ଅଙ୍ଗେ ନିଭା ବର୍ଷାର ଅନୁଭୁତି

ଅଙ୍ଗେ ନିଭା ବର୍ଷାର ଅନୁଭୁତି

ବହୁତ କିଛି ମନେ ପଡ଼େ ଏହି ବର୍ଷା କୁ ଦେଖିଲେ । ଥରେ ଏମିତି ବହୁତ ଜୋରରେ ବର୍ଷା ହେଉଥିଲା ଆଉ ତା ସାଙ୍ଗକୁ ଛାତି ଥରେଇ ଦେବା ଭଳି ଘଡ଼ଘଡ଼ି ସାଙ୍ଗକୁ ବିଜୁଳି ମାରୁଥାଏ । ଚାରିଆଡ଼େ ଅନ୍ଧକାର, ଖାଲି ବର୍ଷା ପାଣିର ସୁଅ ଆଉ ସଁ ସଁ ବେଗରେ ପବନ ବହୁଥାଏ । ସେତେବେଳକୁ ସମୟ ଆସି ସଂଧ୍ୟା ୬ଟା ହୋଇଥାଏ । ଅଫିସ ୫ଟା ବେଳୁ ଛୁଟି ହୋଇ ସାରିଥାଏ । ଏମିତିକା ବର୍ଷା ଘଡ଼ଘଡ଼ି ଆଉ ଚଡଚଡ଼ି ବୋଧେ ମୁଁ ଆଗରୁ କେବେ ଦେଖି ନ ଥିଲି । ସବୁ ସହ କର୍ମଚାରୀ ମାନେ ଅଫିସରେ  ହିଁ ଅପେକ୍ଷା କରି ରହିଲେ ବର୍ଷା ଛାଡିଲେ ଘରକୁ ଯିବେ ବୋଲି । ହେଲେ ମୁଁ ଆଉ ଅଧିକ ସମୟ ଅପେକ୍ଷା କରି ପାରିଲିନି । ଭାବିଲି ବେଶୀ ସମୟ ଅପେକ୍ଷା କରିଲେ ରାତି ହୋଇଯିବ । ତେଣୁ ତରବର ହୋଇ ସଂଧ୍ୟା ୬ଟା ରେ ସ୍କୁଟି ନେଇ ଚାଲି ଆସିଲି ।

ଅଫିସ ଖଣ୍ଡଗିରିରେ ଥାଏ ଆଉ ସେଠୁ ଆମ ଘର ଆଠ କିଲୋମିଟର । ଅଫିସରୁ ଚାଲି ଆସିଲି ସତ ହେଲେ ଅଳ୍ପ କିଛି ବାଟରେ ଏମିତି ମୁଷଳ ଧାରାରେ ବର୍ଷା ହେଲା ଯେ ମୋତେ ଆଉ କିଛି ରାସ୍ତା ଦେଖା ଯାଉ ନ ଥାଏ । ବଡ଼ ବଡ଼ ବର୍ଷା ଟୋପା ଆଖିରେ ମାଡ଼ ହେଉଥାଏ,, କୁଆପଥର ମଧ୍ୟ ମାଡ଼ ହେଉଥାଏ । ରାସ୍ତାରେ ଖାଲି ଧଳା ଧଳା କୁଆପଥର ସବୁ ବୁଣି ବିଛାଡ଼ି ପଡ଼ିଥାଏ । ଆଖିରେ ଏତେ ଜୋରରେ ବର୍ଷା ମାଡ଼ ହେଉଥାଏ ଯେ ଆଖିକୁ ଆଉ କିଛି ଦିଶୁ ନ ଥାଏ । ଆଖି ଫୁଲି ଯାଇ ନାଲି ପଡ଼ି ଯାଇଥାଏ । ରେନିକୋଟ ପିନ୍ଧିଥିଲେ ମଧ୍ୟ କୌଣସି କାମ ଦେଲା ନାହିଁ ଏପରି ବର୍ଷାର ତାଣ୍ଡବ ନୃତ୍ୟ ଦେଖି ମନରେ ଅହେତୁକ ଭୟ ହେଉଥିଲା । ବର୍ଷା ରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମୁଁ ଭିଜି ଯାଇଥାଏ । ଏତେ ବେଗରେ ପବନ ବହୁଥିଲା ଯେ ଲାଗୁଥିଲା ଯେମିତି ମୋତେ ସ୍କୁଟି ଗାଡ଼ି ସହିତ ନେଇ କୁଆଡ଼େ ପିଟି ଦେବ । ଗାଡ଼ି ଯମାରୁ ଚଲେଇ ପାରୁ ନ ଥାଏ । ଗାଡ଼ି ଏତେ ଜୋରରେ ଥରୁଥିଲା ଖାଲି ହାତ ମୋର ଖସି ଯାଉଥାଏ । ଯୋରରେ ଗାଡ଼ିର ହ୍ୟାଣ୍ଡେଲକୁ ପାରୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଥାଏ । ତଥାପି ମୋ ଗାଡ଼ି ରାସ୍ତାରେ ଏପଟ ସେପଟ ହୋଇ ଚାଲୁଥିଲା । ଆଗ ପଟୁ ବହୁତ ବର୍ଷା ମାଡ଼ ଆଉ ପବନ ଯୋଗୁଁ ଗାଡ଼ି ମାତ୍ର ୧୦କି. ମି ସ୍ପୀଡ଼ରେ ଚଲୋଉଥାଏ । ଏମିତିକା ବର୍ଷା ହେଇଥିଲା ଯେ ରାସ୍ତା ଖାଲି ଖାଲି ଆଉ ଶୂନଶାନ ଥାଏ । କୌଣସି ଦୁଇ ଚକିଆ ଯାନ ଯାଉ ନ ଥାଏ । ଖାଲି ଯାହା ବେଳେ ବେଳେ କାର ଯାଉଥାଏ ବହୁତ ସ୍ପୀଡ଼ରେ । ସେଦିନ ସେ ଜାତୀୟ ରାଜ ପଥ ଶୂନଶାନ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ବର୍ତମାନ ମୁଁ ସେ ରାସ୍ତାରେ ଅନ୍ଧାରରେ ଏକୁଟିଆ ଯାଉଥାଏ । ରାସ୍ତାରେ କୌଣସି ଲାଇଟ ଜଳୁ ନ ଥିଲା । ବିଦ୍ୟୁତ ସଂଯୋଗକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ କାଟି ଦିଆ ଯାଇଥିଲା । କେବଳ ବିଜୁଳି ଚଡ଼ଚଡ଼ି ର ଆଲୋକରେ ରାସ୍ତା ଯାହା ଦେଖି ହେଉଥିଲା । ସେ ଯେଉଁ ଚଡ଼ଚଡ଼ି ମାରୁଥାଏ ଆଉ ଏତେ ଜୋରରେ ଆଲୋକ ପୁଞ୍ଜ ସୃଷ୍ଟି ହେଉଥିଲା ଯେମିତି ଲାଗୁଥିଲା ବିଦ୍ୟୁତ ତାର ଛିଣ୍ଡି ବିଦ୍ୟୁତ ଚାରି ଆଡ଼େ ବିଛାଡ଼ି ହୋଇ ଯାଉଛି ।

ସେଭଳିଆ ସମୟରେ ମୁଁ ଏତେ ମାତ୍ରାରେ ଭୟଭୀତ ହୋଇଗଲି ଯେ ଜାଣିଲି ଆଜି ଏହି କ୍ଷଣି ଏହି ବିଜୁଳି ଚଡ଼ଚଡ଼ିରେ ମୋର ମୃତ୍ୟୁ ସୁନିଶ୍ଚିତ । ଆଖିରୁ ବି ଜ୍ୟୋତି ଲିଭେଇଦେବା ଭଳି ବିଜୁଳି ମାରୁଥାଏ । ଚଡଚଡ଼ିର ବିକଟାଳ ଶବ୍ଦ କାନ ଫଟେଇ ଦେଉଥାଏ ଆଉ ସେ ଦୃଶ୍ୟ ଛାତି ଚିରିଦେଉଥାଏ ।

ଖାଲି ଭଗବାନଙ୍କୁ ଡାକି ଚାଲିଥାଏ । ଏହି ସମୟରେ ଏତେ ଜୋରରେ ବିଜୁଳି ମାରିଲା ଯେ ମୋର ବାମ ହାତ ଦେଇ ଆତିକ୍ରମ କରିଗଲା ଆଉ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ମୋ ହାତ ସ୍କୁଟିରୁ ଖସିଗଲା ଆଉ ରାସ୍ତାରେ ନିଆଁ ହୁଳ ସବୁ ଛିଟିକି ପଡ଼ି ବିଛାଡ଼ି ହୋଇ ପଡ଼ୁଥାଏ । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ତଳେ ପଡ଼ିଯାଇ ନ ଥିଲି ।  ସେତେବେଳେ ପ୍ରକୃତି କଣ କରିପାରେ ଆଉ ତାର ଶକ୍ତି କେତେ ଯେ ପ୍ରବଳ ତାହା ଅନୁଭବ କରି ହେଉଥିଲା ପ୍ରତ୍ୟେକ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ । ଏକ ଘଣ୍ଟାର ପ୍ରବଳ ବର୍ଷାରେ ସହରର ଆଉ ଏହାର ରାଜରାସ୍ତା ବନ୍ୟା ଭଳି ଜଳମଗ୍ନ ।

ମଣିଷ ଆଜି ଅଳ୍ପ କିଛି ଜିନିଷ ଉଦ୍ଭାବନ କରି , ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ଯାଇ ଭାବୁଛି ସେ ସବୁ କିଛି କରିପାରିବ ଆଉ ସବୁଠାରୁ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ପ୍ରାଣୀ ହେଲେ ପ୍ରକୃତି ଆଗରେ ମଣିଷର କୌଣସି ଅସ୍ତିତ୍ବ ରାହେନି । ଏ କଥାକୁ ମାନବ ସମାଜ ଯେତେ ଶୀଘ୍ର ହୃଦବୋଧ କରିବ ସେତେ ଭଲ ଆଉ ମଙ୍ଗଳ ହେବ ।

ଏମିତି ଭଗବାନଙ୍କୁ ଡାକି ଡାକି ବରମୁଣ୍ଡା ଓଭରବ୍ରିଜ ତଳେ ରହିଲି । ସେଠି ଅନେକ ଲୋକ ନିଜ ନିଜର ଗାଡ଼ି ଧରି ଆଗରୁ ଛିଡ଼ା ହୋଇଛନ୍ତି । ଗାଈ ଗୋରୁ, କୁକୁର ସବୁ ସେଇଠି ଆଶ୍ରୟ ନେଇଛନ୍ତି । ବସ, କାର, ସାଇକେଲ, ଅଟୋ ଆଦି ଅପେକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି ବର୍ଷାର ଏ ତାଣ୍ଡବଲୀଳା କମିଯିବାକୁ । ଯେତେବେଳେ ବହୁତ ପ୍ରକୋପ ବଢୁଥାଏ ସେଠି କେତେ ଲୋକମାନେ ଜଣା ଅଜଣା ସବୁ ମିଶି ହରିବୋଲ ହରିବୋଲ ଡାକୁଥାନ୍ତି । ମୁଁ ଘରକୁ ବି ଫୋନ କରି ପାରୁନଥାଏ । ସବୁ ସୁଇଚ ଅଫ ଥାଏ । ଯାହା ହେଉ ଦୁଇ ଘଣ୍ଟା ପରେ ବର୍ଷାର ପ୍ରକୋପ କମିବା ମାତ୍ରେ ସେଠୁ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଘରକୁ ପଳେଇ ଆସିଲି । ଘରେ ପହଁଚିଲା ବେଳକୁ ରାତି ୯ଟା । ସୁରକ୍ଷିତ ଭାବେ ଘରକୁ ଫେରି ଆସିବା ଦେଖି ପରିବାର ଲୋକେ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଗଲେ । ଆଉ ଭଗବାନ ହିଁ ସେଇ ବିପଦ ସମୟରେ ମୋ ପାଖେ ପାଖେ ସତେ ଯେମିତି ଥିଲେ ଏବଂ ମୋତେ ସୁରକ୍ଷିତ ଘରକୁ ଫେରେଇ ଆଣିଲେ ।

ଏମିତିକା ଏକ ବର୍ଷା ରାତିର କିଛି ଘଣ୍ଟାର ଅନୁଭୁତି ଭଗବାନଙ୍କ ଉପରେ ଆସ୍ଥା ବିଶ୍ୱାସ ଅଧିକ ବଢ଼େଇ ଦିଏ ।।