एक असतो शिकलेला, दुसरा म्हणे गवार ह्याच्या हाती i-phone, त्याच्या, गुरं चार. स्वार्थासाठी दोघेही लक्ष्मी-पूजन करतात ह्याची ती श्रद्धा, मात्र त्याची अंध म्हणतात.

वरण-भात वर तुपाची धार हीच ज्यांची ओळख असे, साता-समुद्रापार त्या ओठी माय मराठी नित्य वसे।

तहानलेल्या पाणी, कोंडलेल्याची वाणी जगवितो क्षणोक्षणी, छंद मला माझा.

महाराष्ट्राची संस्कृती असाही एक काळ होता जेंव्हा मला घर नव्हतं। त्या भगव्याच्या छायेखाली दृष्टी विश्वासून होतो।