ଜହ୍ନମାମୁଁ -70

ଦୁରାଶା 2

ସକାଳୁ ଉଠି ନାଥିଆ ଘରମାଲିକଙ୍କ ସହ ଝଗଡା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା । ସେ ଘରମାଲିକ ତ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଶାନ୍ତ ସ୍ୱଭାବର ଥିଲେ । ଅତିଥି ଓ ବନ୍ଧୁବାନ୍ଧବଙ୍କ ଆଗରେ ଏପରି ଗୋଳମାଳ କରିବାକୁ ତାଙ୍କୁ ମୋଟେ ଭଲ ଲାଗିଲା ନାହିଁ । ତେଣୁ ସେଥିରୁ ରକ୍ଷା ପାଇବା ପାଇଁ ସେ ତାକୁ ସେହି ଘୋଡାଟିକୁ ଦେଇଦେଲେ ।

ନାଥିଆ ଘୋଡାରେ ବସି ସହର ଆଡକୁ ଗଲା । ଘୋଡା ଉପରେ ବସି ସେ ଭାବୁଥାଏ, “ଏବେ ସମୟ ମୋ ପାଇଁ ଅନୁକୂଳ; ମୋର ଭାଗ୍ୟ ଜାଣ ଖୋଲିଗଲା । ବୃଦ୍ଧ ଦେଇଥିବା ଚଣା ବହୁତ ମହିମାବାନ୍ । କିନ୍ତୁ ଗଧ ବା ଘୋଡାଟିଏ ରୋଜଗାର କଲେ କ’ଣ ହେବ? ଏଣିକି ଭଲ ଘର ଦରକାର ଓ ସୁନ୍ଦରୀ ସ୍ତ୍ରୀ ପୁଣି କିଛି ଧନ ବି । ଏପରି ବୁଲାବୁଲି ଛାଡି ଘର କରି ରହିବାକୁ ହେବ ।”

ସଂଧ୍ୟା ପୂର୍ବରୁ ସେ ସହରରେ ଯାଇ ପହଁଚିଗଲା । ଗଳି ରାସ୍ତାରେ ବୁଲୁଥିବା ସମୟରେ, ଏକ ବଡ ଅତିଥିଶାଳା ତା’ର ଆଖିରେ ପଡିଲା, ସେଠାରେ ପୁଣି ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅଟିଏ ଠିଆ ହୋଇଥାଏ । ମନେ ମନେ ସେ ଭାବିଲା “ଏମିତିଆ ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅ ମୋର ସ୍ତ୍ରୀ ହେଲେ କେଡେ ଆନନ୍ଦର କଥା ହୁଅନ୍ତା!” ତେଣୁ ସେଠାରେ ସେ ଘୋଡାରୁ ଓହ୍ଲାଇ ଅତିଥିଶାଳା ଭିତରକୁ ଗଲା । ସେଠାରେ ଥିବା କର୍ମଚାରୀ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରି ସେ ଗୋଟିଏ ଘର ଭଡା ନେଇ ରହିଲା । ନାଥିଆ ଯେଉଁ ଝିଅକୁ ଦେଖିଥିଲା, ସେ ପୂର୍ବୋକ୍ତ କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ଝିଅ ଥିଲା । ନାଥିଆ ଭାବିଲା “ଏହାକୁ ବାହାହୋଇ ଗଲେ ମୋତେ ଅତିଥିଶାଳାରେ ମାଗଣାରେ ରହିବାକୁ ଘର ମିଳିବ । ଖିଆପିଆ ତ ଆହୁରି ସହଜରେ ମିଳିବ । ଏହିଭଳି ଭାବେ ମୋ ଜୀବନଟା ବଡ ସୁଖରେ କଟିବ ।”

ସେ କର୍ମଚାରୀଙ୍କ କକ୍ଷକୁ ପ୍ରବେଶ କରି କହିଲା, “ମହାଶୟ, ମୋ ଘୋଡାକୁ ଯତ୍ନର ସହିତ ରଖିବେ । ଏହା ବଡ ମୂଲ୍ୟବାନ୍ ଘୋଡା । ଯେତେବେଳେ ଅତିଥି ନିଜେ ଘୋଡା ବିଷୟରେ ଏତେ କହିଲେ, ତେଣୁ ସେ ନିଜେ ପାଣି ନେଇ ଘୋଡାକୁ ପିଆଇବାକୁ ଗଲେ । ଘୋଡା ପାଣି ପିଉଥିଲା, ହଠାତ୍ ପଘା ଛିଣ୍ଡାଇ ଦୌଡି ପଳାଇଲା । କର୍ମଚାରୀ ବିଚରା କାନମୁଣ୍ଡ ଆଉଁସି ଏ ଖବର ଯାଇ ନାଥିଆକୁ କହିଲେ । ଖବର ଶୁଣି ନାଥିଆ ରାଗିଯାଇ କହିଲା, “ମୂଳରୁ ମୁଁ କେତେବାର କହିଛି ଘୋଡା ଉପରେ ଟିକିଏ ନଜର ରଖିବ, ତମେ ମୋ କଥାକୁ ଟିକିଏ ହେଲେବି ଖାତିର କଲ ନାହିଁ? ଶୀଘ୍ର ମୋ ଘୋଡା ମୋତେ ଫେରାଇ ଦିଅ ।”

କର୍ମଚାରୀ ବଡ ଦୀନ ଭାବରେ କହିଲେ “ଆପଣ ଶାନ୍ତ ଭାବରେ ରହିଥାନ୍ତୁ । ସକାଳ ହେବା ମାତ୍ରେ ଆପଣଙ୍କ ଘୋଡା ଖୋଜି ଆଣି ଦେବି ।” ନାଥିଆ ଭାବିଲା ସମୟ ଦେଲେ ସେମାନେ ସକାଳୁ ଯେମିତି ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଘୋଡା ଖୋଜି ଆଣି ଦେବେ । ତାଙ୍କୁ ଟିକିଏ ଧମକାଇବା ଦରକାର । ସେଥିପାଇଁ ମୁହଁରେ କ୍ରୋଧଭାବ ପ୍ରକାଶ କରି ସେ କହିଲା, “ତୁମର ଝିଅ ହଜିଯାଇଥିଲେ ତୁମେ କ’ଣ ସକାଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କେବେବି ଅପେକ୍ଷା କରିଥା’ନ୍ତ? ଅବଶ୍ୟ ଏ ଘୋଡା ମୋ ପାଇଁ ଅଧିକ ମୂଲ୍ୟବାନ୍ ।”

କର୍ମଚାରୀ କହିଲେ “ଆପଣହିଁ କୁହନ୍ତୁ ଏବେ ଅଧରାତି ସମୟରେ ମୁଁ କ’ଣ କରିପାରେ?”

ନାଥିଆ ଦାବି କରି କହିଲା “ତୁମର ଅଯତ୍ନ ଯୋଗୁଁ ମୋ ଘୋଡା ପଳେଇଲା । ତାର ବଦଳରେ ତୁମେ ତୁମ ଝିଅକୁ ମୋତେ ଦିଅ ।”

କର୍ମଚାରୀ ଏକଥା ଶୁଣି ଖୁବ୍ ବ୍ୟସ୍ତ ହେଲେ । ସେ କିଛି କହି ପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଏତିକିବେଳେ ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ସେଠାକୁ ଆସିଲେ । ସେ ତାଙ୍କ ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ କହିଲେ, “ତୁମର ତ ଭୁଲ୍ ହୋଇଛି । ତେଣୁ ତୁମେ ଚୁପ୍ ରହିଯାଅ । ଯଦି ଝିଅ ପସନ୍ଦ କରିବ ତାହେଲେ ଯାଇ ହେବ । ସେଥିରେ କ’ଣ ଅଛି? କେବେ ହେଲେ ତ ତୁମେ ତୁମ ଝିଅକୁ ବାହା ଦେଇ ଥା’ନ୍ତ ନା ନାହିଁ? ଆମେ ଚାହିଁଲେ ମଧ୍ୟ ଏତେ ଭଲ ଜ୍ୱାଇଁ ଆଉ କେଉଁଠୁ ପାଇବା? ଏବେ ମୁଁ ଝିଅର ମତ ବୁଝିଆସେ ।” ଏକଥା ଶୁଣି ନାଥିଆ ଭାବିଲା ଏବେ ତା’ର ସେ ସ୍ୱପ୍ନ ସତ୍ୟ ହେବାକୁ ଯାଉଛି ।

କିଛି ସମୟ ପରେ କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଦୌଡି ଦୌଡି ଆସି କହିଲେ, “ମୋ ଝିଅ ବାହାହେବାକୁ ଆଦୌ ରାଜି ନୁହେଁ । ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ରାଗିଯାଇ ତାକୁ ଗୋଟିଏ ବସ୍ତାରେ ବାନ୍ଧି ରଖିଛି । ଆପଣ ଏହି ବସ୍ତାଟି ନେଇ ଚାଲିଯା’ନ୍ତୁ ସକାଳ ହେବା ବେଳକୁ ବସ୍ତାଟି ଖୋଲି ତାକୁ ବାହାର କରିବେ ।” ନାଥିଆ ଭାବି ପାରିଲା ନାହିଁ ଯେ ଏସବୁ କ’ଣ ଘଟୁଛି । ତଥାପି ତାକୁ ଏକଥା ବହୁତ ଭଲ ଲାଗିଲା ।

ବସ୍ତାଟିକୁ ମୁଣ୍ଡେଇ ଅଧରାତିରେ ସହରରୁ ସେ ବାହାରି ପଡିଲା ଓ ଅନେକ ଦୂରକୁ ଚାଲିଗଲା । ସେହି ବସ୍ତାର ଓଜନ ଏତେ ବେଶି ନଥିଲା । କିନ୍ତୁ ସେଥିରେ ଥିବା ଝିଅ ବୋଧହୁଏ ଛଟପଟ କରୁଛି ସେହିଭଳି ତାକୁ ଲାଗୁଥିଲା । ତେଣୁ ତାକୁ ମୁଣ୍ଡାଇ ଯିବା ନାଥିଆ ପକ୍ଷେ ବଡ କଷ୍ଟକର ବ୍ୟାପାର ହୋଇ ପଡୁଥାଏ । ବହୁକଷ୍ଟରେ ସେ ଯାଇ ଏକ ଜଙ୍ଗଲ ପାଖରେ ପହଁଚିଲା ।

ମନରେ ବହୁତ ଆଶା ରଖି ସେ ବସ୍ତା ଖୋଲିଲା; ସେଥିରୁ ଗୋଟିଏ କୁକୁର ଡେଇଁ ପଡି ତା’ ନାକକୁ କାମୁଡି ଦେଇ ଦୌଡି ପଳାଇଲା । ଯେଉଁ ଭାଗ୍ୟ ଚଣା ତା’ ପାଇଁ ଆଣି ଦେଇଥିଲା, ତାହା ଏବେ ଭାଙ୍ଗି ଚୁର୍ମାର୍ ହୋଇଗଲା । ଏବେ ଭିକମାଗିବା ଛଡା ତା’ର ଅନ୍ୟ କୌଣସି ମଧ୍ୟ ଉପାୟ ନଥିଲା ।