ବନ୍ଧୁ

ପାରିକୁଦିଆ........... ନିରିବୁଦ୍ଧିଆ

ଧରନ୍ତି ମୀନ........... ବିକନ୍ତି ଲୁଣ

ସିଏ କ ଜାଣିବେ ବନ୍ଧୁର ଗୁଣ???

       ଏହିପରି କିଛି କହି ସାନ ନଣନ୍ଦ ଦୁହେଁ ମୋତେ ବାରଣ କରୁଥିଲେ ଯାଆର ଭାଇ ବାହାଘରକୁ ଯିବା ପାଇଁ l ସେହି ଗୋଟିଏ ତିଥିରେ ମଝିଆ ଯାଆର ପୁତୁରା ବାହାଘର ଥିଲା ହୋଟେଲ୍ ମେଫେଆରରେ ଓ ସାନ ଯାଆର ଭାଇ ବାହାଘର ଥିଲା ମାଲୁଦରେ l ନଣନ୍ଦମାନେ ଗଲେ ମେଫେଆର୍ ଓ କିଛି ନ ହେଲେ ବି ଚିଲିକା, କାଳିଜାଇ ଇତ୍ୟାଦି ଦେଖିବାର ଲୋଭରେ ମୁଁ ଗଲି ମାଲୁଦ l ରାତିରେ ସମସ୍ତେ ଏକାଠି ହେଲା ବେଳକୁ ପୁଅ ବର୍ଣ୍ଣନା କରୁଥିଲା ମାଲୁଦ

ଅନୁଭୂତି l କେମିତି ଗଛ ତୋଳା ପଇଡ ପିଇଲା, କେମିତି ସେମାନେ ମଜା କଲେ l

ଆହୁରି ଘରର ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ସଦସ୍ୟଙ୍କ ପାଇଁ ଯାଆର ବାବା ପ୍ୟାକ୍ କରି ଭୋଜି ରନ୍ଧା ଦେଇଥିଲେ l କେବଳ ସେତିକି ନୁହେଁ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ଲୁଣି ଶୁଖୁଆ, ପଇଡ, ନଡିଆ, ଖଡିକା ଝାଡୁ ଇତ୍ୟାଦିରେ ଭର୍ତ୍ତି କରି ଦେଇଥିଲେ ଡିକି l

ନଣନ୍ଦଙ୍କ ପୁଅ କହିଲା, “ମୁଁ ବି ଯଦି ଯାଇଥାଆନ୍ତି…… ଏଠି ଆମକୁ କେହି ପଚାରିଲେ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ l ଏତେ ଜଣଙ୍କୁ ଦେଖି ସେମାନେ ନାକ ଟେକିଲେ l ମଝିଆ ମାଇଁଙ୍କ ଭଉଣୀ କହିଲେ ଏଠି ପ୍ଲେଟ୍ ୭୫୦ ଟଙ୍କା l ଆମେ କେହି ନ ଖାଇ ପଳେଇ ଆସିଲୁ l କେହି ରହ ବୋଲି ବି କହିଲେ ନାହିଁ l” ସାନ ଯାଆ ଘରୁ ଆସିଥିବା ଭୋଜି ଖାଦ୍ୟ ଖାଉ ଖାଉ ସମସ୍ତେ ଯେମିତି ନୀରବରେ ସମ୍ମତି ଦେଉଥିଲେ l

      

 ମୁଁ ନିଜକୁ ନିଜେ କହୁଥିଲି, ସେମାନେ ବନ୍ଧୁ ମର୍ଯ୍ୟାଦା କରି ଜାଣନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ବୋଧେ ନିର୍ବୁଦ୍ଧିଆ l