ଆକବର ବିରବଲ - ୫୭

ଜାହାଁପନା, ଆପଣ ତ ପ୍ରଥମ ଚାନ୍ଦ! - ୧

ଉପରୋକ୍ତ କଥାଟିଥିଲା ବିରବଲଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ବହୁ ଅତୀତ କାଳର କଥା । ଥରେ ବିରବଲ ନାନା ଦେଶ ଭ୍ରମଣରେ ବାହାରିଲେ । ଏହି ଭ୍ରମଣରେ ଯାଉ ଯାଉ ବିରବଲ ଯାଇ କାବୁଲ୍ ନାମକ ରାଜ୍ୟରେ ପହଁଚିଲେ । ସେହି ରାଜ୍ୟରେ ମାତ୍ର ଦୁଇ ଗୋଟି ଦିବସ ରହିଯିବା ପରେ ବିରବଲଙ୍କୁ ସେହି ସ୍ଥାନଟି ଆଦୌ ଭଲ ଲାଗିଲା ନାହିଁ । ସମସ୍ତ ଲୋକ ଯେପରି ତାଙ୍କୁ ଖାପଛଡା ଲାଗିଲା ।

ଏହାର କାରଣ ଯେ କାବୁଲ୍ର ଲୋକ ବିରବଲଙ୍କ ଚାଲିଚଳନ ଦେଖି ଭାବି ନେଉଥିଲେ ଯେ ଏହି ଲୋକଟା ଯେ ଆମ ରାଜ୍ୟରେ ଘୂରି ବୁଲୁଛି ସେ ନିଶ୍ଚୟ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଦେଶର ରାଜକର୍ମଚାରୀ ହୋଇ ଆମ ରାଜ୍ୟକୁ ଗୁପ୍ତଚର ଭାବେ ଆସିଅଛି । ଏଠାରେ ପୁଣି କିଛିଦିନ ରହିଯିବା ପରେ ଆମ ରାଜ୍ୟର ପ୍ରକୃତ ମାନଚିତ୍ର ଯେ ସେ ତା” ନିଜ ରାଜ୍ୟକୁ ଫେରିଯାଇ ନିଜ ରାଜ୍ୟର ଶାସନକର୍ତ୍ତାଙ୍କୁ ଦେଇ ପୁରସ୍କାର ମଧ୍ୟ ନେବ ।

ବାସ୍ତବରେ କାବୁଲ୍ ରାଜ୍ୟର ପ୍ରଜାମାନେ ଏହି କଥାକୁ ବିଚାର କଲେ ଓ ଲୋକଟାକୁ ସଂଦେହ ହେବାରୁ ସେମାନେ ଯାଇ ନିଜ ସମ୍ରାଟଙ୍କ ଆଗରେ ଏହି କଥାକୁ ପ୍ରକାଶ କଲେ ।

କାବୁଲ୍ ରାଜ୍ୟର ସମ୍ରାଟ୍ ପ୍ରଜାମାନଙ୍କଠାରୁ ଏକଥା ଶୁଣି ତଟସ୍ଥ ହୋଇ ପଡିଲେ । ଲୋକଟା ଯେ ମୋ ରାଜ୍ୟର ମାନଚିତ୍ର ସଂଗ୍ରହ କରି ନେଇ ନିଜ ରାଜ୍ୟର ସମ୍ରାଟଙ୍କୁ ପ୍ରଦାନ କରେ । ସେ ସମ୍ରାଟ୍ ମୋର ଧନ ଦୌଲତ ତଥା ରାଜ୍ୟ ଓ ପ୍ରଜାଙ୍କ ପ୍ରତି ଲୋଭିତ ହୋଇ ହୁଏତ ଭବିଷ୍ୟତରେ ଯଦି ମୋ ରାଜ୍ୟକୁ ଆକ୍ରମଣ କରେ । ତେଣୁ ସେହି ଲୋକଟାକୁ ଏବେ ଧରି ଆଣି କାରାଗାର ମଧ୍ୟରେ ରଖିଦେବା ଦରକାର ।

ଏପରି ବିଚାର କରି କାବୁଲ୍ର ସମ୍ରାଟ୍ କେତେକ ଦୂତମାନଙ୍କୁ ପଠାଇ ବିରବଲଙ୍କୁ ଧରି ନେଇଗଲେ ।

ଦୂତମାନେ ସମ୍ରାଟଙ୍କ ଆଦେଶକୁ ପାଳନ କରିବା ନିମନ୍ତେ ଧାଇଁ ଯାଇ ବିରବଲଙ୍କୁ ଧରି ଆଣି ରାଜ ଦରବାରରେ ଠିଆ କରିଦେଲେ ।

ବିରବଲଙ୍କ ପ୍ରକୃତ ରାଜକୀୟ ପୋଷାକକୁ ଦେଖି ସମ୍ରାଟ୍ ପ୍ରଜାମାନଙ୍କର ଅଭିଯୋଗକୁ ସ୍ୱୀକାର କରିନେଇଥିଲେ । ସେ ଯେପରି ସନ୍ଦିହାନ ଅବସ୍ଥାରେ ବିରବଲଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ, ତୁମେ କିଏ? ତୁମେ ଆମ ରାଜ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଏପରି ଏକାକୀ ଘୂରିବୁଲୁଛ କାହିଁକି?

ସମ୍ରାଟଙ୍କର ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେବାକୁ ଯାଇ ବିରବଲ କହିଲେ – ଜାହାଁପନା, ମୁଁ ଜଣେ ନିରୀହ ତଥା ସାଧାରଣ ଲୋକ, ମୁଁ ନାନା ଦେଶ ଯାତ୍ରୀ ଭାବରେ ପରିଭ୍ରମଣ କରୁଅଛି । ହେଲେ ଆପଣଙ୍କର ଏହି ରାଜ୍ୟ ଏଯାବତ୍ ଦେଖିଥିବା ସମସ୍ତ ରାଜ୍ୟଠାରୁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଉତ୍ତମ ଓ ରାଜ୍ୟର ପ୍ରାକୃତିକ ଅବସ୍ଥା ଅତ୍ୟନ୍ତ ମନୋହର । ଆପଣଙ୍କ ରାଜ୍ୟରେ ଅନେକ ଦିନ ରହିଯିବାର କାରଣ ହେଉଛି ଆପଣଙ୍କ ରାଜ୍ୟର ସମସ୍ତ ଅବସ୍ଥା ମୋ ମନକୁ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲିତ କରି ରଖିଛି । ଆଉ ମଧ୍ୟ ଆପଣଙ୍କ ସହିତ ମୋର ସାକ୍ଷାତ ହୋଇନଥିଲା । ଆପଣ କ୍ରୋଧିତ ହୋଇ ଯାହା କଲେ ତାହା ମଧ୍ୟ ମୋ ନିମନ୍ତେ ମଙ୍ଗଳ ହୋଇଛି କାରଣ ଖୁବ୍ କମ୍ ପରିଶ୍ରମରେ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ପରି ଜଣେ ମର୍ଯ୍ୟାଦାବନ୍ତ ଲୋକପ୍ରିୟ ସମ୍ରାଟଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ ପାଇ ନିଜକୁ ଧନ୍ୟ ମଣୁଛି ।

ବିରବଲଙ୍କର ସମସ୍ତ କଥା ସମ୍ରାଟଙ୍କ ମନକୁ ପାଇଗଲା । ଆଉ ମଧ୍ୟ ସମ୍ରାଟ୍ ତଥା ରାଜାମାନେ ସଦାସର୍ବଦା ଅନ୍ୟ ମୁଖରୁ ନିଜର ସ୍ତୁତିଗାନ ଶୁଣିବା ଲାଗି ଆଶା କରି ବସିଥାଆନ୍ତି ।

ବିରବଲ ସେହି ରାଜ୍ୟ ସଭାରେ କାବୁଲ୍ ସମ୍ରାଟଙ୍କର ଏପରି ସ୍ତୁତି ଗାନ କଲେ ଯେ, ତାହା ଯେପରି ଟେବୁଲ୍ ଉପରେ ଚେୟାର, ଚେୟାର ଉପରେ ଟୁଲ ପକାଇ ତା’ ଉପରେ ଏକ ବଡ ନିଶୁଣି ଥୋଇ ତା’ ଉପରେ ଗୋଟାଏ ବୃହତ ଗଣ୍ଠିଆ ବାଉଁଶର ଅଗ୍ରଭାଗରେ ସମ୍ରାଟଙ୍କୁ ପ୍ରଶଂସା କରିବା ପରି ଅନୁଭୂତ ହେଲା ।

ବିରବଲଙ୍କ ସ୍ତୁତିଗାନ ଶୁଣି କାବୁଲ୍ର ବାଦ୍ଶାହା ବିରବଲଙ୍କ ଉପରେ ଖୁବ୍ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ପ୍ରଶଂସା କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ଓ ସଂଗେ ସଂଗେ ରାଜକୋଷରୁ ଧନରତ୍ନ ଆଣି ତାହାଙ୍କୁ ପୁରସ୍କାର ଦେଇ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଆଦେଶ କଲେ ଯେ ବିରବଲ ଆମ ରାଜ୍ୟର ଜଣେ ଅତିଥି । ତାଙ୍କୁ ଅତିଥିଶାଳାରେ ରଖାଇ ଦିଆଯାଉ ଏବଂ ତାଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଉତ୍ତମ ଖାଦ୍ୟପେୟର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରାଯାଉ ।

କିଛିଦିନ ଏହିପରି କାବୁଲ୍ର ଦରବାରରେ ବିରବଲ ରହି ଯେତେବେଳେ ସେ ରାଜ୍ୟ ଛାଡି ଅନ୍ୟରାଜ୍ୟ ପରିଭ୍ରମଣ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ପ୍ରକାଶ କଲେ ସେତେବେଳେ ବିରବଲ ବାଦ୍ଶାହାଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ କରିବା ନିମନ୍ତେ ରାଜଦରବାରରେ ପହଁଚେ ତାଙ୍କୁ ଦେଖି ବାଦ୍ଶାହା ଖୁବ୍ ଆନନ୍ଦରେ ନିଜ ଆଡକୁ ବିରବଲଙ୍କୁ ଯିବାକୁ କହିଲେ ।

ବିରବଲ ବାଦ୍ଶାହାଙ୍କ ନିକଟରେ ନିଜର ବିଦାୟ ନେବାର କଥା ପ୍ରକାଶ କରନ୍ତେ ବାଦ୍ଶାହା ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ – ଆହେ ବିରବଲ! ତୁମେ ତ ଅନେକ ଦିନ ଆମ୍ଭ ରାଜପ୍ରାସାଦରେ ରହି ମୋର ରାଜ୍ୟ ଶାସନ, ପ୍ରଜାମାନଙ୍କ ଏଠାରେ ସୁଖ କେତେ ଦୁଃଖ କେତେ, ତାହା ତ ଜାଣି ପାରିଲ । ଏଥର କୁହ ବିରବଲ, ମୁଁ ଏବଂ ତୁମ ରାଜ୍ୟର ବାଦ୍ଶାହାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କିଏ ଉତ୍ତମ?