స్వార్ధం

ఆ మోహనాంగి మోజులోపడి

అమాయకుడు కూడా

హంతుకుడిలా మారిపోతున్నాడు

సమాజ గొంతును తడిగుడ్డతో కోసేస్తూ...

ఆ కాలకూట విషాన్ని తనువంతా పూసుకుని

అమృతమయమైన హృదయంలో

చితిని పేర్చుకుంటున్నాదు

ప్రతీకారాగ్నిని సృష్టించుకుంటూ..

ఆ మాయావిని మనసులోకి ఆహ్వానించి

బలమైన పునాదిని త్రవ్వుకుని

ఒంటరి సామ్రాజ్యాన్ని నిర్మించుకుంటున్నాడు

బంధపు తాళ్లను పుటుక్కున తెంపేసుకుంటూ...

ఆ చిత్రమైన రెక్కల పక్షినెక్కి 

మిన్నుకు చేరాలని అర్రులుజాస్తూ

అందనంత ఎత్తుకు ఎగిరేస్తున్నాడు

కిందపడితే నూకలు చెల్లిపోతాయని

తెలియని స్థితిలోకి జారుకుంటూ..

ఆ స్వార్ధపు గొడ్డలిని చేతబట్టి

తను కూర్చున్న కొమ్మను

తానే నరికేసుకుంటున్నాడు

మూర్ఖత్వపు ముడులను బిగించుకుంటూ..

ఆ బుగ్గిని నెత్తికెత్తుకుని

పచ్చని పుడమితల్లిగుండెలపై కాంక్రీటు కోటింగ్ వేసి

తన సమాధిని తానే నిర్మించుకుంటున్నాడు

ఆలంబనకు చరమ గీతం పాడుతూ...