ଜହ୍ନମାମୁଁ -64

ଅର୍ଥହୀନ ସ୍ୱାର୍ଥ 3

ଜଣେ ବିଧବା, ତାଙ୍କର ଦୁଇ ପୁତ୍ର ଓ ଦୁଇବୋହୂ ରାମଶର୍ମାଙ୍କୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଚାହିଁ ରହିଥା’ନ୍ତି । କିଛିସମୟ ପରେ ବିଧବା ସ୍ତ୍ରୀଟି କହିଲା, “ଆମେ ତ ତାଙ୍କୁ ଭୁଲି ଯାଇଛୁ । ସେ ଯେତେଦିନ ଧରି ଜୀବିତ ଥିଲେ, ତାଙ୍କ ଯୋଗୁଁ ଆମ ଘରେ ଆନନ୍ଦ, ଉତ୍ସବ କିଛିବି ହୋଇ ପାରୁ ନଥିଲା । ତାଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ ହେବା ପରେ ଆମେ ଆନନ୍ଦ ଉତ୍ସବ କରିପାରୁଛୁ । ଆମର କୋଡିଏ ଏକର ଜମି । ସେଥିରୁ ଯାହା ମିଳେ ଆମେ ସେଥିରେ ଆନନ୍ଦରେ ରହିଛୁ ।”

ରାମଶର୍ମା ପଚାରିଲେ “ଆପଣମାନେ କ’ଣ ତାଙ୍କୁ କେବେବି ମନେ ପକାଉ ନାହାଁନ୍ତି?”

“ମନେ ପକାଇ ନାହିଁ କାହିଁକି? ପରିବାରର ଲୋକ କୁହନ୍ତି, ଆଉ ଟିକିଏ ଆଗରୁ ମରି ଯାଇଥିଲେ, ଆମେ କେତେ ଆନନ୍ଦ ଉତ୍ସବ କରି ନଥା’ନ୍ତେ । ମୋର ସଉତୁଣୀର ଗୋଟିଏ ପୁଅ ଅଛି । ସେ ମଦୁଆ, ମଦ ପିଇ ଯାହାକୁ ପାଏ ତାକୁ ସେ ପିଟେ । ନାନା ପ୍ରକାରର ଅଭିଯୋଗ କରେ । ଆମେ ତାକୁ ବାରମ୍ବାର କହୁ ଯେ ତା’ର ବାପା ମରିଗଲା ପରେ ତା’ ସହିତ ଆମର ଆଉ କୌଣସି ମଧ୍ୟ ସମ୍ପର୍କ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ସେ କ’ଣ କାହାକଥା କିଛି ଶୁଣେ? ମୁଁ ତା’ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଅଭିଯୋଗ ସର୍ବଦା ଶୁଣୁଥାଏ । ସେତେବେଳେ ମଧ୍ୟ ଗୃହକର୍ତ୍ତାଙ୍କୁ ଆମେ ସ୍ମରଣ କରୁ ।” ସେ ବିଧବା ଜଣକ ବଡ ବିରକ୍ତିରେ ଏତକ କଥା କହିଲେ ।

ଏସବୁ କଥା ଶୁଣିବା ପରେ ଭୂତ ସେଠାରେ ଆଉ ରହିବାକୁ ଚାହିଁଲା ନାହିଁ । ରାମଶର୍ମାଙ୍କ କାନରେ ସେ କହିଲା, “ଏବେ ମୁଁ ବୁଝୁଛି, ବଡ ପୁଅ ଥାଉ ଥାଉ ମୁଁ ଦ୍ୱିତୀୟବାର ବିବାହ କରି କି ଭୁଲ୍ କରିଛି । ଏବେ ଆପଣ ଶୀଘ୍ର ଯାଇ ତା’ସହିତ ଦେଖା କରନ୍ତୁ । ତାକୁ ମୋର ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ କଥା ମଧ୍ୟ ଶୁଣାନ୍ତୁ ।”

ରାମଶର୍ମା ଗ୍ରାମଲୋକଙ୍କୁ ସେହି ଭୂତର ବଡ ପୁଅ ବିଷୟରେ କିଛି ପଚାରିବାରୁ ସେମାନେ କହିଲେ, “ସେ ତ ଅଳସୁଆ ହୋଇ ଖାଲି ବସି ରହିଛି । ଘରୁ ପଇସା ନେଇ ସେ ବହୁତ ମଦ ପିଏ । ତା’ର ସାବତମା’ ତାକୁ ଘରୁ ବାହାର କରି ଦେଲା । ଆମେ କହିଲୁ କି କୌଣସିମତେ ବଂଚିଯାଆ, ତା’ପରେ ଆମେ ଗ୍ରାମପଂଚାୟତରେ କହି ତୋର ଭାଗ ଜମି ତୋ ସାବତମା’ଠାରୁ ଆଣିଦେବୁ । କିନ୍ତୁ ସେ କୁହେ ଯେ ବାପାଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁପରେ ତା’ର ମଥା ଖରାପ ହୋଇ ଯାଇଛି । ସେଇ ବାହାନାରେ ସେ ପ୍ରଚୁର ମଦ ପିଏ । ତାଳବଣ ପାଖରେ ଯାଇ ଦେଖ ମାତାଲ୍ ହୋଇ ସେ ବେହୋସ୍ ଅବସ୍ଥାରେ ପଡିଥିବ ।”

ରାମଶର୍ମା ତାଳବଣକୁ ଯାଇ ଦେଖିଲେ ସେ ବେହୋସ୍ ହୋଇ ପଡିଛି । ହୋସ୍ରେ ଆଣିବା ପରେ, ତାକୁ ସେ ପଚାରିଲେ କି ତା’ର ଏପରି ଅବସ୍ଥା କିମିତି ହେଲା । ସେ ବାପ, ମା, ଭାଇ, ଭଉଣୀ, ଗ୍ରାମବାସୀ ଓ ଶେଷରେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଗାଳିବର୍ଷଣ କରିଚାଲିଲା ।

ରାମଶର୍ମା କହିଲେ, “ତୁମ ବାପା ତ ଅନେକ ଧନ ଗୋଟାଏ ସ୍ଥାନରେ ପୋତି ରଖିଛନ୍ତି, ତମେ ଯଦି ସେସବୁ ପାଇବ, ତେବେ କ’ଣ କରିବ?”

ନିଶାଗ୍ରସ୍ଥ ପୁତ୍ରଟି ଅଧା ଆଖି ମେଲା କରି କହିଲା, “ମୋ ବାପାଙ୍କ ଚିତ୍ରପଟରେ ଫୁଲହାର ସବୁଦିନେ ଚଢାଇବି ଓ ତାଙ୍କୁ ପୂଜା କରିବି ।” ସେ ଏତକ କହିବା ମାତ୍ରେ ଭୂତ ରାମଶର୍ମାଙ୍କୁ କହିଲା, “ମହାଶୟ, ଏହାହିଁ ମୋର ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ; ମୋର ସମସ୍ତ ଧନ ତାକୁ ମିଳିଗଲେ ମୁଁ ତୃପ୍ତ ହେବି । ମୋର ଆତ୍ମା ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେବ । ଆପଣ କିନ୍ତୁ ଅନୁମତି ନ ଦେଲେ ମୁଁ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ରହିବି ।”

ରାମଶର୍ମା ତାକୁ ଅନୁମତି ଦେଲେ ଓ ଭୂତ କହିଥିବା ସବୁକଥା ତା’ ପୁଅକୁ ସେ କହିଲେ । ପୁଅ ଧନ ପାଇବ ଶୁଣି ଖୁସି ହୋଇ ଭୂତ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲା । ରାମଶର୍ମା ନିଜ ଦେଶକୁ ଫେରିଲେ । ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ସେ ସବୁକଥା କହିଲେ । ସ୍ତ୍ରୀ କହିଲେ, “ଜଣେ ଅଯୋଗ୍ୟଲୋକ ହାତରେ ଧନ ଦେବା ଦ୍ୱାରା ସେ ଭୂତକୁ କିପରି ମୁକ୍ତି ମିଳିବ?”

ରାମଶର୍ମା ହସି ହସି କହିଲେ, “ଇନ୍ଦ୍ରପୁରୀର ରାଜା ବିଳାସୀ ତାଙ୍କ ଶାସନ ମଧ୍ୟରେ ଅନୀତି ପୁରି ରହିଛି । ରାଜାଙ୍କର ପ୍ରଜା ଓ କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ଉପରେ ବିଶ୍ୱାସ ନାହିଁ ବା ପ୍ରଜାଙ୍କର ରାଜାଙ୍କ ଉପରେ ବିଶ୍ୱାସ ନାହିଁ । ତାଙ୍କ ମନ ଅତି ସଂକୁଚିତ । ନିଜ କଥା ଛଡା ସେ ଆଉ କିଛିବି ଭାବନ୍ତି ନାହିଁ । ଧନ ଭଲ ଭାବରେ ଉପଯୋଗ ହେଉ ନାହିଁ । ଇଚ୍ଛା ପୁରଣ ନହେଲେ ମଣିଷ ତା’ର ମୃତ୍ୟୁପରେ ଭୂତ ହୁଏ । ଅର୍ଥହୀନ ସ୍ୱାର୍ଥ ଯୋଗୁଁ ଭୂତ ତା’ର ଧନ ଅଯୋଗ୍ୟ ପୁତ୍ରକୁ ଦେଇ ଖୁସି ହେଲା ।”

ଏକଥା ରାମଶର୍ମା ଓ ତାଙ୍କ ପତ୍ନୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଆଉ ସୀମିତ ହୋଇ ରହିଲା ନାହିଁ । ସେହି କଥା ଇନ୍ଦ୍ରପୁରୀରେ ମଧ୍ୟ ଯାଇ ପହଁଚିଲା । ସେଠାକାର ରାଜା ଓ ପ୍ରଜା ସେମାନଙ୍କର ଆର୍ଥିକ ସଂକଟର ପ୍ରକୃତ କାରଣ ଜାଣି ପାରିଲେ ଓ ଲଜ୍ଜିତ ହେଲେ; ତା’ପରେ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସିଲା । ସେମାନେ ସମୂହ ଚେଷ୍ଟା କରି ଦେଶରୁ ଅର୍ଥ ସଂକଟକୁ ଦୂର କଲେ । ବିଦର୍ଭ ଦେଶ ପରି ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ସୁଖରେ କାଳ କାଟିଲେ ।