ଫେସବୁକିଆ ବାବା

ଗୋଟିଏ ଘର ଆଗରେ ଭୀଷଣ ଜନ ଗହଳି ଲାଗିଛି। କେତେ ପ୍ରକାର ଯୁବକ,ଯୁବତୀ,ଦରବୁଢା,ଦର ବୁଢୀ ଓ ବୟସର ବିଭିନ୍ନ ସୋପାନରେ ଉପନୀତ ମନୁଷ୍ୟ ମାନଙ୍କର ଅପୂର୍ବ ସମାଗମ। ନିହାତି ଜଣେ ମହାପୁରୁଷଙ୍କର ବିଜେ ସ୍ଥଳୀ ହୋଇଥିବ। ନଚେତ୍ ପାହାନ୍ତି ପହରୁ ଏପରି ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖାଯିବାର ନଜିର ପ୍ରାୟ ନାହିଁ କହିଲେ ଚଳେ। ଟିକେ ଖୋଳ ତାଡ କରିବାରୁ ସବୁ କଥା ଜଣା ପଡିଗଲା। ସେ ଘରଟି ସାଧାରଣ ଘର ନ ଥିଲା, ତାହା ଥିଲା ସ୍ଵୟଂ ଫେସବୁକିଆ ବାବାଙ୍କର ଆସ୍ଥାନ। ସମାଜରେ ବିଭିନ୍ନ ବାବା ମାନଙ୍କର ଅଭ୍ୟୁଦୟ ସହିତ କୌଣସି ସମ୍ପର୍କ ନ ଥିଲା ଏହି ବାବାଙ୍କର। ସେ ଧର୍ମ ବା ଭଗବାନଙ୍କ ନାମରେ ଲୋକଙ୍କୁ ଠକୁ ନ ଥିଲେ, ବା ବନ୍ଧ୍ୟା ଜନନୀ କୋଳରେ ପିଲା ଖେଳେଇବାର ପ୍ରତିଶୃତି ଦେଉ ନ ଥିଲେ। ପୂଜା, ହୋମ, ଯଜ୍ଞ, ତାବିଜ,ତୁଟୁକା, ଗୁଣି ଗାରେଡି ବା ବଶୀକରଣ କାମ ମଧ୍ୟ କରୁ ନ ଥିଲେ। ତେବେ କ’ଣ ଥିଲା, ବାବାଙ୍କର ମହିମା? କେଉଁଠାରୁ ତାଙ୍କର ଉତ୍ପତ୍ତି, ସେ ବିଷୟ ଜାଣିବାର ଆଗ୍ରହ ରୋକି ହେଲା ପରି ଲାଗୁନି। ତେବେ ଚାଲନ୍ତୁ ପ୍ରଥମେ ବାବାଙ୍କର ଧରାପୃଷ୍ଠରେ ଆବାହନର କାହାଣୀ କିଞ୍ଚିତ୍ ଜାଣିବା।

ରାଜ୍ୟର ମାନଚିତ୍ରରେ ସୋରିଷ ଦାନାଟିଏ ସମାନ ଜାଗା ଦଖଲ କରିଛି ମକୁନ୍ଦପୁର ନାମକ ଗ୍ରାମ। ସହର ଠାରୁ ଅନତିଦୂରରେ ଥିବା କାରଣରୁ, ସହର ଠାଣୀ ଗ୍ରାମର ଲୋକମାନଙ୍କର ଅସ୍ଥି,ମଜ୍ଜାରେ ଠେସି ହୋଇ ପଶିଯାଇଛି। “ ବାପକୁ ଡାଡି ମାଆକୁ ମମି, ଶୁଖା ଖଡଖଡ ପଡିଛି ଜମି” ସଂସ୍କୃତିର ପ୍ରଚଳନ ଥିଲା ମକୁନ୍ଦପୁରରେ। ଘରେ ପଛେ ଚୁଲି ନ ଜଳୁ, ପିଲା ସକାଳୁ ଇଟିଲି, ଦୋଷା ଖାଇବାକୁ ରାହା ଧରି କାନ୍ଦିବ। ପେଟ୍ରୋଲ ପକେଇବାକୁ ପଇସା ନ ଥିଲେ ବି ଭେଣ୍ଡିଆ ମାନେ ଚାନ୍ଦା କରି ଦଶ ଟଙ୍କାର ପେଟ୍ରୋଲ ପକେଇ ଫେରା ମାରିବେ। ଯୁବତୀ ପଛେ ଗୁଣ୍ଡିଚିଦାନ୍ତୀ ଟେଣ୍ଟେଇଗୋଡୀ ହୋଇଥାଉ, ଚର୍ମଚିପା ଜାମା ପିନ୍ଧି ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ହସି ରାସ୍ତାରେ ଚାଲିବେ। ବୃଦ୍ଧମାନେ “ସତୁରୀ” ଶବ୍ଦରୁ "ହ୍ରସ୍ଵ ଉ" ଓ "ଦୀର୍ଘ ଇ" ମାତ୍ରାକୁ ପରିତ୍ୟାଗ କରି ନିଜର ବୟସ କହିବେ। ବର୍ଷର ଛଅଟି ଋତୁରେ ଆଖିରେ କଳା ଚଷମା ଲଗାଇ ବୁଲିବାର ମହାନ ସଂସ୍କୃତି,ସେଇ ମକୁନ୍ଦପୁର ଗ୍ରାମରେ ପ୍ରଚଳିତ।

ସେହି ମହାନ ଗ୍ରାମରେ ଧଣ୍ଡୁଆ ସେଠୀର କୋଳମଣ୍ଡନ କରିଥିଲା ଯୋଗ୍ୟପୁତ୍ର ଟିଙ୍ଗାଳୁ। ଦନ୍ଥଡା ଛୁରୀ ଓ ଢିମା ଢିମା ନାଲି ଆଖିର ବଳରେ କୌଣସି ମତେ ମେଟ୍ରିକ୍ ପାଶ କରି ଗାଁଆ କଲେଜରେ ପାଠ ପଢିଲା। କଲେଜରେ ଉନ୍ନତ ମାନର ଗୁଣ୍ଡାମୀ ଓ ଛୋପରାମୀ ବଳରେ ବଳୀୟାନ ହୋଇ ପାଖାପାଖି ତିନି କୋଡି ପାଞ୍ଚ ପନ୍ଦର( ଆମ ଭାଷାରେ ଅଶି) ପ୍ରତିଶତ ନମ୍ବର ରଖି ପାଶ୍ କଲା। କଲେଜ ପାଠରେ ମୁଣ୍ଡି ମାରି ସାରିବା ପରେ, ଧଣ୍ଡୁଆ ଟଙ୍କା ପେଡି ଖୋଲିଦେଲା। ଫଣା ହଲେଇ ଇଞ୍ଜିନିୟର କଲେଜରେ ପଇସା ବିଷ ଫୁତକାର କଲା। ଟିଙ୍ଗାଳୁର ଭାଗ୍ୟ ଜୋର୍ ଥିଲା, ସହରରେ ଥିବା ଏକ କଲେଜରେ ନାମ ଲେଖାଇବା ପାଇଁ ଖର୍ଚ୍ଚବାର୍ଚ୍ଚ ଛିଣ୍ଡିଗଲା ପରେ, ଟିଙ୍ଗାଳୁ ଗୋଟିଏ ଫଟଫଟିରେ କଲେଜ୍ ଯିବା ଆସିବା କଲା। ନାମ ଲେଖା ସିନା ହୋଇଗଲା, କିନ୍ତୁ ପାଠର କଳେବର ଦେଖିଲା ପରେ ବିଚରା କିଛି ଦିନ ମେଡିକାଲରେ ପାଟି ମେଲା କରି ପଡିଲା। ଛୁଞ୍ଚି ବାଟେ ସାଲାଇନ୍ ଖାଇ, ମେଡିକାଲର ଛାତକୁ ଚାହିଁ ତା ଭବିଷ୍ୟତ ବିଷୟରେ ଭାବିବାକୁ ଲାଗିଲା। ଇଞ୍ଜିନିଗିୟର ପାଠର ହିଂସ୍ର ସିଂହ ରୂପ କାୟା ମନକୁ ଆସିବା ମାତ୍ରେ ବିଚରା ବିଛଣାର ଚଦର ବଦଳାଇବାକୁ ପଡୁଥିଲା। ଡାକ୍ତର କହିଲେ ଘୋର ମାନସିକ ଚାପରେ ଟିଙ୍ଗାଳୁ ଚାପି ହୋଇ ମେଞ୍ଚା ହୋଇଯାଇଛି। ମୁଣ୍ଡ ଭିତର ଦହି ଚହଲି ଯାଇଛି ଓ ମସ୍ତିଷ୍କରେ ଥିବା କୁଞ୍ଚୁ କୁଞ୍ଚିଆ ପଦାର୍ଥ ସବୁ ସ୍ଥାନେ ସ୍ଥାନେ ଢିଲା ହୋଇଯାଇଛି। ପ୍ରତିକାର କ’ଣ ବୋଲି ଧଣ୍ଡୁଆର ଜିଜ୍ଞାସା ହେବାରୁ ଡାକ୍ତର କହିଲେ-- କିଛି ଦିନ ପିଲାଟାକୁ ଛାଡି ଦିଅ। ମୁଣ୍ଡର କିଚିମିଟିଆ ଚିଜ ସବୁ ସାଷ୍ଟାମ ହୁଅନ୍ତୁ ଓ ଚହଲା ଦହିଟା ବସିଯାଉ । ପିଲାଟିକୁ ଦେଖିଲେ ଲାଗୁଚି, ପାଠର ବୋଝ ଓ ଚିନ୍ତାରେ ଏପରି ହୋଇଛି। ଏକମାତ୍ର ବାଟ ହେଲା, ତା ଉପରେ ପାଠର ଚାପ ପ୍ରୟୋଗ କରନି। ତାକୁ ମହାଦେବଙ୍କ ଷଣ୍ଢ ପରି ଛାଡିଦିଅ। କିଛି ଦିନ ବୁଲା ଚଲା କଲା ପରେ ସେ ବାଟକୁ ଆସିବ। ସବୁ ଶୁଣି ସାରି ଧଣ୍ଡୁଆ ବୁଝିଲା ଯେ , ଡାକ୍ତର କହିଲେ ପୁଅକୁ ମହାଦେବଙ୍କ ଷଣ୍ଢ କରିଦିଅ। ଡାକ୍ତରଖାନାରୁ ଟିଙ୍ଗାଳୁକୁ ନେଇ ଫେରିଲା ବେଳେ ସେ ଦଣ୍ଡେ ଶିବ ମନ୍ଦିର ଆଗରେ ରହିଲା। ପୁଅ ବେକରେ ଶିବଙ୍କ ପାଖରୁ ଫୁଲମାଳାଟେ ଆଣି ପକେଇ କହିଲା-- ପୁଅରେ ଡାକ୍ତର କହିଲେ ତୋତେ ମହାଦେବଙ୍କ ଷଣ୍ଢ କରିଦେବା ପାଇଁ ଓ ପାଠର ଚାପ ନ ଦେବା ପାଇଁ। ତୋ ପାଇଁ ତ ସବୁ ଆଣି ଦେଉଛି, ପାଠ ସବୁ ବ୍ୟାଗ୍ ବସ୍ତାନିରେ ନ ରଖି ମୁଣ୍ଡଉଛୁ କ’ଣ ପାଇଁ ଯେ ଚାପ ପଡୁଛି ? ହଉ ଛାଡ୍ ସେକଥା, ତୋ ଅବସ୍ଥା ତ ଗଲାଣି, ଭାଳିହେଲେ କି ଲାଭ ମିଳିବ। ମୋ ସୁନାଟା ପରା, ତୁ ମହାଦେବଙ୍କ ଷଣ୍ଢ ହୋଇ କିଛିଦିନ ଚରିବୁଲି ଖିଆ ପିଆ କର, ରାତି ହେଲେ ମନ୍ଦିର ବାରଣ୍ଡାରେ ଗଡିପଡିବୁ। ଦିହ ଭଲ ହେଲେ ଘରକୁ ଆସିବୁ। ମୋ ଧନଟା ପରା, ଡାକ୍ତର ମୋ କାନେ କାନେ ଏସବୁ କହିଛନ୍ତି। ତୋ ଜୀବନ ନାଟିକା କଥା, ଟିକେ ଅନୁଲୋମ ବିଲୋମ ହୋଇ ଡାକ୍ତର କଥା ନ ମାନିଲେ ବେକ ମୋଡି ପଡିବୁ।

ଟିଙ୍ଗାଳୁ ମନେମନେ ବହେ ହସିଲା ବାପାର ପଣ୍ଡିତିଆମି ଦେଖି। ଭାବିଲା, ଭଲ ହେଲା,ଏବେ ଆରାମରେ ଜୀବନ ବିତିବ ମନ୍ଦିରରେ। ପାଠଶାଠ ଚୁଲି କି ଯାଉ, କିଏ ପଚାରେ ସେ ଫାଲତୁ କଥା। କିନ୍ତୁ ସେ ଚଳିବ କେମିତି ସେ କଥା ଭାବୁଥିଲା। ବାପ କହି ଦେଇ ଯାଇଛି,ଚରି ବୁଲି ଖାଇବା ପାଇଁ, ତା ପାଖରୁ କିଛି ଆଶା କରିବା ବୃଥା। ବରଂ ତା ବାପା ଶାନ୍ତିରେ ନିଶ୍ଵାସ ମାରୁଥିବ। ଏତେ ବର୍ଷ ହେଲାଣି ଟିଙ୍ଗାଳୁ, ବାପକୁ ସହସ୍ର ଉପାୟରେ ହନ୍ତସନ୍ତ କରିଛି। ଜୋକ ରକ୍ତ ଶୋଷିବା ପରି ଟଙ୍କା ସବୁ ଶୋଷି ନେଇଛି, ବାପ ପକେଟ, ଆଲମାରୀ ଓ ଗଦି ତଳୁ। ସେତିକି ବେଳେ ଧଳାରଙ୍ଗର ମାରୁତି କାରଟିଏ ମନ୍ଦିର ପାଖ ପୋଖରୀ ଆଡକୁ ବୁଲିଲା। ଚାରି ଜଣ ଯୁବକ ଗାମୁଛା ପିନ୍ଧି ଅତରଛିଆ ପଡିଆ ଭିତରେ ଦେଉଳ ଗଢିବାକୁ ଦୌଡିଲେ। ସେମାନେ ପୋଖରୀରେ ଶୌଚ ହେଲା ବେଳକୁ ଟିଙ୍ଗାଳୁକୁ ଦେଖି ଚମକି ପଡିଲେ। ଜଣେ ଆର ଜଣକୁ ଖେଞ୍ଚି କହିଲା

-- ଆରେ ଇଏ ମଣିଷ ନା ହାଡବାଇ ପିଶାଚ ନା ବସନ୍ତଋତିଆ ଆମ୍ବ ଗଛ।

– ଶ୍ଵଃ, ତୁ ଟା ପାଗଳଟା । ମଣିଷ ଚିହ୍ନି ପାରୁନୁ? କ’ଣ କହୁଛୁ ?

– ଆରେ ଦେଖୁନୁ, ପିଲାଟାର ଚୁଟି ସବୁ କେମିତି ଆମ୍ବ ଗଛର ନୂଆ ପତ୍ର କଅଁଳା ରଙ୍ଗ ହୋଇଛି। ସମୁଦାୟ ଓଜନ ପାଖାପାଖି ଅଠତିରିଶି କେଜି ହେବ ବୋଧେ। ଆଖି ଯୋଡିକ ଦେଖିଲେ ଲାଗୁଛି, ଯେମିତି ବିଲେଇ ମାଛ ଖାଇବାକୁ ମାଗୁଛି। ବାଉଁଶକଣି ପରି ହାତ ଯୋଡି କରେ ମାଂସପେଶୀ ଦେଖିଲେ ଲାଗୁଛି ପିଲାର ହାତକୁ ନେଉଳ କାମୁଡି ଫୁଲେଇ ଦେଇଛି। ଗୋଡ ଯୋଡିକ ବଗ ଗୋଡ ପରି ନଳିଆ ଓ ମାଂସ ବିହୀନ।

– – ହଁ ହେଲା ହେଲା, ସେତିକି ଥାଉ। ସବୁ ଯାଗାରେ ତୋ ଇଣ୍ଟରନେଟିଆ ବୁଦ୍ଧି ଦେଖେଇବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ। ଦର ଛଞ୍ଚା ହୋଇ ପୋଖରୀରେ ବସିଛେ, ଭୁଲି ଯାଉଛୁ ନା କ’ଣ? ଜଲିଦି ଚାଲ , ନହେଲେ ସିଆଡେ ବାହାଘର ସରିଯିବ। ବାହାଘରର ମଧ୍ୟସ୍ଥି ଯଦି ବର ସହିତ ନ ଯାଇ, ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ସହ ଯିବ ଅବସ୍ଥା ଏଇଆ ହେବା ଛଡା ଅନ୍ୟ ଗତି ନାହିଁ।

– – ଯିବା ଯେ, କିନ୍ତୁ ମୋ ଭବିଷ୍ୟବାଣୀଟା କେମିତି ସତ ହେଲା ଦେଖିଲ ତ? ମୁଁ କହୁଥିଲି ନା ଆଜି ଜଣେ ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ସହ ଦେଖା ହେବ, ଯିଏ ଆମ ଚାରିଜଣଙ୍କ ଜୀବନର ଗତିପଥ ବଦଳାଇଦେବ।

– – ହଁ ରଖ୍ ତୋ ଭବିଷ୍ୟବାଣୀ ଜ୍ୟୋତିଷଙ୍କ ବାଛୁରୀ। ତାକୁ ଦେଖିଲେ ଲାଗୁଛି, ପାଖରେ ଫଟା ପାହୁଲାଏ ନାହିଁ। ତା ପାଖରେ ପଇସା ଥିଲେ ତ ଚିଟଫଣ୍ଡରେ ଲଗେଇ ପଇସା ଟାଣି ହେବ। ପିଲାର ଅବସ୍ଥା ବାର ଗଣ୍ଡା ଦି’ କଡା ହେଲା ପରି ଲାଗୁଛି, ସିଏ ଆମକୁ କନ୍ଦମୂଳଟା ଉଦ୍ଧାର କରି ଜୀବନର ଗତିପଥ ବଦଳେଇ ଦେବ।

ଜଣେ ଝାମ୍ପିଲା ମୁଣ୍ଡିଆ ଲୋକ, ଘଡଘଡ ସ୍ଵରରେ କହିଲା-- ଆରେ ତୁମେ ମାନଙ୍କ ଠାରୁ ମୋ କାମ ବେଶି । ଯଦି ମୁଁ ନ ଯିବି ବର କନ୍ୟାଙ୍କର ଫଟୋ ଉଠେଇବ କିଏ, ଆଲବମ୍ କେମିତି ହେବ, ବାହାଘର କ୍ୟାସେଟ୍ କେମିତି ହେବ। ମୋର ଶୀଘ୍ର ଯିବା ଦରକାର।

 ପ୍ୟାଣ୍ଟ ସାର୍ଟ ପିନ୍ଧି ସଜବାଜ ହେବା ଭିତରେ ଟିଙ୍ଗାଳୁ ସହ ସେ ଚାରି ଜଣ ଲୋକଙ୍କର ପରିଚୟ ଓ ଭାବର ଆଦାନ ପ୍ରଦାନ ସରିଥିଲା। ବେଦନା ଭରା କାହାଣୀ ଶୁଣି ଆଖି ଛଳ ଛଳ କରି , କାରର ପଛ ସିଟ୍ ରେ ଜାଗା ଦେଇ ଚାରିଜଣ ଲୋକ ମହାଦେବଙ୍କ ଷଣ୍ଢକୁ ପ୍ରଥମେ ସେ ବାହାଘର ଓ ପରେ ସହରକୁ ନେଇଗଲେ। ବିଭିନ୍ନ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଅଗାଧ ପାଣ୍ଡିତ୍ୟର ଅଧିକାରୀ ଥିବା ଚାରିଜଣ ଗୁରୁଙ୍କ ଗହଣରେ ନିଜକୁ ପାଇ କୃତ୍ୟ କୃତ୍ୟ ହୋଇ ଉଠୁଥିଲା ଟିଙ୍ଗାଳୁ।

କିଛିଦିନ ଅନ୍ତରାଳରେ ମହାଦେବଙ୍କ ଷଣ୍ଢ ଧଣ୍ଡୁଆ କବାଟରେ କରା ଘାତ କଲେ। କବାଟ ଖୋଲି ଧଣ୍ଡୁଆର ଆଖି ଫାଡି ହୋଇଗଲା ପରି ଲାଗିଲା। ସମ୍ମୁଖରେ ଛିଡା ହୋଇଥିଲେ ଜଣେ ଲଣ୍ଡିତ ମସ୍ତକ, କାନରେ କୁଣ୍ଡଳ ଓ ବେକରେ ମାଳା ପରିହିତ, ଧବଳ ବସ୍ତ୍ରରେ ଆଚ୍ଛାଦିତ, ଅଳ୍ପ ଶ୍ମଶୃଧାରୀ ଯୁବକ। ଦୁଇ ଭୃଲତାର ମଧ୍ୟରେ ଶୋଭା ପାଉଛି ହନୁମାନଙ୍କ ନାରଙ୍ଗୀ ସିନ୍ଦୁରର ଠିଆ ଟୀକା। ଶରୀରରୁ ଆଭା, ହ୍ୟାଲୋଜେନ୍ ବିଜୁଳି ବତୀ ପରି ବିଚ୍ଛୁରିତ ହେଉଛି। କର୍ପୂର ବାସ୍ନାରେ ସ୍ଥାନଟି ପୂଜା ସାମଗ୍ରୀ ଦୋକାନ ପରି ମହକି ଯାଉଛି। ଗୋଟିଏ ହାତରେ ରୁଦ୍ରାକ୍ଷମାଳା ଓ ଅନ୍ୟ ହାତଟିରେ ଗୋଡ ଭଙ୍ଗା ପିଢା ସଦୃଶ କିଛି ଜିନିଷ। ହାତର ଦଶଟି ଆଙ୍ଗୁଠିରେ ପଥର ବସା ମୁଦିର ଅପୂର୍ବ ସମ୍ଭାର ଓ ମଣିବନ୍ଧରେ “ଓଁ” ଲିଖିତ ଏକ ହାତ ଚେନ୍। ପଦ୍ମ ପରି ପାଦ ଯୁଗଳ କାଷ୍ଠ ନିର୍ମିତ କଠଉରେ ଉପବିଷ୍ଟ ହୋଇଛନ୍ତି। ଆଗନ୍ତୁକଙ୍କୁ ଦେଖି ଧଣ୍ଡୁଆ ପାଟିରୁ ଅଜାଣତରେ ବାହାରିଗଲା-- କୁଆଡେ ଗଲୁ ଲୋ ତଣ୍ଟି ଫୋଡି, ଦଉଡି ଆସେ। ଆମ ଘର ଆଗରେ ମାହାପୁରୁ ଛିଡା ହୋଇଛନ୍ତି। ତାଙ୍କ କୃପା ହେଲେ ଆମ ଟିଙ୍ଗାଳୁ ଫେରିଆସିବ। ଚୁଲିରେ ଗୋବର ଲେପୁଥିବା ଜଣେ ବିଶାଳକାୟୀ ନାରୀ ମେଦିନୀ ଫଟା ଦୁମ୍ ଦୁମ୍ ନାଦରେ ଦଉଡି ଆସି, ଆଗନ୍ତୁକଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ। କିଛି ସମୟ ପରେ ଧଣ୍ଡୁଆର ଲଣ୍ଡା ମୁଣ୍ଡଟିରେ, ଦୁଇଟି ଗୋବର ଲଗା ପାପୁଲିର ଚିହ୍ନ ଉକୁଟି ଉଠିଲା।

– – ତୁମ ମୁହଁକୁ ଲାଜ ନାହିଁ ଯାହା, ନିଜର ଗୋଟେ ବୋଲି ପୁଅକୁ ଚିହ୍ନି ପାରୁନ? କେଜାଣି, ତୁମର କେତେ ଯାଗାରେ ମାଇପ ଥିବେ, କେତେ ପିଲା ଥିବେ, ନୋହିଲେ ମୋ ଏକୋଇର ବଳା ବିଶିକେସନକୁ ଚିହ୍ନି ପାରନ୍ତନି?

ଧଣ୍ଡୁଆ ପୁଅକୁ ବଲବଲ କରି ଦେଖୁଥିଲା। ତାକୁ ମହାଦେବଙ୍କ ଷଣ୍ଢ କରି ଛାଡିଥିଲା, କିନ୍ତୁ ସେ ଫେରିଲା ବାବା ହୋଇ। ହାଏ ରେ କପାଳ। କେତେ ବଡ ଭୁଲ୍ ହୋଇଗଲା। ଏବେ ସେ ଯୌତୁକ ପଇସା ଓ ସୁନା ଗହଣା କେମିତି ଝଡେଇବ। କେମିତି ନାତି ନାତୁଣୀଙ୍କ ସହ ଖେଳିବ। ତଣ୍ଟିଫୋଡିର ସେବା କୋଉ ବୋହୂ କରିବ ? ପିଲାଟା ଓଥରା ରହିଥିଲେ ଚଳିଥାଆନ୍ତା ; ଏକା ବେଳକେ ବାବା ହୋଇଗଲା। କେତେ କ’ଣ ଚିନ୍ତା ତା ମୁଣ୍ଡ ଭିତରେ ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ବେଙ୍ଗ ପରି ରଡାକୀଳା କରୁଥିଲେ। ସେ ନିର୍ନିମେଷ ନୟନରେ ସେ ଗୋଡ ଭଙ୍ଗା ପିଢାଟିକୁ ଦେଖୁଥିଲା। ସନ୍ଦେହ ମୋଚନ କରି ପୁଅ ବୁଝାଇଦେଲା ଯେ ସେ ଫେସବୁକ୍ ବାବା ହୋଇ ଫେରିଛି। ସେ ଜିନିଷଟା ପିଢା ନୁହଁ, ତାକୁ ଲାପଟପ୍ କୁହନ୍ତି। ମାନେ ତାହା ଗୋଟିଏ କଂପ୍ୟୁଟର। ତଥାପି ବାପର ଆଖିରେ ଅବୁଝା ପଣର ଲେଞ୍ଜରା ଦେଖି ସେ ଚୁପ୍ ରହିବାକୁ ଠିକ୍ ମନେକଲା। କାରଣ ଧଣ୍ଡୁଆ ତାଙ୍କ ଗାଁଆ ଚାଟଶାଳୀର ଓକ୍ସଫୋର୍ଡ ଫେରନ୍ତା ମହାଜ୍ଞାନୀ, ତାକୁ ବୁଝାଇବା ଯାହା ସମୁଦ୍ର ଭିତରୁ ପାଣି ଓଝାଳିବା ସେୟା।

ଦିନ କେତେଟା ଭିତରେ ଗାଁଆ ପାଖ ବରଗଛ ମୂଳରେ ଫେସବୁକ ବାବାଙ୍କ ଆଶ୍ରମ ଖୋଲିଗଲା। ବାବା ଗୋଟିଏ ବଖରାରେ ଲାପଟପ୍ ଖୋଲି ବସିଲେ। ତାଙ୍କର ଚାରିଜଣ ସହରୀ ଲୋକ ବି ଆଶ୍ରମରେ ପଦାର୍ପଣ କଲେ। ଆଶ୍ରମର ସେବା ଗୋଟିଏ ପଇଡ ପରି ଥିଲା। ଅର୍ଥାତ୍, ପଇଡରୁ ପାଣି ପିଇ ହେବ ତା ପରେ ନାଳି ଖାଇ ହେବ। କତାରେ ଝୁଣା ଦେଇ ହେବ, ଝୋଟ ତିଆରି କରି ପାପୋଛ, ଗଦି କରିହେବ। ପଇଡ ପାକଳ ହେଲେ ନଡିଆ ରୂପେ ପୂଜାରେ ନୋହିଲେ ରୋଷେଇରେ ବ୍ୟବହାର କରିହେବ। ନଡିଆରୁ ତେଲ କାଢି ହେବ, ନଡିଆ କୋରା କରିହେବ। ନଡିଆର ସଦୁପଯୋଗ କରିସାରିବା ପରେ ଜାଳ ମଧ୍ୟ କରିହେବ। ଠିକ୍, ସେପରି ଆଶ୍ରମରେ ଯୋଗ ଶିକ୍ଷା, ଜ୍ୟୋତିଷ ଗଣନା, ଫଟୋ ଉଠା, ଇଣ୍ଟରନେଟ୍ ସେବା , ଫେସବୁକର ଯାବତୀୟ ସେବା ଯୋଗାଇ ଦିଆ ଯାଉଥିଲା।

 ଫେସବୁକ୍ ବିଭାଗଟି ବାବା ନିଜ ହାତରେ ରଖିଥିଲେ। ଅଗଣିତ ଭକ୍ତ ମାନଙ୍କର ଫେସବୁକ୍ ଜନିତ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ଅଚିରେ କରି ପାରୁଥିଲେ। ମୋବାଇଲରେ ଫେସବୁକର ଖାତା ଖୋଲିବା, ନାମ ଦରଜ କରିବା, ଖାତା ସଂଚାଳନ କରିବା, ବାର୍ତ୍ତା ପଠାଇବା, ଚିତ୍ର ଉତ୍ତୋଳନ କରି ଫେସବୁକରେ ଛାଡିବା ଆଦି କାମରେ ଭକ୍ତ ମାନଙ୍କୁ ମାର୍ଗ ଦର୍ଶନ ଦେଉଥିଲେ। ଏହା ବ୍ୟତୀତ, ଭକ୍ତଙ୍କ ଫେସବୁକ୍ ଖାତା ରେ କିପରି ପସନ୍ଦର ବେଶୀ ବୁଢା ଆଙ୍ଗୁଠି ଟେକା ଚିହ୍ନ ଆସିବ, ସେମାନଙ୍କର ଫଟୋ ଓ ଚଳତ୍ ଦୃଶ୍ୟ ବେଶି ଲୋକଙ୍କ ପାଖକୁ ବଣ୍ଟାବଣ୍ଟି ହୋଇଯିବ ଆଦି କାମରେ ବାବା ନିଜେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ସହାୟତା କରୁଥିଲେ। ଫେସବୁକ୍ ଖାତାର ମୁଖମଣ୍ଡଳରେ କିପରି ଅତି ସୁନ୍ଦର ଫଟୋଟିଏ ଲାଗିବ, ସେ ଜିନିଷ କ୍ୟାମେରାମ୍ୟାନଙ୍କ ସହାୟତାରେ ହେଉଥିଲା। ଫଟୋଟିଏ ଉଠାଇବା ପରେ ସେ ବେଶ୍ କିଛି ସମୟ କଂପ୍ୟୁଟର ପରଦା ସାମନା ରେ ଆଖି ଫାଡି ବସୁଥିଲେ ଓ ମୂଷିକ ନାମକ ସାନ ଯନ୍ତ୍ରକୁ ଆଗପଛ କରି ଫଟୋ କୁ ଜୀବନ୍ତ କରି ତୋଳୁଥିଲେ। ତାଙ୍କ ହାତର ଯାଦୁ ଏପରି ଥିଲା ଯେ, ଢେଲି ଆଖିଆ, ବେଲ କପାଳିଆ, ସୁକୁଟୀ ଗାଲି, ବେହେଡାଦାନ୍ତୀ, କୋଇଲା ରଙ୍ଗିଆ ଝିଅଟିର ଫଟୋ ମୃଗ ନୟନୀ, ମସୃଣଗାଲୀ, ମୁକ୍ତା ଦାନ୍ତିଆ, ପୁନେଇଚାନ୍ଦ ରଙ୍ଗିଆରେ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହେଉଥିଲା। ଟିକେ ବେଶୀ ଗାନ୍ଧୀମୁଣ୍ଡଙ୍କର ଦର୍ଶନ କରାଇଲେ ମୁହଁର ପ୍ରତ୍ୟକଟି ଅଙ୍ଗକୁ ବଦଳ କରି ହିରୋଇନ୍ ମାନଙ୍କର ଅଙ୍ଗ ଯୋଡା ଯାଇପାରୁଥିଲା । ସେମିତି କି, କେରକଣ୍ଟୀ ନାଏକର ମିଞ୍ଜିମିଞ୍ଜିଆ ଆଖି ଯୋଡିକ ବଦଳ କରି ମାଧୁରୀ ଦିକ୍ଷିତ ଆଖି ଲାଗିଗଲା, ଶୁଖିଲା ଓଉଫଡା ପରି ଓଠକୁ ବଦଳ କରି ଶ୍ରୀଦେବୀ ଓଠ ଲାଗିଗଲା। କହିବା ବାହୁଲ୍ୟ ଯେ, କେତେ ସୁକୁଟି ସାହୁ ସେଇ ଫେସବୁକ୍ ବାବାଙ୍କ କୃପାରୁ ଆଞ୍ଜଲ ପ୍ରିୟା ହୋଇ ହାତକୁ ଦି ହାତ ହୋଇ ଗାଁଆ ଛାଡିଛନ୍ତି। କେବଳ ପିଲା ନୁହଁନ୍ତି, ବୟସ୍କ ଲୋକ ମାନେ ବି ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଭିଡ ଜମାନ୍ତି। ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଦର୍ଶନୀଟା ଟିକେ ଅଧିକା ଲାଗେ। ବୟସ ଓ ନାମ ଲୁଚାଇ, ସେମାନଙ୍କର ଖାତା ଖୋଲା ଯାଏ ଓ ନୂତନ ନାରୀ ବନ୍ଧୁ ମାନଙ୍କ ସହ ଚିହ୍ନା ପରିଚିତ କରାଇ ଦିଆଯାଏ। ଥରେ ଦୁଇ ଥର ମୋବାଇଲରେ ଖୁଡୁରୁ ଖାଡର ଲେଖାଲେଖି କରି ହାତ କାଟିଲେ ପୁଣି ସେମାନେ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଦଉଡନ୍ତି। ବାବାଙ୍କର ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ଫୋନ୍ ରେ ଭକ୍ତ ମାନଙ୍କୁ ନାରୀ ମାନଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ କଥା ଭାଷା ବି କରାଇ ଦିଆଯାଏ। ଅବଶ୍ୟ ସେଥିପାଇଁ ଟିକେ ଖର୍ଚ୍ଚ ଅଧିକା ଲାଗେ। ବୟସ୍କ ଭକ୍ତ ମାନଙ୍କର ସେ ଆଡକୁ ଖାତିର୍ ନାହିଁ। ଚୁଟି ଝଡି ଗଲା ପରେ ଯଦି ଯୁବତୀ ମାନଙ୍କ ସହ ମନ ଖୋଲା କଥା ହେବାର ସୁଯୋଗ ମିଳୁଛି, ପଇସା କଥା ପଚାରେ କିଏ?ପଇସା ତ ହାତ ର ମଳି, ଆଜି ଗଲା ପୁଣି କାଲିକି ଫେରିବ।

କେବଳ ସେତକି ନୁହଁ, ବାବାଙ୍କ ମହିମାରୁ ଭକ୍ତ ମାନଙ୍କ ପାଇଁ ବିଭିନ୍ନ ଶିକ୍ଷଣୀୟ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମର ଆୟୋଜନ ମଧ୍ୟ କରାଯାଇଥାଏ। କିଛିଦିନ ଅନ୍ତରାଳରେ ପ୍ରାଦେଶିକ ଫେସବୁକିଆ ବନ୍ଧୁ ମିଳନ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ହୁଏ। ବିଭିନ୍ନ ଫେସବୁକ୍ ଖାତାଧାରୀ ମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଚିହ୍ନା ଜଣା କରାଇ ସାରିବା ପରେ, ଫେସବୁକ୍ ର ଭବିଷ୍ୟତ, ଉନ୍ନତ କାର୍ଯ୍ୟକାରିତା ଓ ବିଭିନ୍ନ ଫେସବୁକ ସମ୍ପର୍କିତ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ସମସ୍ଯା ବିଷୟରେ ଆଲୋକପାତ କରାଯାଏ। ଯଦି କୌଣସି ଭକ୍ତ ଶତ ଚେଷ୍ଟା ପରେ ମଧ୍ୟ ବନ୍ଧୁଟିଏ ନ କରି ପାରିଲା, ଆଶ୍ରମରେ ଉପଲବ୍ଧ ଜ୍ୟୋତିଷ ସେବା ଯୋଗାଇ ଦିଆଯାଏ। ଗ୍ରହ ପଥର, ମୁଦି, ତୁଟୁକା, ବଶୀକରଣ ମାଳା ସବୁ ମିଳେ ଆଶ୍ରମରେ। ଭକ୍ତଟି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହୁଏ। କାରଣ ହାତରେ ମୁଦି ପିନ୍ଧି ସାରିବା ବେଳକୁ ଫେସବୁକ ଖାତାରେ ଦଶ କି ପନ୍ଦର ବନ୍ଧୁ ଅନୁରୋଧର ସୂଚନା ଟୁଁ ଟାଁ କରି ଚାଲିଆସିଥାଏ। ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ ହେଲେ ପରବାୟ ନାହିଁ। କାରଣ, ଆଶ୍ରମରେ ବାବାଙ୍କର ଜଣେ ସହଯୋଗୀ ଦଶ ନେଲେ ମାସକରେ ଶହେ ଫେରାନ୍ତି। ଭକ୍ତେ କୁହନ୍ତି – “ଚିଟା ଫାନ୍ଦ” କଲେ ପଇସା ବଢି ଯାଏ, ନଦୀରେ ବର୍ଷା ଦିନେ ପାଣି ବଢିଲା ପରି। ଭକ୍ତ ମାନେ ଫେସବୁକ୍ ସେବା, ଜ୍ୟୋତିଷ ସେବା, ଫଟୋ ଉଠା ସେବା ଓ ଟଙ୍କା ବଢା ସେବା ପାଇ ନିଜକୁ ଧନ୍ୟ ମନେ କରୁଥିଲେ। ଖୁବ୍ କମ୍ ଦିନ ଭିତରେ ଗାଁଆର ଅର୍ଦ୍ଧାଧିକ ସେନ୍ତେରି, ଛେନ୍ତେରି, ଦାନ୍ତୁରି, ବାନ୍ଦରି, ଟେଁଟେଁଇ ଗୋଡୀ, ଟୁହିଁ ପେଟିଆ, ସୁକୁଟାଗାଲି ଝିଅ ଫେସବୁକ୍ ବାବାଙ୍କ ଦୟାରୁ ବାହା ହୋଇ ଗାଁଆ ଛାଡିଲେ। ସେହିପରି, ନଳିଗୋଡିଆ, ଥନ୍ତଲ ପେଟିଆ, ଟଁଇଁସିଆ, ସୁକୁଟା ଛାତିଆ, ବେହେଡା ଦାନ୍ତିଆ, ଏଣ୍ଡୁଅ ମୁଣ୍ଡିଆ, ଟେରା, କଣା, କୂଜା ଟୋକା ମାନଙ୍କ ଘରେ ସଞ୍ଜ ବେଳେ ଓଢଣୀ ପକେଇ ବୋହୂ ମାନେ ସଞ୍ଜ ବତୀ ଜାଳିଲେ। ମନୋହରୀ ଦୋକାନରୁ ଚୁଟି ରଙ୍ଗ କଳା କରିବା ଚିଜର ବିକ୍ରି ଆଶାତୀତ ଭାବରେ ବଢିଗଲା। ବୟସ୍କା ମାନଙ୍କ ପାଇଁ ରାତି ପିନ୍ଧା ଢିଲା ଜାମା ଯାହାକୁ ନାଇଟି କୁହନ୍ତି, ତାହାର ବିକ୍ରି ମଧ୍ୟ ବଢିଗଲା। ବାବାଙ୍କର ଖ୍ୟାତି ବଢି ଚାଲିଲା ଓ ତା ସହ ବଢି ଚାଲିଲା ବାବା ଓ ସହଯୋଗୀଙ୍କ ବ୍ୟାଙ୍କରେ ପଇସାର ଥାକ । ଗାଁଆ ସାରା ଲୋକେ କାମ ଧାମ ବନ୍ଦ କରି ଦିନରାତି ମୋବାଇଲ ଧରି ବସିଲେ, ନ ହେଲେ ବାବାଙ୍କ ଆଶ୍ରମରେ ଡେରା ପକାଇଲେ । ମୋବାଇଲ୍, ସିମ୍ କାର୍ଡ, ଚାର୍ଜର, ବ୍ୟାଟେରୀ ଆଦିର ବିକ୍ରି କାହିଁ କେତେ ଗୁଣ ବଢିଗଲା। ଲୋକେ ଟିଉସନ୍ ପଢି ଅକ୍ଷର ଶିଖିଲେ ଫେସବୁକରେ ଖାତା ଖୋଲି ଗପ ସପ କରିବା ପାଇଁ। ଅବସ୍ଥା ଏପରି ହେଲା ଯେ ମାଆ ଫେସବୁକରେ ସନ୍ଦେଶ ଦେଲା ବାପ ଓ ପିଲା ମାନଙ୍କୁ ଯେ – – ଖାଇବା ବଢା ଯାଇଛି ଆସ ଖାଇବ। ଲୋକେ ଫେସବୁକର ମୁଖମଣ୍ଡଳରେ ନିଜ ଚହଟ ଚିକ୍କଣ ଫଟୋ ଦେଖି ଏତେ ବିମୋହିତ ହୋଇଯାଇଥିଲେ ଯେ ଘର ଗୁଡିକର ଆରସୀ ଉପରେ ଧୂଳି ବସିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଇଥିଲା।

ଦିନେ ଅଚାନକ୍ ରାତି ଅଧିଆ ପୋଲିସ୍ ଆସି ବାବା ଓ ତାଙ୍କ ସହଯୋଗୀ ମାନଙ୍କୁ ନିର୍ଧୁମ ଛେଚି ରାସ୍ତାରେ ଚଲାଇ ଚଲାଇ ନେଲା। କିଛି ଭକ୍ତ ପ୍ରତିବାଦ କରିବାରୁ, ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରସାଦ ଟିକେ ଟିକେ ପାଇଲେ ପୋଲିସ୍ ପାଖରୁ। ଘଟଣା ର ବିବରଣୀ ତା ପର ଦିନ ସକାଳୁ ଜଣା ପଡିଲା।

ସହରର ଜଣେ ଫେସବୁକିଆ ଭକ୍ତିନୀ ପୋଲିସ୍ ପାଖରେ ଆପତ୍ତି କଲେ ଯେ ତାଙ୍କର ମୁଣ୍ଡ ଅନ୍ୟ ଜଣେ ଫୁଙ୍ଗୁଳା ବିଦେଶୀ ନାରୀର ଦେହରେ କେମିତି ଯୋଡି ହୋଇଯାଇଛି ଓ ସେଇ ଫଟୋଟା ତାଙ୍କ ଫେସବୁକ୍ ଖାତାରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ ଜଣାଇ କହୁଛି-- ମୋ ପାଖକୁ ପଇସା ନେଇ ଆସ। ପୋଲିସ୍ ଅକଲ ଗୁଡୁମ୍ ମାରିଦେଲା, ଇଏ କି ପ୍ରକାରର ଅପରାଧ ବୋଲି। ଶିବ ସିନା ଦେବତା ବୋଲି ତାଙ୍କ ପୁଅର ମୁଣ୍ଡ କାଟି ହାତୀ ମୁଣ୍ଡଟେ ଯୋଡିଦେଲେ, ଏ ମଣିଷ ମାନେ ବି ଏମିତି କରି ପାରୁଛନ୍ତି ? ଶେଷରେ ଜ୍ଞାନୀ ପୋଲିସ୍ ଆସି ଛାନଭିନ୍ କଲା ପରେ ଘଟଣା ପଦାକୁ ଆସିଲା। ସେ ମୁଣ୍ଡ ଯୋଡା କାମଟା ବାବାଙ୍କ ଲାପଟପ୍ ରେ ହୋଇଥିଲା। ବାବା ଏମିତି କରି ଲୋକଙ୍କୁ ବ୍ଲାକ ମେଲ୍ କରି ପଇସା ରୋଜଗାର କରୁଥିଲା । କ୍ୟାମେରା ମ୍ୟାନ ମହୋଦୟ ଝିଅ ମାନଙ୍କର ବିଭିନ୍ନ ଭଙ୍ଗୀର ଫଟୋ ଉଠାଇବା ପରେ, ଇଣ୍ଟରନେଟ୍ ଓ କଂପ୍ୟୁଟରରେ ପାରଦର୍ଶୀତା ଥିବା ବାବାଙ୍କ ସହଯୋଗୀ, କଂପ୍ୟୁଟର ମାଧ୍ୟମରେ ସେମାନଙ୍କର ଆଗରେ, ପଛରେ, ତଳେ ଫୁଙ୍ଗୁଳା ପିଲାଙ୍କୁ ଛିଡା କରାଇ ଫଟୋର ନକଲ କରିଦେଉଥିଲେ। ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ ପଇସା ଦେବାର ଭୟ ଦେଖାଉଥିଲେ ଓ ହେଳା କଲେ ସେ ଫଟୋକୁ ବିଭିନ୍ନ ଫେସବୁକ୍ ଖାତାରେ ଛାଡି, ପଇସା କମାଉଥିଲେ। କିଛି ଝିଅଙ୍କୁ ପଇସା ଦେଇ ପାଖରେ ରଖିଥିଲେ ଓ ବୟସ୍କ ଲୋକ ମାନଙ୍କ ସହ ଫେସବୁକ ଓ ଫୋନରେ କଥା କରାଉଥିଲେ। ଅଧିକା ପଇସା ଟାଣି ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ ସେ ଲୋକ ମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ମଧ୍ୟ ପଠାଉଥିଲେ। କେବଳ ସେତିକି ନୁହଁ, ଜ୍ୟୋତିଷ ବାବୁ ଓ ଚିଟ୍ ଫଣ୍ଡବାବୁ ମଧ୍ୟ ଧମକ ଚମକ ଦେଇ ଭକ୍ତ ମାନଙ୍କ ଠାରୁ ପଇସା ଟାଣୁଥିଲେ। କିଏ ଅରାଜି ହେଲେ, ସେମାନଙ୍କର ଗୁପ୍ତ କଥା ବାହାରେ ପ୍ରଘଟ କରିଦେବାର ଭୟ ଦେଖାଉଥିଲେ।

ଫେସବୁକ ବାବାଙ୍କୁ ପୋଲିସ୍ ବାନ୍ଧିନେବା ପରେ, ଗାଁଆର ପ୍ରତି ଘରେ ପୁରୁଷ ମାନଙ୍କର ମୁଣ୍ଡରେ ଅଗଣିତ ଆବୁ ଜନ୍ମ ନେଲା। ସୁକୁଟା ଗାଲ ଗୁଡିକ ନାଲି ପଡି ଫୁଲିଗଲେ। ଔଷଧ ଦୋକାନରୁ ଡେଟଲ୍, ସାଭଲନ୍, ବ୍ୟାଣ୍ଡେଜ୍, ହ୍ୟାଣ୍ଡିପ୍ଲାଷ୍ଟ ଓ ପୀଡା ନିବାରଣୀ ବଟିକା ଆଦି ଖାଲି ହୋଇଗଲା। ସ୍ଵଦେଶୀ ଆନ୍ଦୋଳନ ସମୟରେ ବିଦେଶୀ ଲୁଗା ନିଆଁରେ ପଡିବା ପରି, ପ୍ରତ୍ୟକ ଘର ଆଗରେ ମୋବାଇଲ ମାନେ ଭାଙ୍ଗି ରୁଜି ଗଡ ଗଡା ମାରୁଥିଲେ।

ଧଣ୍ଡୁଆ, ତଣ୍ଟିଫୋଡିକୁ କହୁଥିଲା – ମୋର ଯଦି ଆଉ କେତେଟା ମାଇପ କି ପିଲା ଥାଆନ୍ତା ଏ ଦଶା ଦେଖିବାକୁ ପଡି ନ ଥାଆନ୍ତା। ଚୋରଟା ମୋର ଚାରି କୁଳକୁ ଭସେଇ ଦେଇଗଲା।