ଜହ୍ନମାମୁଁ -୭୫

ଅପୂର୍ବଙ୍କ ପରାକ୍ରମ - ୩

“ସର୍ଦ୍ଦାର, ସେଥିଲାଗି ତୁମେ ଆଦୌ ଚିନ୍ତା କରନାହିଁ । ମୁଁ ମୋଟେ ପିଇବି ନାହିଁ, ତୁମେ ଯେତେ ଚାହୁଁଛ ପିଇନିଅ ।” ଏହା କହି ସେ ପୂଜକ ଶାର୍ଦ୍ଦୁଳ ଦେବତାଙ୍କ ଉପରେ ଫୁଲ ଚଢାଇଲା । ଜଣେ ଡାକୁ ମଦ ପାତ୍ରରୁ ପଥର ପିଆଲାରେ ମଦ ନେଇ ସମସ୍ତିଙ୍କ ପାତ୍ରରେ ଢାଳି ଚାଲିଲା ଓ ସେମାନେ ସେତକ ପିଇ ଚାଲିଲେ ସେ ପିଇବାରେ ତାଙ୍କର ଯେପରି ଶେଷ ନାହିଁ । ସମସ୍ତେ ଆନନ୍ଦରେ ବିଭୋର ।

ଏବେ ଅପୂର୍ବ ମନକୁ ଗୋଟାଏ କଥା ଜୁଟିଲା । ସେ ଦେଖିଲା ନିଦ ଔଷଧ ଭିତର ଘର ଚଟାଣରେ କିଛି ରଖା ହୋଇଛି ସେଗୁଡିକ ନେଇ ଏକ ଛୋଟ ପାଣି ସୁରେଇରେ ଢାଳି ତାକୁ ଭଲକରି ମିଶାଇଲା ଓ ତା’ପରେ ସେ ତାକୁ ନେଇ ମଦ ଘଡାରେ ଢାଳି ମିଶାଇଲା । ଦ୍ୱିତୀୟ ମଦଘଡା ପିଉ ପିଉ ସମସ୍ତେ ହାଇ ମାରିଲେ ତୃତୟ ଘଡା ଆରମ୍ଭ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ସମସ୍ତେ ହସି ହସି ଗଡୁଥାନ୍ତି ଓ ଢୁଳେଇ ପଡୁଥା’ନ୍ତି; ଅଳ୍ପ ସମୟ ମଧ୍ୟରେ ସମସ୍ତେ ଘୁଙ୍ଗୁଡି ମାରି ଶୋଇଗଲେ ।

ଦଦୁଆ ପୂଜକ ଡାକ ପକାଇଲା “ଆରେ ବଳୀ ପକାଇବାର ସମୟ ହୋଇଗଲା, ବଳୀ ପାଇଁ ଥିବା ଟୋକାକୁ ଆଣ ।” କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତେ ତ ଶୋଇ ପଡିଛନ୍ତି, କାହାର ହେଲେବି ହୋସ୍ ନାହିଁ । ଏସବୁ ଦେଖି ସେ ପୂଜକ ବଡ ଅଡୁଆରେ ପଡିଲା ।

ସେ ଚିତ୍କାର କରି ପଚାରିଲା “ତୁମମାନଙ୍କର କ’ଣ ହେଲା? ଏମିତି ସବୁ କ’ଣ ପଡିଛ?” କିନ୍ତୁ ସେ ଆଉ କୌଣସି ଉତ୍ତର ପାଇଲା ନାହିଁ ।

ଇତିମଧ୍ୟରେ ବନ୍ଦୀ ବାଳକର ଆଖି ଖୋଲି ଗଲାଣି । ଅପୂର୍ବ ନିଜର ଅଦ୍ଭୁତ ଶକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ପିଲାଟିର ବନ୍ଧନ କାଟିଦେଲା । ବିଚାରା ପିଲାଟି ଖାଲି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଦେଖୁଥାଏ ।

ଅପୂର୍ବ କହିଲା “ଏବେ ଚମକି ଦେଖିବା ପାଇଁ ଆଉ ସମୟ ନାହିଁ । ଚାଲ ଆମେ ପଳାଇବା, ହଁ ଆହୁରି ଜଣେ ଲୋକକୁ ବି ମୁକ୍ତି ଦିଆଯିବ ।”

ତା’ର କଣ୍ଠରେ ଯେପରି ଯାଦୁ ଥିଲା । ପିଲାଟି ତା’ ପଛରେ ଚାଲିବାକୁ ଲାଗିଲା । ତା’ପରେ ଅପୂର୍ବ ସେଠାରେ ପଡିଥିବା ଗୋଟାଏ ଛୁରା ଉଠାଇଲା । ଛୁରାଟି ନିଜ ଶରୀର ପରି ଲମ୍ବା । ତା’ପରେ ସେ ଦଦୁଆ ପୂଜକକୁ କହିଲା “ବାକି ଯାହା ମଦ ଅଛି ସେତକ ତୁ ପିଇ ଦେ, ନହେଲେ ତୋତେ ମୁଁ ଜୀବନରୁ ମାରିଦେବି – ଦେଖ୍ ଏ ଛୁରାକୁ ।” ଅପୂର୍ବ ପଲାଟାକୁ କହିଲା, “ମଦ ଆଣି ଏହି ପୂଜକକୁ ଦେ – ” ବାଳକ ଯନ୍ତ୍ରବତ୍ କାର୍ଯ୍ୟ କଲା । ପୂଜାରୀଙ୍କର ହାତପାଦ ଫୁଲିଥାଏ । ଅପୂର୍ବକୁ ଦେଖି ସେ ଭୟରେ ଚିତ୍କାର କଲା – ଭାବିଲା ବୋଧହୁଏ କେହି ଭୂତପ୍ରେତ ଜାତୀୟ ହେବ ।

ବାଳକ ମଧ୍ୟ ତାକୁ ଆଦେଶ ଦେଲା “ପିଅ” । ଦଦୁଆ ପୂଜକ ଭୟରେ କିଛି କିଛି ମଦ ପିଇଦେଲା । ପିଇଦେବା ମାତ୍ରେ ସେ ମଧ୍ୟ ସେଇଠି ଢୁଳେଇ ପଡିଲା ।

ଅପୂର୍ବ ସେହି ପିଲାଟିକୁ ପଚାରିଲା “ତୁମର ନାମ କ’ଣ?”

ପିଲାଟି କହିଲା “ସମୀର” ।

“ଚାଲ, ଶୀଘ୍ର ଚାଲ ।” ଏହା କହି ସେ ପିଲାଟିର ହାତ ଧରି ଚାଲିଲା । ତା’ପରେ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ସେମାନଙ୍କ ଗତି ତ୍ୱରାନ୍ୱିତ ହେଲା । ବାଳକଟି ଭାବିଲା ଯେ ଅପୂର୍ବ ହୁଏତ ଜଣେ ସ୍ୱର୍ଗଦୂତ । ଏଥର ସକାଳ ହେବା ପୂର୍ବରୁ ସେ ଦୁହେଁ ସମୀରର ଗ୍ରାମରେ ଯାଇ ପହଁଚିଲେ । ଏଣେ ଗ୍ରାମବାସୀମାନେ ରାଜାଙ୍କର ଜଣେ ସିପାହୀକୁ ଡାକି ତାଙ୍କୁ ସବୁକଥା କହୁଥିଲେ ଠିକ୍ ସେତିକିବେଳେ ଏମାନେ ଯାଇ ସେଠାରେ ପହଁଚିଲେ । ଅପୂର୍ବ ସେହି ପିଲାଟିକୁ କହିଲା, “ତୁମେ ସେମାନଙ୍କୁ କହିଦିଅ କି ଏବେ ସେମାନେ ଅତି ସହଜରେ ଡାକୁମାନଙ୍କୁ ଧରି ପାରିବେ । କାରଣ କେତେଘଂଟା ଧରି ସେମାନଙ୍କ ନିଦ ଆଉ ଭାଙ୍ଗିବ ନାହିଁ । ଏବେ ମୁଁ ତୁମଠାରୁ ବିଦାୟ ନେଇ ଯାଉଛି ।” ଏହା କହି ସେ ସେଠାରୁ ଯିବାକୁ ବାହାରିଲା ।

ସମୀର ଛଳ ଛଳ ଆଖିରେ କହିଲା “ଟିକିଏ ରହିଯାଅ ।” “ତୁମ ପ୍ରତି ମୋର କୃତଜ୍ଞତା କିପରି ପ୍ରକାଶ କରିବି? ସେଥିପାଇଁ ମୋ ପାଖରେ କିଛି ଭାଷାହିଁ ନାହିଁ ।”

“ଆଜି ତୁମେ ଯଦି ମୃତ୍ୟୁ ମୁଖରୁ ବର୍ତ୍ତୀଗଲ ତ ଜାଣିରଖ ଯେ ଜୀବନରେ ତୁମକୁ ବହୁତ କାମ କରିବାକୁ ପଡିବ । ହଁ, ମନେରଖ ଯଦି ଭବିଷ୍ୟତରେ ମୋର କେବେବି ସାହାଯ୍ୟ ଚାହଁ ତେବେ ପୁରା ମନରେ ମୋତେ ସ୍ମରଣ କଲେ ମୁଁ ଆସିଯିବି । ମୋର ନାମ ହେଉଛି ଅପୂର୍ବ ।”

ଏତିକି କହି ସେ ଅପୂର୍ବ କୁଆଡେ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଗଲା ।