ଭାଗ୍ୟକୁ ବିଶ୍ୱାସ - ୨

ପ୍ରଥମ ଜଣଙ୍କର ଏହିକଥା ଶୁଣିବା ପରେ ତନ୍ତୀ ପୁଣି ଶୁଣିଲା, ଦ୍ୱିତୀୟ ଜଣକ କହୁଛି – ଆହେ କର୍ମ! ଯେଉଁ ଲୋକ ପରିଶ୍ରମ କରୁଛି ତାକୁ ତ ତା’ର ପାରିଶ୍ରମିକ ଦେବା ହେଉଛି ମୋର କର୍ମ । ତେବେ ମୁଁ ଧନ ଦେଲେ କ’ଣ ହେବ । ତା’ର ସମସ୍ତ ଫଳାଫଳ ତ ତୁମରି ହସ୍ତରେ ।

ଏ ସମସ୍ତ କଥା ଶୁଣିବା ପରେ ତନ୍ତୀ ଭାବିଲା – ଠାକୁରଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ନାହିଁ, ଧନ ରୋଜଗାର କରି ସୁଖରେ ରହିବା ତ ଆମ ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ । ଏଇମିତି ଖଟି ଖଟି ବଞ୍ଚିବାଠାରୁ ମରିଯିବାଟା ମୋ ପକ୍ଷେ ଶ୍ରେୟସ୍କର । ଏହା ଭାବି ତନ୍ତୀ ଯେଉଁ ଗଛମୂଳେ ବସିଥିଲା ସେ ଗଛକୁ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବା ନିମନ୍ତେ ଚଢ଼ିଲା ।

ତନ୍ତୀର ଏପରି ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ଜଣେ କହିଲା – ତୁ ଟା ସତରେ ମୂର୍ଖ ଲୋକଟାଏ । ଆରେ ତୁ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବାକୁ ଯାଉଛୁ କାହିଁକି?

ତା’ କଥା ଶୁଣି ତନ୍ତୀ କାନ୍ଦି ପକାଇ କହିଲା – କହୁନା, ଏପରି ଜୀବନକୁ ନେଇ ବଞ୍ଚି କି ଲାଭ ହେବ? ଦେଖ ଭାଇ ଯେତେ ଥର ତ ଏତେ ପରିଶ୍ରମ କଲି ଯେତେ ଧନ ରୋଜଗାର କଲି ତାହାତ ରହିଲା ନାହିଁ । ଗଣ୍ଠିଲିରୁ ଶୂନ୍ୟ ହୋଇଗଲା ।

ତନ୍ତୀଠାରୁ ଏପରି କଥା ଶୁଣି ସେହି ପୁରୁଷ ଲୋକଟି ଖାଲି ଠୋ ଠୋ ହୋଇ ହସିବାକୁ ଲାଗିଲା ଆଉ ତନ୍ତୀକୁ କହିଲା – ତୁ ଜାଣିରଖ ଯେ ମୁଁ କେହି ନୁହଁ ମୁଁ ହେଉଛି ଭାଗ୍ୟ । ତୋର ସ୍ତ୍ରୀ ଯାହା ଯାହା ତୋତେ ବୁଝାଇଥିଲା ତାହାହିଁ ତ ଠିକ୍ । ତୋ ଭାଗ୍ୟରେ ଲେଖାଅଛି କେବଳ ଖାଇବା ପିଇବାକୁ ବାଦଦେଲେ ଅଧିକ ସୁଖ ଭୋଗ କରିବା ତୋ ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ କହୁଛି ଏପରି ଆତ୍ମହତ୍ୟା କଲେ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରେ କେବଳ ପାପ ନର୍କ ଭୋଗ କରିବୁ ସିନା ହେଲେ ସୁଖରେ ମୁକ୍ତି ପାଇ ପାରିବୁ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଏହି ମନ୍ଦଚିନ୍ତାକୁ ମନ ମଧ୍ୟରୁ ପରିହାର କରି ଘରକୁ ଫେରିଯାଆ! ଆଗପରି ପରିଶ୍ରମ କରି ସୁଖେ ରହ ।

ଧର୍ମଦେବତାଙ୍କ ଠାରୁ ଏକଥା ଶୁଣିବା ପରେ ତନ୍ତୀଟି ପଚାରିଲା – ହେ ମୋର ଭାଗ୍ୟଦେବତା! ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ ସିନା ସୁଖ ଭୋଗ କରିବାର ନାହିଁ, ହେଲେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଖାଲି ହସ୍ତରେ ଗ୍ରାମକୁ ଫେରିବି କିପରି? ବିଦେଶ ଯାଉଛି! ବିଦେଶରେ ବହୁତ ରୋଜଗାର କରିବି । ସ୍ତ୍ରୀକୁ ଯେଉଁ ଦମ୍ଭର କଥା କହିଯାଇଥିଲି ବର୍ତ୍ତମାନ ସେ ମୋର ଶୂନ୍ୟହସ୍ତ ଦେଖିଲେ ସେ ମୋତେ କହିବ କ’ଣ?

ତନ୍ତୀର ଏପରି ବାଣୀ ଶୁଣି ସାରିବା ପରେ ଧର୍ମଦେବତା ଟିକିଏ ହସିଦେଇ କହିଲେ – ତୋର ଧନ ଦରକାର ତ? ତାହାହେଲେ ତୁ ଆଉ ଟିକେ ଆଗକୁ ଯାଇ ଦେଖିବୁ ସେଠାରେ ଗୋଟିଏ ମନ୍ଦିର ଅଛି । ସେଠାରେ ଦୁଇଜଣ ଦେବତାଙ୍କୁ ଦେଖିବୁ । ସେମାନଙ୍କୁ ଭକ୍ତିର ସହିତ କହିବୁ । ତୋ ଭାଗ୍ୟରେ ଧନ ନାହିଁ, ସେ ତୋ ଭାଗ୍ୟରେ ଧନ ଲେଖିଦେବେ । ସେ ଲେଖିଦେବା ପରେ ତୋର ଆଉ ଧନର ଅଭାବ ରହିବ ନାହିଁ । ଏହାକହି ସେ ଦୁଇଜଣ ସେହି ସ୍ଥାନରୁ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହୋଇଗଲେ । ଧର୍ମଦେବତାଙ୍କ କଥାରେ ତନ୍ତୀଟି ତରଳିଗଲା । ଆଜି ନିଶ୍ଚୟ ତା’ ପାଇଁ ଏହା ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସୁଯୋଗ ଭାବି ତତ୍କ୍ଷଣାତ୍ ତନ୍ତୀ ଚାଲି ଚାଲି ଯାଇ ସେହି ମନ୍ଦିରଠାରେ ପହଞ୍ଚି ଦେଖିଲା ସତକୁ ସତ ମନ୍ଦିରରେ ଦୁଇଜଣ ଦେବତା ଅଛନ୍ତି । ତାହାଙ୍କୁ ଦେଖବବା ମାତ୍ରେ ମନ ତା’ର କୁଣ୍ଢେ ମୋଟ ହୋଇଗଲା । ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଦୁଇ ଦେବତାଙ୍କୁ ଭକ୍ତିରେ ପ୍ରଣାମ କରି କହିଲା ପ୍ରଭୁ! ମୁଁ ବହୁତ ଗରୀବ ଲୋକ । ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ ଧନୀ ହେବାର ସୁଯୋଗ ନାହିଁ । ଆପଣ ଦୟାକରି ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ ଧନୀ ହେବାକୁ ଲେଖି ଦିଅନ୍ତୁ ।

ତନ୍ତୀଠାରୁ ଦୁଇ ଦେବତା ଏକଥା ଶୁଣିବା ମାତ୍ରେ ଖାଲି ପରିହାସ ଛଳରେ ହସିବାକୁ ଲାଗିଲେ ତା’ ପରେ କହିଲେ – ଆରେ ମୂର୍ଖ ତନ୍ତୀ! ତୁମେ ଜଣେ ଧନ ଲୋଭୀ । କେବଳ ଧନ ସଞ୍ଚୟ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛ । ଜାଣିପାରୁନା ଯେ ଏଇଟା ତୁମର ମୁର୍ଖ ତାର ପରିଚୟ ବୋଲି । ଦେଖ ବାବୁ! ତୁମେ ତ ତୁମର ଭାଗ୍ୟକୁ ଏହି ଧନ ମୋହରେ ବିଶ୍ୱାସ କରୁ ନାହଁ । ତୁମେ ଭାବୁଛ ଅଧିକ ସଞ୍ଚୟ କରିବ, କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବରେ ତୁମେ ଜାଣି ଜାଣି ଏପରି ଭୁଲ କରୁଛ । ସତରେ ତୁମେ କେବଳ ଧନର ମୋହରେ ଅନ୍ଧ ହୋଇ ଯାଇଛ । ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରୁଛ ।

ଏଥର ତନ୍ତୀ ଦେବତାମାନଙ୍କର କଥାର ପ୍ରକୃତ ମୂଲ୍ୟ ବୁଝିଗଲା – ସେ କହିଲା – ହେ ପ୍ରଭୁ! ଆପଣମାନେ ମୋ ପାଇଁ ଏତିକି କୃପା କର ଯେ – ମୁଁ ଏତିକି ଧନପାଇବି ଯେ ଯେଉଁଥିରେ କି ମୋତେ ଦୁଇଓଳି ପେଟଭରି ଖାଇବାକୁ ଆଉ ପିନ୍ଧିବାକୁ ମିଳୁଥିବ । ଏହାଠାରୁ ଆଜିଠାରୁ ମୁଁ ଅଧିକା କିଛି ମାଗିବି ନାହିଁ । ତନ୍ତୀର ଆତୁର ଯାହା ଚାହୁଁଛ ତାହାହିଁ ହେଉ । ତା’ପରେ ତନ୍ତୀ ଫେରିଯାଇ ତା’ର ସ୍ତ୍ରୀ ଆଗରେ ଘଟିଯାଇଥିବା ସମସ୍ତ କଥା କହି ନିଜ କାମରେ ଲାଗିଗଲା ଆଉ ମଧ୍ୟ ଆଉ ଅଧିକ ଧନପାଇଁ କେବେବି ଆଶା ରଖିଲା ନାହିଁ ।