ଦୁର୍ଘଟଣା

ଅନାୟାସେ ମନ ତଳ ମନକୁ ବୁଝି ପାରୁଥିବା ମନଟି ଆଜି କାହିଁ ଖୁବ ଆନମନା | କେଉଁ ଅଜଣା ସମ୍ମୋହନ ସ୍ପର୍ଶ ଅଡୁଆ ସୂତାରେ ଛନ୍ଦି ଦେଲା ପରି ଆଜି ସେ ଛନ୍ଦି ହୋଇ ଯାଉଛି ବେଳୁ ବେଳ . ..! ତା' ପରିଚୟ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ମୁହଁରୁ ସହଜେ ବାରି ହୁଏ | ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ବୃତ୍ତି ମଧ୍ୟରୁ ଏମିତି ଏକ ବୃତ୍ତିରେ ଉଦାର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ଵଟି ନିହାତି ଲୋଡ଼ା ବୋଲି ଈଶ୍ଵର ବୋଧେ ନିବେଦିତାକୁ ପଠେଇଛନ୍ତି ଏଠିକୁ |

ନିବେଦିତା ଏକାଧାରରେ ଜଣେ ମନସ୍ତତ୍ବବିତ୍ତ ଓ ସୁସାହିତ୍ୟିକା | ନିଜର ମନସ୍ତତ୍ଵ ବୃତ୍ତି ଠାରୁ ଜଣେ ସୁସାହିତ୍ୟିକା ହିସାବରେ ସେ ଖୁବ ପରିଚିତା | ସାହିତ୍ୟ ଦୁନିଆରେ ସେ ଜଣେ ସମ୍ମାନସ୍ପଦ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ | ତା ସୃଜନ ସୃଷ୍ଟି ପାଇଁ ବିଭିନ୍ନ ସାହିତ୍ୟ ସଂଗଠନ ତରଫରୁ ପୁରସ୍କୃତ ଓ ସମ୍ମାନିତା | ସେ ସାହିତ୍ୟ ର ପ୍ରତ୍ୟେକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ନିଜର ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ପରିଚୟ ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ | ଅନେକ ଗଳ୍ପବହି ମଧ୍ୟରୁ ଗୋଟିଏ ଗଳ୍ପ ବହି ସହ ସେ ଖୁବ ନିବିଡ | ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ଗଳ୍ପଟିକୁ ସେ ବହୁବାର ପଢିବା ସତ୍ୱେ ଆଉ ଥରେ ନପଢି ସେ ମାୟା ରୁ ସେ ନିବୃତ ହୋଇ ପାରୁନି | ସେ ଜଣେ ମନସ୍ତତ୍ଵବିତ ହୋଇ ଥିବାରୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଲେଖାରେ ମଣିଷ ମନର ଗଭୀରତମ କଥା କୁ ସେ ଖୁବ ସାବଲୀଳ ଢଙ୍ଗରେ ବ୍ୟକ୍ତ କରିବା ରେ ମାହିର | ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଲା ସେ ସବୁଦିନ କିଛି ନା କିଛି ମାନସିକ ରୋଗୀଙ୍କୁ ଭେଟେ |ସେଇ ମନେ ହିଁ ଏହି ସୃଜନ ର ଉତ୍ସ ବୋଲି ଅସ୍ଵୀକାର କରିହେବନି .. ଯଦିଓ ଜଣେ ଡାକ୍ତର ହିସାବରେ ତାର ସେଇଟା ପ୍ରାଥମିକ ଦାଇତ୍ୱ ...

ଆଜି ସେ ବୃଦ୍ଧ ପ୍ରାୟ ଜଣେ ମାନସିକ ରୋଗୀଟିକୁ ଭେଟିବା ପରେ | ନିଜ ମାନସିକ ସ୍ଥିତି ଅସ୍ଥିର ହେଲା ପରି ସେ ହୃଦବୋଧ ହୋଇଛି | ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ସେ ଅନ୍ୟମନସ୍କ ହୋଇ ଯାଇଛି | କଣ କେଜାଣି ମନେ ମନେ ଇତସ୍ତତଃ ଭାବେ ଖୋଜି ବୁଲୁଥାଏ | ଖୋଜି ନପାଇ ନିରାଶ ହୋଇଛି |ହଠାତ ହଜିଲା ଜିନିଷ ପାଇଗଲା ପରି, ପୁରୁଣା ଓଡ଼ିଆ ଚଳଚିତ୍ର ମମତା ର ସେ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଗୀତଟିକୁ ଦୋହରାଉଛି ମନେ ମନେ "ହେ ଫଗୁଣ କନ୍ଦାନାରେ... ମୋ ଲୁହ ହେଲେ ନଦୀର ଧାର..." ସୁର, ତାଳ ଲୟକୁ, ଲୟ କରି ଗାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି ନିବେଦିତା ବାରମ୍ବାର | ଏ ଉତ୍ତର ବୟସରେ ସାଧ୍ୟାତୀତ ହେଲେ ସୁଦ୍ଧା ... | ଯେମିତି ହେଲେ ସ୍ୱରରେ ଗାଇବାକୁ ପଡିବ ...| କିଛି ସ୍ମୃତି ବାଟ କାଟି ରୋମନ୍ଥନ ହେବାକୁ ଲାଗିଛି; ପିଲା ଦିନର ସେ ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ ଫେରି ଆସିଛି ସେ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ | ସବୁ କଥା ତା ଆଗରେ ଗୋଟି ଗୋଟି ହୋଇ ଝଲସି ଉଠିଛି |

ନିବେଦିତା ଏ ବର୍ଷ ହାଇସ୍କୁଲରେ ପ୍ରବେଶ କରିଛି | ସେ ସ୍କୁଲରେ ନିବେଦିତାର ବାପା ଇଂରାଜୀ ଶିକ୍ଷକ | ନିଜ ଗାଁ ଠାରୁ ସ୍କୁଲର ଦୂରତା ପାଞ୍ଚ କିଲୋମିଟରରୁ ସାମାନ୍ୟ କମ ହେବ | ଯଦିଓ ପ୍ରାୟ ପିଲା ଚାଲି ଚାଲି ସ୍କୁଲକୁ ଆସିଥାନ୍ତି | ନିବେଦିତା ତା ବାପାଙ୍କ ସହ ବାଇକରେ ଯାଏ | ନିବେଦିତାର ପାଠ ପଢ଼ାରେ ଯେମିତି ବିଚକ୍ଷଣ ଦଖଲ ଦେଖିବାକୁ ବି ସେମିତି ଅପରୂପ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ | ଭାରି ବୁଦ୍ଧିମତୀ ଓ ପରୋପକାରୀ | ସେ ସବୁ ବିଷୟ ଓ ପରିସ୍ଥିତିକୁ ଅତି ସହଜରେ ଆୟତ୍ତ କରିନେଉଥାଏ | ସେଥିପାଇଁ ସେ ସ୍କୁଲରେ ସଭିଁଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟି ଆକର୍ଷଣର କେନ୍ଦ୍ର ବିନ୍ଦୁ | ଏମିତି ଦିନକର କଥା , ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଇଂରାଜୀ ପ୍ରଶ୍ନୋତ୍ତର ଲେଖି ଆଣିବାକୁ କୁହାଯାଇଥାଏ | ପ୍ରଶାନ୍ତ କୌଣସି ପ୍ରଶ୍ନୋତ୍ତର କରିନଥିବାରୁ ସାରଙ୍କ ଠାରୁ ବେତ ମାଡ଼ ପଡିଛି | ଆସନ୍ତା କ୍ଳାସକୁ ଯେମିତି ହେଲେ ପ୍ରଶ୍ନୋତର କରି ଆଣିବା ପାଇଁ ସାର ତାଗିଦ କରିଛନ୍ତି |

ସ୍କୁଲ ଛୁଟି ବେଳକୁ ପଛରୁ କାହାର ଡାକ ଶୁଣି ପ୍ରଶାନ୍ତ ବୁଲି ଚାହିଁଲା ବେଳକୁ ନିବେଦିତା ତା ଇଂରାଜୀ ପ୍ରଶ୍ନୋତ୍ତର ଖାତା ପ୍ରଶାନ୍ତ ହାତକୁ ବଢ଼େଇ ଦେଇ କହିଲା, " ସୋମବାରକୁ ଯେମିତି ହେଲେ ଲେଖି ଆଣିବୁ "

ନହେଲେ ଦେଖିବୁ ..!!

ସତକୁ ସତ ସୁନା ପିଲା ପରି ପ୍ରଶାନ୍ତ ସବୁ ଉତ୍ତର ଲେଖି ଆଣିଥାଏ | ସାରଙ୍କ ମନରେ ଟିକେ କୌତୁହଳ ଉପୁଜିଛି ତା ଖାତାକୁ ଟିକେ ଆଖି ବୁଲେଇ ଆଣିଲେ | ସାର, ପ୍ରଶାନ୍ତ ମୁହଁକୁ ଟିକେ ଚାହିଁଲେ, ତା ପରେ ନିବେଦିତା ର ମୁହଁକୁ ... ସେତେବେଳକୁ ନିବେଦିତା ଗୋଟା ପଣ ଝାଳରେ ଗାଧେଇ ସାରିଲାଣି | ସାର ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ କହିଲେ, ମନ ଦେଇ ପାଠ ପଢ଼ିବୁ ,ଯା...!

ପ୍ରଶାନ୍ତ ର ପାଠ ପଢା ପ୍ରତି ତିଳେ ହେଲେ ଆଗ୍ରହ ନାହିଁ | ପାଠ ପଢା ଠାରୁ ଗଛ ଚଢା , ନଈ ପହଁରା, ମାଛ ମାରିବା ଏ ସବୁରେ ଧୂରିଣ | ପ୍ରଶାନ୍ତ ଦେଖିବାକୁ ସାମାନ୍ୟ କୃଷ୍ଣ ବର୍ଣ୍ଣ | ଘୁଙ୍ଗୁର ଚୁଟିକୁ ସେମିତି ନୁଖୁରା ଛାଡି ଦେଇଥାଏ | ସବୁ ଦିନ ଖାଲି ପାଦରେ ୩ କି.ମି. ଚାଲି ଚାଲି ସ୍କୁଲ କୁ ଆସେ |କାନ୍ଧରେ ତେଲିଆ ପଡ଼ିଯାଇଥିବା ସିମେଣ୍ଟ ବସ୍ତାର ବସ୍ତାନି |ବର କୋଳି , ଭଇଁଚ କୋଳି, ଗୁଆ କୋଳି ସବୁଦିନ କିଛି ନା କିଛି ଆଣି ନିବେଦିତା ଦିଏ | କଣ୍ଟେଇକୋଳିକଣ୍ଟାର ରାଁଚୁଡ଼ା ଆଜି ବି ଥିବ | ଏମିତି ଦିନେ ନିବେଦିତା ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ଇର୍ଷାର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେବାକୁ ପଡିଛି | ନିବେଦିତା ର ସାଙ୍ଗ ଜଣକ କହିଲା ୧୦ ଟଙ୍କା ଦଶ କି ପନ୍ଦରଟା ଆମ୍ବ ମିଳିବ | "ହଁ, ହୁଏତ ଦଶ ଟଙ୍କା ରେ ୧୫ ଟି ଆମ୍ବ ତମେ ପାଇପାରିବ କିନ୍ତୁ ଦଶ ଥର ଚେଷ୍ଟା ରେ ଗୋଟିଏ ଆମ୍ବ ଖସେଇବାର ସ୍ୱାଦ ତମେ ବା କାହୁଁ ବାରି ପାରିବ ..!! " ବୁଝିବା ଲୋକ ଠିକ ବୁଝି ପାରିଥାଏ ନିବେଦିତା ର ଉତ୍ତର |

ଖେଳ ଛୁଟି ହେଲେ ନିବେଦିତା ଯାହା ଆଣିଥାଏ ପ୍ରଶାନ୍ତ କୁ ଦିଏ | କାରଣ ସେ ଏତେ ଦୂର ଘରକୁ ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ କି ତାଙ୍କର ବି ଏତେ ସ୍ୱଚ୍ଛଳ ନୁହଁ ସବୁଦିନ ଗୁଡିଆ ଦୋକାନରୁ କିଣି ଖାଇ ପାରିବ |

ନିବେଦିତାର ଧମକ ଚମକ ବଳରେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଅଷ୍ଟମ ଶ୍ରେଣୀ ଡେଇଁଗଲା | ବର୍ତ୍ତମାନ ନବମ | ଏମିତି ସେଦିନର ଘଟଣାଟି, ଆମ ସ୍କୁଲ ପଣ୍ଡିତ ସାର ଟିକେ ରସିକ ବୋଲି ଆମେ ସଭିଏଁ ଅଳ୍ପ ବହୁତ ଶୁଣିଥାଉ | ସେଦିନ କ୍ଲାସରେ ପଣ୍ଡିତ ସାର ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶବ୍ଦରୂପ, ଧାତୁ ରୂପ ପଚାରୁଥାନ୍ତି | ନିବେଦିତାକୁ "ଗୋ" ଶବ୍ଦରୂପ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିବାକୁ କହିଲେ | ଡରରେ କି ସଠିକ ଭାବେ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିପାରୁନଥିଲା କେଜାଣି, ନିବେଦିତା | ପଣ୍ଡିତ ସାର, ଇରେ ..! ଇରେ ..! ଏଇଟା ଆସୁନି କହି ଚତୁରତା ର ସହିତ ନିବେଦିତାର ସମ୍ବେଦନଶୀଳ ଅଙ୍ଗରେ ସାରଙ୍କ ହାତ ସ୍ପର୍ଶ କରୁଥାଏ | ସାରଙ୍କର ଏ ଧୃଷ୍ଟତା ସବୁ ପିଲା ଠଉରାଇ ସାରିଥାନ୍ତି |

ଖେଳ ଛୁଟିରେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ସୁବିଧା ଦେଖି ପଣ୍ଡିତ ସାରଙ୍କର ସାଇକେଲଟିକୁ ଠାବ କଲା | ସଭିଙ୍କ ଅଗୋଚରରେ ରାଉଣ୍ଡରରେ ପୁଟପାଟ କରି ଚକା ଦୁଇଟିକୁ ଫୁଟେଇ ଦେଇ ଚାଲି ଆସିଲା | ପଣ୍ଡିତ ସାରଙ୍କୁ ସେଦିନ ଆଗ ଛକ ଯାଏଁ ଚାଲି ଚାଲି ଯିବାକୁ ପଡିଲା | ତା ପରଦିନ ନିବେଦିତା, ପ୍ରଶାନ୍ତ କୁ ପଚାରିଲା," ତୁ କାହିଁକି ପଣ୍ଡିତ ସାରଙ୍କ ସାଇକେଲ ଲିକ କରିଥିଲୁ ..?"

ନାଁ, ମୁଁ କରିନି ତ... ! ପ୍ରଶାନ୍ତ ମୁହଁ ତଳକୁ କରି ଉତ୍ତର ଦେଲା |

ମୋ' ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ଦେଖି କହିଲୁ ?

ହଁ, ମତେ ରାଗ ଲାଗିଲା ସେଥିପାଇଁ ଲିକ କରିଦେଲି | ପୁଣି ମୁହଁ ତଳକୁ ପ୍ରଶାନ୍ତ ର |

ତତେ କଣ ପାଇଁ ରାଗ ଲାଗିଲା ?

ମୁଁ ଜାଣିନି, କହି ମୁହଁ ବୁଲେଇ ଚାଲିଗଲା | ପଛପଟୁ ନିବେଦିତା ର ମୁରୁକି ହସ ପ୍ରଶାନ୍ତ ସ୍ପଷ୍ଟ ଶୁଣି ପାରିଥାଏ |

ସ୍କୁଲ ର ବାର୍ଷିକ ଉତ୍ସବ ଖୁବ ଧୁମ ଧାମ ରେ ପାଳନ କରାଗଲା | ସେଦିନ ନିବେଦିତା ଗୋଟିଏ ଗୀତ ଗାଇଲା ସେ ଗୀତ ଶୁଣି ସବୁ ଦର୍ଶକ ଅଭିଭୂତ ହୋଇ ଯାଇଥିଲେ | ତା ପରଠାରୁ ପ୍ରଶାନ୍ତ କେତେଥର ଅନୁରୋଧ କରିଛି ନିବେଦିତାକୁ "ହେ ଫଗୁଣ କନ୍ଦାନାରେ .. " ଗୀତଟିକୁ ଗାଇବାକୁ | ଏଣେ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଦଶମ ପରୀକ୍ଷା | ପ୍ରଶାନ୍ତ ପାଠ ପଢ଼ାରେ ମନ ଦେଉନଥିବାରୁ ନିବେଦିତା ପ୍ରଶାନ୍ତ ଉପରେ ଭାରି ବିରକ୍ତି ହେଉଥାଏ |

ଦେଖେ..! ତୁ ପାଠ ନପଢିଲେ ନିଶ୍ଚିତ ଫେଲ୍ ହବୁ |

ପ୍ରଶାନ୍ତ ପାଖରେ ଫର୍ମ ଫିଲପ ପାଇଁ ବି ସେତିକି ଅର୍ଥ ବି ନଥାଏ | ନିବେଦିତା ତା ବାପାଙ୍କୁ କହି ତା ଫର୍ମ ଫିଲପ କରିଦେଲା ସତ କିନ୍ତୁ ଦଶମ ପରୀକ୍ଷା ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହେବାରେ ବିଫଳ ହେଲା | ପ୍ରଶାନ୍ତ ମନରେ କିନ୍ତୁ ଦୁଃଖ ଟିକିଏ ନଥିଲା ବରଂ ବହୁତ ଖୁସି ଜଣା ପଡୁଥିଲା କାରଣ ନିବେଦିତା ଆମ ଜିଲ୍ଲା ରେ ସର୍ବାଧିକ ନମ୍ବର ରଖିଥିବା ଛାତ୍ରୀ |

ନିବେଦିତା କଲେଜକୁ ନୀତି ଦିନ ଯିବା ଆସିବା କରେ ବସରେ | ମୁଖ୍ୟ ସଡକ ଠାରୁ ତାଙ୍କ ଗାଁକୁ ଆଉ ଦେଢ଼ କିମି ବାଟ ଚାଲିବାକୁ ପଡେ | ପ୍ରଶାନ୍ତ ଏବେ ଗୋଟେ ଗାଡ଼ିରେ ହେଲ୍ପର କିଛି ଦିନ ପରେ ଡ୍ରାଇଭର | ସେ ଗାଡ଼ିରେ ନିବେଦିତା ବି ଥରେ ଅଧେ ଆସିଛି | ପ୍ରଶାନ୍ତ କୁ ଡ୍ରାଇଭର ବାବୁ ବୋଲି ଡାକେ ନିବେଦିତା | ଦିନକର ଘଟଣା ସେଦିନ ଦ୍ବିପ୍ରହର ବେଳକୁ ନିବେଦିତା କଲେଜରୁ ଫେରୁଥାଏ |ଛକରୁ ଓହ୍ଲେଇ ଘରକୁ ଯିବା ବାଟରେ ଶୂନ ସାନ ଗହିର ବାଟ ଦେଇ ଯାଉଥାଏ | ରାଜଦୂତ ଗାଡି ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ନିବେଦିତା ର ଛନକା ପଶିଗଲା | ମନୁଆ କେତେଥର ନିବେଦିତା ର ପିଛା କରୁଥିବା ର ନିବେଦିତା ଦେଖିଛି | ଆଉ କିଛି ଭାବିବା ଆଗରୁ ମନୁଆ ଆଉ ତା ସାଙ୍ଗ ଜବରଦସ୍ତ ଉଠେଇ ନେଇଗଲେ ଅଦୁରସ୍ଥ ଉଚା ହୁଡ଼ା ସେ ପାଖକୁ | ଏମିତି ଥରେ ନୁହେଁ ଦୁଇ ଚାରିଥର ଘଟିଲାଣି ତା ସହ | ନିବେଦିତା ଏବେ ସବୁବେଳେ ତ୍ରସ୍ତ ଓ ଡରି ଡରି କଲେଜ ଯାଏ | ପ୍ରଶାନ୍ତ ଚଳାଉଥିବା ଗାଡି ରେ ନିବେଦିତା କଲେଜ ରୁ ଫେରୁଥାଏ ସେ ଗାଡ଼ିରେ ମନୁଆ ଓ ତା ସାଙ୍ଗ ପିଛା କରି ଆସିଥାନ୍ତି ସେ ବସ ରେ | ନିଜ ଗନ୍ତବ୍ୟ ସ୍ଥଳ ପହଂଚିବା ସତ୍ୱେ ନିବେଦିତା ଗାଡ଼ିରୁ ଓହ୍ଲାଉନାହିଁ ଅନ୍ୟମନସ୍କ ହେତୁ | ତୁ ଓହ୍ଲେଇବୁନି କୁ..? ପ୍ରଶାନ୍ତ ପଚାରିଲା ନିବେଦିତାକୁ..

ହଁ ..ହଁ..କହି ପ୍ରକୃସ୍ଥିତ ହୋଇଛି ନିବେଦିତା ..!

ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ ଏ କଥା ଆଉ ଅଗୋଚର ରହିଲାନି | ନିବେଦିତା ସବୁକଥା ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ କହିଛି | ନିବେଦିତା କେବେ କାନ୍ଦିବାର ସେ କେବେ ଦେଖିନଥିଲା ତା ଆଖିରୁ ଲୁହ ପ୍ରଶାନ୍ତ ମନରେ ଉଗ୍ର ‌ଉଦ୍‌ଗିରଣ ସବୁ ଅସମ୍ଭାଳ ହୋଇ ବାହାରି ପଡିବାକୁ ଛାଟିପିଟି ହେଉଥାଏ |

ଆମେ ଯେବେ ଚାହିଁବୁ ତୁ ଆସିବୁ ନଚେତ ...ମନୁଆ ରୀତିମତ ବ୍ଲାକ ମେଲ କରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଇଥାଏ | ନିବେଦିତା କୁ କଲେଜ ଯିବା ଅସମ୍ଭବ ହୋଇ ପଡିଥାଏ |

ପ୍ରଶାନ୍ତ ଗାଡି ଚଳାଉଥିଲା ବେଳେ ପଛରୁ ଏକ ରାଜଦୂତ ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ତାକୁ ଅତିକ୍ରମ ପଳେଇ ଯାଉଛି | ସ୍ୱତଃସ୍ପୃତ ଭାବେ ପ୍ରଶାନ୍ତର ଗୋଡ ଜୋରରେ ଆକ୍ସିଲଟର ଉପରେ ମାଡି ହେଇ ଯାଉଛି ତା ଆଖିକୁ ଆଉ ରାସ୍ତା ଦେଖା ଯାଉନି, ଦେଖା ଯାଉଛି ନିବେଦିତା ର ଭୀତ ତ୍ରସ୍ତ ମୁହଁଟି ଆଖିରୁ ଲୁହ ଥପ ଥପ ହୋଇ ପଡୁଛି , ନିଛାଟିଆ ଶୂନ ସାନ ଗହିର , ମନୁଆ ର ପାଶବିକ ଅତ୍ୟାଚାର .. ନିବେଦିତା ର ମୁହଁ ଆଉ ମନୁଆ ର ମୁହଁ ଏ ଦୁଇଟି ମୁହଁ ବାରମ୍ବାର ଝଲସି ଯାଉଛି ତା ଆଖି ଆଗରେ ..ଜୋର ରେ କଷି ଦେଇଛି ଆକ୍ସିଲଟର , ଛିଟିକା ପଡ଼ିବାର ଶବ୍ଦ ତାକୁ ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ କରିଛି |

ନିବେଦିତା ବହୁତ ଖୋଜିଲା ପରେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ର ସନ୍ଧାନ ପାଇଛି |ତୁ ଜାଣି ଶୁଣି ଏ ସବୁ କରିଛୁ ନା ..?ନିବେଦିତା ର ବାଷ୍ପ ରୁଦ୍ଧ ସ୍ୱର ..

ନା, ଜାଣିଶୁଣି ନୁହେଁ ମୋ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ବାହାରକୁ ଚାଲିଯାଇଥିଲା ସେଥି ପାଇଁ ଦୁର୍ଘଟଣା ଟି ଘଟିଲା |

ନିବେଦିତା ପ୍ରଶାନ୍ତ ର ହାତ ଆଣି ନିଜ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ରଖିଦେଲା, ମତେ ତ ଥରଟେ ସତ କହ ...

ପ୍ରଶାନ୍ତ ର ଉତ୍ତର ତା କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ମୁହଁରୁ ଉତୁରି ଆସୁଥିଲା ଯେମିତି | ପ୍ରଶାନ୍ତ ଲୁହ ପୋଛି ପୋଛି ସେଠାରୁ ଚାଲି ଗଲା |

ନିବେଦିତା ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷା ପାଇଁ ସେ ଓଡିଶା ବାହାରକୁ ଚାଲି ଆସିଛି | ପଛ କଥା ସବୁ ପଛରେ ରହିଯାଇଛି | କଳାପଟା ରୁ ଲିଭା ହୋଇ ଯାଇଛି ପୁରୁଣା ପାଠ | ନୂଆ ପାଠ ରେ ଲେଖା ଏବେ ଖୁବ ଜୀବନ୍ତ ସେ ଜଣେ ଲବ୍ଧ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ମନସ୍ତତ୍ଵ ବିତ୍ତ ଓ ଜଣେ ସୁସାହିତ୍ୟିକା | ତାର କାଉଁରୀ ସ୍ପର୍ଶରେ ବହୁତ ରୋଗୀ ଆରୋଗ୍ୟ ଲାଭ କରିଛନ୍ତି | ନିବେଦିତା ଏବେ ୫୦ ବର୍ଷ ବୟସରେ ବି ଚଳଚଞ୍ଚଳ ଓ ସକ୍ରିୟ ଉଭୟ ସାହିତ୍ୟ ଓ ଜୀବିକାରେ |

ସ୍ଥିତ ପ୍ରଜ୍ଞା ସ୍ଥିର ଚିତ୍ତ ନିବେଦିତା ଆଜି କାହିଁ ନିଜେ ଭିତରେ ଉଠୁଥିବା ଉତ୍ଥାନ ପତନ କଳି ପାରୁନି ..! ଖୁବ ଅସ୍ଥିର ଭାବରେ ଏଣେତେଣେ ଧାଉଁଛି ତନୁ ମନ ଧରି ରଖିପାରୁନି | ଅହେତୁକ ଆବେଗରେ ସେ ଆଜି ଅସ୍ଥିର ସେ ବୃଦ୍ଧ ମାନସିକ ଲୋକଟିକୁ ଭେଟିବା ପରେ ପରେ | ମୁଣ୍ଡରେ ତାର ଗଭୀର ଆଘାତ ହୋଇଥିବାରୁ ସେ ମାନସିକ ଭାରସାମ୍ୟ ହରେଇ ବସିଛି | ତାର ସମ୍ପର୍କୀୟ ମାନଙ୍କର ସଠିକ କିଛି ଖବର ନାହିଁ |

ନିବେଦିତା ସେ ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ବହିଟି ଉପରେ ବେଶୀ ବେଶି ମନ ନିବେଶ କରିଛି | ନିଜକୁ ଖୁବ ଦୋଷୀ ମନେ କରିଛି | ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ବହିଟି ପାଇଁ ପୁରସ୍କୃତ ହୋଇଥିଲେ ସୁଦ୍ଧା ସେ କିଛି ବିଷୟକୁ ଛାଡି ଚାଲି ଯାଇଛି | ଖୋଜିବାକୁ ଚାହିଁଛି ପରବର୍ତ୍ତୀ ଘଟଣା | ଯାହା ପାଇଲା ସେ ଶୁଣି ହତବାକ ..!

ମନୁଆର ପରିବାର ଲୋକ ତା ପରେ ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ ପିଟି ପିଟି ଲହୁ ଲୁହାଣ କରିଦେଇଛନ୍ତି | ଲୁହା ରଡ଼ର ଶକ୍ତ ପ୍ରହରରେ ମୁଣ୍ଡରେ ତା ଗଭୀର କ୍ଷତ | ସେ ଗଭୀର ଆଘାତ ଯୋଗୁଁ ମାନସିକ ଭାରସାମ୍ୟ ହରାଇ ବସିଛି |

ନିବେଦିତାର ସମସ୍ତ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ସତ୍ୱେ ତିଳେ ମାତ୍ର ପ୍ରଭାବ ପଡି ପାରୁନି ସେ ବୃଦ୍ଧ ବ୍ୟକ୍ତିଠାରେ..ଧୀରେ ଧୀରେ ବୃଦ୍ଧ ଜଣକୁ ଏକାଳୟରେ ନିବେଦିତା ଆଡକୁ ଅନେଇ ରହିଛି | ନିବେଦିତା ଗାଉଥିବା ସେ ଗୀତକୁ ଯେମିତି କାନ ଡେରି ଶୁଣୁଛି ..

ନିବେଦିତା ନିରବ ଛିନ୍ନ ଭାବରେ ଗୀତଟିକୁ ଗାଇ ଚାଲୁଛି..

"ହେ ଫଗୁଣ କନ୍ଦାନାରେ...

ମୋ ଲୁହ ହେଲେ ନଦୀର ଧାର..."

ଅଶୋକ କୁମାର ସେଠୀ

କଲ୍ୟାଣପୁର, ନୟାଗଡ