అంగవైకల్యం

నా శరీరం కట్టేసింది కాళ్లకు బంధాలు,
కానీ నా కలలకు ఎప్పుడూ గగనం ఓ తలుపు తెరిచింది.
నన్ను నడవనివ్వని ఈ లోకం,
నా ఆత్మను మాత్రం ఆపలేకపోయింది.

ప్రతి అడుగూ ఇతరుల సహాయం,
ప్రతి చూపూ ఒక ప్రశ్నార్థకం,
“ఇతను బలహీనుడు” అని నిర్ణయించేసే లోకం,
నా మౌనం వెనుక దాగిన అగ్నిని చూడలేదు.

నాకున్న దేహం పూర్తి కాలేదు,
కానీ నా మనసు మాత్రం సంపూర్ణం.
అంగవైకల్యం నా శరీరానికి శిక్ష మాత్రమే,
నా ఆత్మకు కాదు, నా విశ్వాసానికి కాదు.

ఒక గాజు గోడ వెనుక బంధింపబడి,
నా కలలు ప్రతి రోజు తలుపు తడతాయి.
జీవితం “నీవు చేయలేవు” అని చెబితే,
నా హృదయం “నేను చేయగలను” అని కేకలు వేస్తుంది.

అరుదైన ఆనందం – ఒక చిరునవ్వు,
అపారమైన దుఃఖం – ఇతరుల దృష్టి.
వైకల్యం కన్నా బాధాకరం,
మనసులో చాటుగా వినిపించే కనికరం.

నేను దయ కోసం పుట్టలేదు,
నా హక్కు కోసం పుట్టాను.
నా బలహీనతలతో కాదు,
నా పోరాటంతోనే నా రూపం నిలుస్తుంది.

ఒక రోజు నా పేరు వినిపించినప్పుడు,
ప్రజలు నా శరీరాన్ని కాదు – నా గాథను గుర్తు చేసుకుంటారు.
అప్పుడు వైకల్యం కాదు నా గుర్తింపు,
నా ధైర్యమే నా చరిత్ర అవుతుంది.