మృత్యు శకటం

అతనెవరో తెలీదు

నే నడిచే దారిలో

నా అడగులో అడుగేశేవాడు

చూపుల బాణం విసిరేవాడు

అరచేతి లోని పొత్తాన్ని

అడ్డుగోడగా మలిచి

చూపులను మాత్రం

అతనెళ్ళిన దారిన

ఆత్రం గా పరిచేదాన్ని

అతనొదిలిన వెన్నెల నవ్వులు

తప్ప అతడక్కడ లేడు

మౌనంగా రోజులు దొర్లుతుంటే

క్రమేపి అతని రాకకై

పొగడ్తల పగడాలకై

నవ్వుల ముత్యాలకై

పడిగాపుల పరదాలతో

వేచి చూడటం పరిపాటైంది

విధికి ఏమైందో కానీ

ఓ నిశిలో శశిలా 

విచ్చేసిన అతను

దారి తెలియని

మృత్యు శకటంలా

కన్న కలల్ని పేకమేడలా కూల్చి

కనుమరుగై పోయాడు

మది సంద్రం లోని

దుఃఖపు అలలుఎగసిపడి 

నయనాలను ముంచేశాయి

ఇప్పుడక్కడ మోడువారిన

ప్రేమాంకురం తప్ప ఏమీ కనిపించదు