ଅବୋଲକରା କାହାଣୀ - ୨୩

ସେବା କରିବାର ଫଳ - ୧

ଏହି ପରି ଭାବରେ ବୋଲକରା ଓ ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗ କଥାକାର ତୀର୍ଥ ଭ୍ରମଣରେ ଥାଆନ୍ତି । ସେମାନେ ଗୋଟିଏ ବର୍ଷ ପରେ ଯାଇ କାଶ୍ମୀର ରାଜ୍ୟରେ ପହଁଚିଲେ । ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର କହିଲେ ଏଠାରେ ଭଲ ସୁସ୍ୱାଦୁ ଫଳ ମିଳେ । ପାଖରେ ଥିବା ବଜାରକୁ ଯାଇ ସେଠୁ କିଛି ଫଳ କିଣି ଆଣ ।

ଅବୋଲକରା ଫଳ କିଣି ଆଣି ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କୁ ଦିଅନ୍ତେ ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ସେହି ଫଳରୁ କିଛି ଖାଇଲେ ଓ ଆଉ କିଛି ଖାଇବା ନିମନ୍ତେ ସେହି ବୋଲକରାକୁ ମଧ୍ୟ ଦେଲେ ।

ତାପରେ ସେମାନଙ୍କୁ ଟିକେ ସୁସ୍ଥ ଲାଗିଲା । ଚତୁର କଥାକାର କହିଲେ ବୋଲକରା –

ଉଠ ଏବେ ଯିବା ନାହିଁ ବିଳମ୍ବ

ଝଟ ଝଟ କରି ପକାଇ ପାଦ ।

ତୀର୍ଥ ସରି ନାହିଁ ବାକି ବହୁତ

ଚାଲି ଚାଲି ଯିବା ଜାଣୁ ବାପତ ।

ଚୁଡା ଚାଉଳକୁ ଗଣ୍ଠିଲି କର ।

ଛତା କମ୍ବଳକୁ କାନ୍ଧରେ ଧର ।

ଏହା କହି ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗ କଥାକାର କଠଉ ଚଢି ଆଗକୁ ପାଦ ପକାଇଲେ । ବୋଲକରା ଗଣ୍ଠିଲି ମୁଣ୍ଡାଇ ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କର ପଛେ ପଛେ ଚାଲିଲା ।

ଏହି ପଥ ଚଲା ରାସ୍ତାରେ ଯାଉଥିବା ସମୟରେ ବୋଲକରା କେତେ ନୂଆ ନୂଆ ସ୍ଥାନ ମାନ ଦେଖୁ ଥାଏ । ଯାହା ଯେଉଁଠି ଦେଖିଲେ ବୁଝିପାରେ ନାହିଁ ତେଣୁ ତାହା ସେ ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କୁ ପଚାରି ତାଙ୍କଠାରୁ ବୁଝି ନିଏ ।

ବୋଲକରା ତା ଜୀବନରେ କେବେବି କୌଣସି ଭୂତପ୍ରେତ ଦେଖି ନଥିଲା । ତେଣୁ ଚଲା ପଥରେ ତା’ର ଭୂତ ପ୍ରେତଙ୍କ ପ୍ରତି ଆଦୌ ଭୟ ମଧ୍ୟ ନଥାଏ । ଏମିତି ରାସ୍ତାରେ ଚାଲିଛନ୍ତି ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ଓ ବୋଲକରା । ସେହି ସମୟରେ ଖୁବ୍ ଜୋର୍ରେ ବର୍ଷା ତୋଫାନ ଆସିଲା । ରାସ୍ତା ଉପରେ ଆଉ ଚାଲିବାର ଶକ୍ତି ନାହିଁ । ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର କହିଲେ ବୋଲକରା ଏପରି ତୋଫାନକୁ କାଟି ଆମେ ଆଗକୁ ଆଉ ଚାଲି ପାରିବା ନାହିଁ । ବରଂ ତୋଫାନ ଭାଙ୍ଗି ଗଲେ ପୁଣି ଆମେ ଚାଲିବା । ଦେଖ ରାସ୍ତା ଉପରେ ଗୋଟି ଚଲା ମନୁଷ୍ୟଙ୍କ ଲାଗି ଏକ ଯାତ୍ରୀ ଆଶ୍ରୟସ୍ଥଳ ଅଛି । ଆମେ କିଛି ସମୟ ସେହିଠି ଅପେକ୍ଷା କରି ଯିବା ।

ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କ କଥାରେ ବୋଲକରା ସେହି ଯାତ୍ରୀ ଆଶ୍ରୟସ୍ଥଳକୁ ଉଠି ଯାଇ ଗଣ୍ଠିଲିଟିକୁ ଥୋଇ ଦେଇ କହିଲା ଆଜି ଆଉ ଆଗକୁ ଯିବା ନାହିଁ । ବରଂ ଏହି ଠାରେ ଆଜି ଦିନଟି ଆଶ୍ରୟ ନେଇ ଯିବା । ଦେଖ ଏହି ଆଶ୍ରୟ ସ୍ଥଳର ବାହାର ପାର୍ଶ୍ବ ସିନା ଭାଙ୍ଗି ରୁଜି ଯାଇଛି ହେଲେ ଭିତରଟା ଯେ କେତେ ପରିଷ୍କାର ଆଉ ସଫା ସୁତୁରା ।

ବୋଲକରା କଥାରେ ଚତୁର କଥାକାର ସେହି ଯାତ୍ରୀ ଆଶ୍ରୟସ୍ଥଳ ଭିତରକୁ ପଶି ଯାଇ କହିଲେ ବାଃ, ସ୍ଥାନଟି ଖୁବ୍ ପରିଷ୍କାର ହୋଇଛି । ଭଲ ହେଲା – ତାହା ହେଲେ ତୁ ଏଠି କମଳ ଖୋଲି ପାରିଦେ । ମୁଁ ଟିକେ ଆଗ ବିଶ୍ରାମ କରେ ।

ଅବୋଲକରା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ କମ୍ବଳ ଖୋଲି ପକାଇ ଦେଲା । ଚତୁର କଥାକାର ସ୍ଥିର ହୋଇ କିଛି ସମୟ ସେହି କମ୍ବଳ ଉପରେ ବସି ଧ୍ୟାନ କଲେ । ସେତେ ବେଳକୁ ଝଡ ଥମି ଯାଇ ଥାଏ । ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ଧ୍ୟାନ ଭାଙ୍ଗି ବୋଲକରାକୁ କହିଲେ ବାପଧନ ଝଡ ଥମି ଯାଇଛି, ଠୋପାଏ ବର୍ଷାତ ହେଲା ନାହିଁ । ଏହି ପାଖ ଜଙ୍ଗଲକୁ ଯାଇ କିଛି ଶୁଖିଲା କାଠ ନେଇଆ । ଗଣ୍ଠିଲିରେ ଯାହା ଚାଉଳ, ଡାଲି ଆଉ ପରିବା ଅଛି ଆମେ ଆଜି ତାହା ରୋଷେଇ କରି ଭୋଜନ କରିବା । ଆଜି ରାତିକ ଏଠାରେ ରହି ଯିବା ପରେ କାଲି ସକାଳ ହେଲେ ପୁଣି ଅନ୍ୟ ଚିନ୍ତା କରିବା ।

ଏହା କହି କଥାକାର ହସ୍ତରେ ମାଳା ଧରନ୍ତେ ବୋଲକରା କିଛି କାଠ ସଂଗ୍ରହ କରିବା ନିମନ୍ତେ ପାଖରେ ଥିବା ଜଙ୍ଗଲଆଡେ ଚାଲି ଗଲା । ଜଙ୍ଗଲ ମଧ୍ୟରେ ପଶି ଯାଇଛି ବୋଲକରା । ଖଣ୍ଡେ ଦୁଇଖଣ୍ଡ କାଠ ସେ ହସ୍ତରେ ଧରିଛି କି ନାହିଁ ହଠାତ୍ ତା ଆଗରେ ଗୋଟିଏ ଝିଅ ଠିଆ ହୋଇ ଗଲା । ତା’ପରେ ଝିଅଟି ପୁଣି ସେହି ପୁରୁଣା କୋଠା ମଧ୍ୟକୁ ପ୍ରବେଶ କଲା । ବୋଲକରା କିନ୍ତୁ ସେଦିନ ଝିଅଟିକୁ ଦେଖି ଆଦୌ ଭୟ କଲା ନାହିଁ । କାଠ ସଂଗ୍ରହ କରିବା ଲାଗି ଯେତେବେଳେ ଯାଇଥିଲା ରୋଷେଇ ନିମନ୍ତେ ଆବଶ୍ୟକ କାଠ ସଂଗ୍ରହ କରି ଫେରି ଆସିଲା ।

କାଠ ଆଣି ଥୋଇଛି କି ନାହିଁ ବୋଲକରାର ପୁଣି ସେହି ଝିଅଟି କଥା ମନେ ପଡି ଯିବାରୁ ସେ ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କୁ ସମସ୍ତ କଥା ବୁଝାଇ ଦେଇ ଏହାର କାରଣ ପଚାରନ୍ତେ କଥାକାର କହିଲେ – ଆମେ କିପରି ଆଜି ଦିନଟି ଲାଗି ଏଠାରେ ଆଶ୍ରୟ ନେଲେ । ସେ ଝିଅଟି ପ୍ରାୟତଃ ଆମ ପରି କୋଠା ଘରେ ଆଶ୍ରୟ ନେଲା । ସେଥି ଲାଗି ଆମର ଚିନ୍ତା କରିବାରେ କାରଣ କ’ଣ ଅଛି ।

ହଁ ମହାନୁଭବ ଯାହା କହିଲେ – ତାହା ସତ କଥା, ଆମେତ ପୁଣି ଏହି କୋଠାଘରେ ଆଶ୍ରୟ ନେବାକୁ ରହି ଗଲୁ । ସେହିପରି ସେ ଝିଅଟିର ଆଶ୍ରୟ ନେବାରେ କୌଣସି ଅସୁବିଧା ନାହିଁ ।

ଯାହା ହେଉ ମହାନୁଭବ ଯାହା କହିଲେ ତାହା ସତ୍ୟ । ସମସ୍ତଙ୍କ ଲାଗି ଏହି ଆଶ୍ରୟ ସ୍ଥଳ । ଝିଅଟା ତ ଏହି ଆଶ୍ରୟ ସ୍ଥଳରେ ରହି ପାରିବ ଏଥିରେ କୌଣସି ଅସୁବିଧା ନାହିଁତ ।