ଚାଲିବା ଶିଖିନି ଦୁନିଆଁ ଚିହ୍ନିନି କରିଦେଲୁ ମତେ ପର, ତୁହି ଗଲା ପରେ ଜାଣିଲି ସଂସାରେ କେହି ନୁହଁ ଆପଣାର.... ଘୋଟିଲେ ଅନ୍ଧାର ଅବା ହାହାକାର ଛାତିରେ ଭରିଲେ କୋହ, ମାଆର ପଣତ ସାଜି କୃପାନେତ ପୋଛି ଦିଏ ଆଖିଲୁହ

ଶବଦ ଅଭାବ ଲେଖନୀ ନିରବ ଲେଖିବାକୁ ତୋର କଥା, ଦୁଇଟି ଅକ୍ଷର ଆହାକି ସୁନ୍ଦର ଡାକିଦେଲେ ସରେ ବ୍ୟଥା.... ମମତା ସ୍ବରୂପା କେଡ଼େ ଅପରୂପା ପ୍ରକୃତିର କୋଣେ କୋଣେ, ସେନେହର ଦେବୀ ଦୟା ପ୍ରତିଛବି ସମଗ୍ର ଜଗତ ଜାଣେ