

ନିଃଶ୍ୱାସକୁ ଆଜି ରୁନ୍ଧି ।

ନୟନ ବାରତା ସତେ କି ସେ ବୁଝି

ବୁଣି ଯାଏ କିଛି ସ୍ମୃତି 

ଅଶ୍ରୁ ବିନ୍ଦୁ ଧାରେ ଝରି ଝରି ଆସି

ଅଧରେ ଯାଏ ସେ ଝୁଣ୍ଟି ।

ପ୍ରତିବିମ୍ବିତ ପ୍ରତିଛବି ସବୁ

କଳ୍ପନାର ଆଢୁଆଳେ 

ସୀମାନ୍ତ କଳଙ୍କ ପଦାଘାତେ ବାଜି

ଭଗ୍ନାବଶେଷେ ମିଳେ ।