You come and move, we will walk together, A firebomb grew in the stomach of the land, g

Will not be able to suppress, one day it will become a revolution.

जीवन वास्तविक है! जिन्दगी बयाना है! और कब्र उसका लक्ष्य नहीं है !

रास्ते हो आसान तो कोई रुकता नहीं। मंजिलों से भला कोई चुकता नहीं।

सपने बाकी कोई ना रहे बस उनकी यादें है। जिंदगी में कदम कदम पर मोड़ ही ज्यादे है।

लब तेरे क्यों रहते गुमसुम क्या मुझपे करती हो शक तुम माफ करो गलती हुयी ये तो शर्माना

तेरे बिन जिया तो भला मैं भी क्या जिया एक दिन जिके देखे हम तेरे बिन

तुम्हारी खुशी का क्या कहना, खुदा भी शर्मिंदा है। हमारे गम से महरूम वो, खबर इतनी की जिंदा है।

बाजार में मजबूरी से, बिक गये जो तन। ज़रा उनको तो पूछो, क्या लगता है उनका मन।

अभी तो खुन के प्याले घुटघुट, गले से उतारे है। तुमने मारी ठोकर तभी तो हम सुधरे है।

अनजान थी दुनिया से, अनजान थी लोगों से, झगड़ रही थी वो,

हर दिन है मस्ती भरे

होंठों से ना कह पाए तो, आंखों से बयां कर

देकर जो उम्मीद रखूँ वो सौदागर में नहीं। और कितनी दूर है मंजिल पता नहीं पता नहीं।

जीवनातील एका चुकीचा,

मला या क्षणार्धाच्या आयुष्यापेक्षा आणखी काही करायचे नाही. मी हे दुःख सहन करण्यापेक्षा काहीच दुसरे करायचे नाही. स्व...

तु मला वेडा समजू नकोस वेळ आहे अजून वेडायंला थेंब थेंब अश्रू साचून ठेव मी गेल्यावर रडायला

हळूवार हळूवार ये जीवनात माझ्या आवाजही नको होऊ देऊ खोडकर पावलांचा

तुझं ते स्मित हास्य मनाला इतकं भावून गेलं की तुझ्याकडे बघण्यातचं माझं सारं आयुष्य वाहून गेलं

प्रातः काळी उठू कशाला व्यस्त मनाला कळत नाही अनेक विचार भरले आहेत डोक्यात माझ्या ठायी ठायी

कधीतरी तु मला निरखून बघ ना कुणी आड येणार नाही इतक्या जवळून बघ ना.....

प्रेम हे अमर्त्य आहे संकटांना समर्थ आहे सामंजस्याचे स्त्रोञ ठेवा तरच त्याला अर्थ आहे

का गं चिऊताई येतेस कां? बाळाशी माझ्या खेळायला तु असते जवळ त्याच्या वेळच नसतो रडायला

एक आस होती मनी रे आई म्हणावे मला कुणी रे बाळ गोजिरं किलबिलतील अन् बहरेल हा मळा, जाते सोडून......

तु तरी रहा माझ्या सोबतीला खरचटलेल्या ह्या मनावर फुंकर घालायला तु तरी रहा....

प्रेमाच्या भुकेला रे राजा पोटाची आग विझवते तु रडतोस आपुल्या दारी माझ मन ही तिकडे रडते

मैत्री करावी कुणी कुणाशी? अभिनयलेल्या नटाशी वा रहस्यलेल्या भित्र्या मनाशी मैत्री करावी कुणी कुणाशी

काळोखाला पुसण्यासाठी त्या वातीचे झिजणे होते मी पण होतो तिथेच होते दृष्य ते अती देखणे होते

तु उगाच बोंबलु नगंस आरं नेता खूप काही करता, तु उगाच...

सत्य फक्त एवढंच आहे तु मेल्यावर काहीच शिल्लक उरत नाही तु कमावलेली इस्टेट तुझ्या वंशालाही पुरत नाही

म्हणेल त्याला तुझ्या उजेडात घडत आहेत जे व्यभिचार तेच माझ्या वातीला देईल का रे खरचं आधार

डोळे तुझ्या प्रतिक्षेत सोडून मन जाई स्वप्नात रंगून कुठवर उभी मूर्ती ठेऊ माझ्या देहाची रोज रोज वाट मीच का पहायची

तुझ्या प्रेमपाशातून मुक्त होण्याची संधीच पाहत होते मी ह्या उजाड वाळवंटातून दुर जाण्यासाठी उंटच पाहत होते मी

तुझ्या प्रेमाशिवाय दुसरी भूकही उरलीच नाही येरे येरे रंगात ये पूर्वीच्याच ढंगात ये

जे ओठांना जमलेच नाही त्या भावना सांगायचा हा दिवस आला प्रेमाचा..

घडीभर विसावा मग माती होईल तुझ्याही कणांना पुन्हा गंध येईल पडतील जेव्हा सडे पावसांचे म्हणून छेडले मी तार हृदयाचे

डोळ्यातून अश्रू गाळीत होते फास दोरांचा आवळीत होते विचारले तुम्हा भुक लागली का? म्हणे आमची माता तुम्हा दिसली का?

कधी कधी वाटते मला की चांदण्यांच्या पंगतीत जाऊन बसावं आज मी त्याला बघतो कधी कुणी मलाही बघावं कधी कधी वाटते मला....

पुस्तकातील त्या दुनियेहून ह्या दुनियेचे रूप विलग होते जिंकायचे तर जग होते.

आपणही एक स्वप्न बघावं डोळ्यातून ते मनात यावं स्पर्शा स्पर्शाने मोहरून कुणी मला ही चोरून न्यावं

बघ तुझ्या विस्कटलेल्या केसांची किती सुरेख मांडणी करतोय तो ऐन तारुण्यात आल्यावर पक्षी घरटं बांधतो जसा

तुझ्या मागे धावताना पावलांची तमा नव्हती सर्वस्व लुटले मी काहीही जमा नव्हती

आज आलीस तर खऱ्या पतिव्रतेचं वचन दे मला मगच प्रिये पुन्हा एकदा जाऊ देईन मी तुला

किती दिवसांनी भेटलीस तू यौवनाने फुललीस तू किती दिवसांनी भेटलीस तू कुण्या दुःखाने झडलास तू

जर तुला कुणाची साथ मिळाली, प्रेमाची जर वाट मिळाली वळून मला तू बघू नको, पण त्याला ही तू ठगू नको

दूरदूर वरी धुके पसरली, इंद्रधनूने रंग ही सजले.

हळूहळू एक चित्र रेखाटत होतो बनण्या आधीच मिटवून टाकत होतो. चटके बसत असतांना ही कोण राहिल भ्रमात......

दैव आपुले रुसले रे, झोप मुला मी थकले रे ||

जर कधी हे प्रेम भंगले, तडा जाऊनी जरी दुभंगले, शाप तु माझा घेऊ नको. अन तुही मला गं देऊ नको||

शेवटी त्यांनी मला त्याची समशेर सुपूर्द केला. आणि या मराठ्यांच्या अस्मितेचा प्रश्न माझ्या पुढे उभा राहिला.

तुला पडली कशी ही भ्रांत आहे. घे लुटून आपलाच प्रांत आहे. कुठ वर जपशील आपले इमान तु? भुके पुढे फोल सारे सिध्दान्त आहे.

चुकून पाय आत गेला तर, बघशील माझे वैभव तू, गळकी पञे मळकी वस्त्रे लुटून नेशील माझी तू.

कारण माझ्याभोवती घुटमळत होते माझ्या आई वडिलांचे वार्धक्य, पत्नीचं उभं आयुष्य, आणि माझ्या चिमुकलीचं भविष्य....!!

एका विनाअनुदानित तत्वावर काम करणाऱ्या शिक्षकाची शोकांतिका