ତମେ ଯେତେ ଭଲ ବି କରିନିଅ ଏ ମାନବ ଜାତିର ଏ ଜୀବ ଜଗତ କିନ୍ତୁ ଏ ସ୍ଵାର୍ଥପର ମାନବ ଜାତି ନିଜ ଖୁସି ପାଇଁ ତମକୁ ବଳି ଦେବ
ହୃଦୟରେ ଈଶ୍ବରଙ୍କୁ ଯାଗା ଦିଅନ୍ତୁ ହେଲେ ସ୍ବାଥପର ମଣିଷ ମାନଙ୍କୁ ନୁହେଁ ଯିଏ ସର୍ବଦା କେବଳ ନିଜ ବିଷୟରେ ଭାବନ୍ତି।
ସବୁବେଳେ ସରଳ ଓ ନିରୀହ ହେଲେ ଠିକ୍ ନୁହେଁ।କାରଣ ଏଠି ଭଲ ଆଉ ସରଳ ହେଲେ ।ଲୋକ ପଟି ମାରିବା ପାଇଁ ଅନେଇ ବସିଛନ୍ତି।
ବିଶ୍ବାସ ଦେଇ ଯିଏ ବାରମ୍ବାର ଦିଏ ଧୋକା ସେ କେବେ ବି ବୁଝେନା କିଛି ସମ୍ପର୍କର ମୂଲ୍ୟ।ବଡ଼ ସ୍ବାଥପର ସେହି ମନୁଷ୍ୟ।
ସମ୍ପର୍କ ମାନେ ଏଠି ଖାଲି ଛଳନା
ସମ୍ପର୍କ ନାମରେ ହୃଦୟ ସହିତ ଖେଳନ୍ତି ଖେଳନା ଏଠି କିଏ ନିଜର କିଏ ପର କିଛି ତପଡେନି ଜଣା
ପିତାମାତା ଚରଣେ ରଖିଲେ ଧ୍ୟାନ ବିଶ୍ବ ରେ କୈାଣସି ଶକ୍ତି ଏମିତି ନାହିଁ ଯେ କରିପାରିବ ଆମକୁ ପରାସ୍ତ। ବାପାମାଆ ଭଗବାନ।
ସୁଖ ସମୟରେ ସଭିଏଁ ହୁଅନ୍ତି ସାଥି। ଦୁଃଖ ଆସିଲେ ପାଖରେ କେହି ନଥାନ୍ତି। ଏକୁଟିଆ ଜଳିଜଳି ମରିବାକୁ ଛାଡି ଦିଅନ୍ତି।
ଖାଲି ମୁଁହ ସୁନ୍ଦର ହେଲେ କ'ଣ ହେବ ଯଦି ମନ ଆଉ ବାକ୍ୟ ଭାରି କୋଠୋର ତେଣୁ ସେ ସୁନ୍ଦର ଚେହେରା ଥାଇ ଲାଭ ନାହିଁ।
ଏ ବାଇମନତୁ ଏତେ ଭାବି କାହିଁ
କରୁଛୁ ଦୁଃଖ।ଦୁନିଆରେ ସବୁ କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ ଦୁଃଖପରେ ସୁଖ ନିଶ୍ଚିତ ଆସିବ।ତେଣୁ ସବୁ ଯା ଭୁଲି