ଅବୋଲକରା କାହାଣୀ - ୬

ଚତୁରୀ ଦାସୀ

ପୂର୍ବ ଦିନ ଅନେକ ବିଳମ୍ବ ରାତ୍ରରେ ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କର ନିଦ୍ରା ହୋଇ ଥିବାରୁ ସକାଳ ହେଲାରୁ ବିଳମ୍ବରେ ଉଠିଲେ ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର । ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ଉଠିବା ମାତ୍ରେ ନିଜର ସ୍ନାନାଦି କାର୍ଯ୍ୟ ସମାପନ କରି କହିଲେ – ରେ ବୋଲକରା,

ଉଠ ଏବେ ଝୁଟ ତେବେ ଗଣ୍ଠିଲିକୁ ସଜ କର

ନାହିଁ ବିଳମ୍ବ ଯେତେ ସମ୍ଭବ କରିବା ତୀର୍ଥସାର

ସଜ ସକାଳ ଖରା କୋମଳ କରନା ବିଳମ୍ବ ଆଉ

ଚାଲିବା ଏବେ ତୀର୍ଥ ମାରଗେ ସବୁରି କାମ ଥାଉ ।

ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କ ମୁଖରୁ ଏପରି କଥା ଶୁଣିବା ମାତ୍ରେ ବୋଲକରା ଆଉ କାଳ ବିଳମ୍ବ ନକରି ଗଣ୍ଠିଲିକୁ ମୁଣ୍ଡାଇ ହାତରେ ଲଣ୍ଠନଟିକୁ ଧରି ଆଗ ବାହାରି ପଡିଲା । ଆଉ ବାକି ରହିଲା କମ୍ବଳ ଆଉ ଛତା । ତାହାକୁ ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ନିଜ କାନ୍ଧରେ ପକାଇ ଆଗରେ ଚାଲିବା ଆରମ୍ଭ କରନ୍ତେ ବୋଲକରା ତାଙ୍କ ପଛେ ପଛେ ଚାଲିଲା ।

ଯିବା ରାସ୍ତାରେ ସବୁ ନୂଆ ନୂଆ ସ୍ଥାନ ପଡିଲା । ସୁନ୍ଦର ବକ୍ର ଗତିର ନଦୀର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ସହିତ ରାସ୍ତା ପାଶ୍ୱର୍ରେ ସୁନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର ସୁଗନ୍ଧ ଯୁକ୍ତ ପୁଷ୍ପ ଫଳର ବୃକ୍ଷ ଦେଖି ବୋଲକରା ଖୁବ୍ ଖୁସି ହୋଇ ଯାଉ ଥାଏ । ମଝିରେ ମଝିରେ ସେ ମଧ୍ୟ ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାରଙ୍କୁ କହୁ ଥାଏ – ତମେ ମୋତେ ଧନ୍ୟ କରି ଦେଲ ମହାନୁଭବ । ଆମ ଗାଁରେ କେଉଁ ଠାରେ କାଳୀ ମନ୍ଦିର ଗୋଟାଏ ଅଛି ଯେ ତାହାକୁ ଆଜି ଯାଏଁ ଦେଖିବାର ସୁଯୋଗ ପାଇ ନଥିଲି ମୁଁ । କିନ୍ତୁ ମହାନୁଭବ ଆପଣ ଦୟା କରିବାରୁ ମୁଁ ଆଜି ଦେଶ ବିଦେଶରେ କେତେ କେତେ ନୂଆ ନୂଆ ସ୍ଥାନ ଦେଖୁଛି ।

ଏହି ପରି ଭାବରେ ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ଓ ବୋଲକରା ଯେତେ ଆଗକୁ ଆଗକୁ ଯାଉ ଥାଆନ୍ତି ବୋଲକରାର ମନ ସେତେ ଖୁସି ହୋଇ ଯାଉ ଥାଏ । ବେଳେ ବେଳେ ଚାଲି ଚାଲି ଅବଶ ହୋଇ ପଡିଲେ ବୋଲକରା କହେ ମହାନୁଭବ ମହାପ୍ରଭୁ ଏହି ଠାରେ ଟିକେ ଥକ୍କା ମେଂଟାଇ ନେଲେ ଭଲ ହୁଅନ୍ତା ନାହିଁ ।

ବୋଲକରା ବାରମ୍ବାର ଏପରି କହିବା କାରଣରୁ ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର କହିଲେ ଠିକ୍ ଅଛି । ଆମେ ଆଉ ଅଳ୍ପ ପଥ ଆଗକୁ ଚାଲି ଗଲେ ଆଗରେ ଏକ ଧର୍ମଶାଳା ଦେଖା ଯାଉଛି । ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ କୌଣସି ସ୍ଥାନୀୟ ଦେବତାଙ୍କର ମନ୍ଦିର ଅଛି । ସେହି ଠାରେ ବିଶ୍ରାମ ନେବା ।

ବୋଲକରା ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କର କଥା ଶୁଣି ସାରି କଷ୍ଟେ ମଷ୍ଟେ ଆଗକୁ ଚାଲି ଯାଇ ଧର୍ମଶାଳା ଠାରେ ଅଟକି ରହିବାରୁ ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର କହିଲେ ହଁ ଆମେ ଠିକ୍ ସ୍ଥାନରେ ପହଁଚି ଗଲେ । ଏଥର ଗଣ୍ଠିଲି ପତ୍ର ଏହି ଠାରେ ରଖି ଦିଅ । ତୁମେ ଆଗ ଯାଇ ନିଜର ହସ୍ତ ପଦାଦି ଧୋଇ କରି ଆସ । ପଇସା ନେଇ ଦେବ ମନ୍ଦିରରୁ ମହା ପ୍ରସାଦ କିଣି ଆଣିବ ।

ଅବୋଲକରାକୁ ତ ଖୁବ୍ କ୍ଷୁଧା ହେଉ ଥାଏ । ସେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ହସ୍ତ ପଦାଦି ଧୌତ କରି ଆସି ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କ ଠାରୁ ପଇସା ନେଇ ଦେବ ମନ୍ଦିରରେ ଯାଇ ପହଁଚିଲା ।

ଅବୋଲକରା ନିମନ୍ତେ ଏହା ଏକ ନୂଆ ସ୍ଥାନ ହୋଇ ଥିବାରୁ ସେ ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ କରି ମନ୍ଦିରର ଚାରି ପାଶ୍ୱର୍ରେ ଥିବା ପାର୍ଶ୍ବ ସ୍ଥାନୀୟ ଦେବତା ମାନଙ୍କୁ ଦେଖିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଏହି ପରି ଦେଖିବା ମଧ୍ୟରେ ସେ ଏମିତି ଏକ ସ୍ଥାନୀୟ ଦେବତାଙ୍କୁ ଦେଖିଲା ଯେ ସେ ପୁରାପୁରି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଗଲା ।

ସେ ଦେଖିଲା ଯେ ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର ମନୋରମ ସୁସଜ୍ଜିତ କୋଠା ଗୃହ । ତା’ମଧ୍ୟରେ ରହିଛି ଏକ ରତ୍ନ ବେଦୀ । ବେଦୀ ଉପରେ ରହିଛି ଏକ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ପଞ୍ଜୁରି । ସେ ପଞ୍ଜୁରି ମଧ୍ୟରେ ସ୍ଥାପିତ ହୋଇଛି ଏକ ରୂପା ଚଢେଇ । ପୁଣି ସେହି ରୁପା ଚଢେଇକୁ ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟକୁ ଯାଉ ଥିବା ଭକ୍ତ ମାନେ ଭକ୍ତି ପୂତ ଭାବରେ ପ୍ରଣାମ କରୁ ଥାଆନ୍ତି । ବୋଲକରା ଏପରି ଏକ ଘଟଣା ଦେଖି ବିସ୍ମିତ ହୋଇ ଗଲା । ସେ ବିଷୟରେ ସେଠାରେ ଥିବା ମନ୍ଦିର ପୂଜକଙ୍କ ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ସେବାୟତ ମାନଙ୍କୁ ପଚାରନ୍ତେ କାହାରି ପାଖରୁ ସେ ଠିକ୍ ଉତ୍ତର କିଛି ପାଇ ପାରିଲା ନାହିଁ । କେବଳ ସମସ୍ତଙ୍କ ମୁଖରୁ ସେହି ଗୋଟିଏ କଥା ଶୁଣିବାକୁ ପାଇଲା ଯେ ଏଠାକୁ ଯେତେବେଳେ ଯୋଉ ଭକ୍ତ ଆସନ୍ତି, ସ୍ଥାନୀୟ ଦେବତା ଭାବରେ ସେହି ରୂପା ଚଢେଇକୁ ପ୍ରଣାମ କରନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏହି ସ୍ଥାନୀୟ ଦେବତାଙ୍କ ବିଷୟରେ କେହି କେବେବି ବୁଝିବାକୁ ଚାହିଁ ନାହାଁନ୍ତି ।

ସମସ୍ତଙ୍କ ଠାରୁ ସେହି ପରି ଗୋଟିଏ କଥା ଶୁଣିବା ପରେ ବୋଲକରାର ମନ ଆଉ ସେଠାରେ ଲାଗିଲା ନାହିଁ । ଖାଇବା ନିମନ୍ତେ ପ୍ରସାଦ କିଣି ସାରି ବୋଲକରା ଯଥା ଶୀଘ୍ର ଆସି ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କ ପାଖରେ ଥୋଇ ଦେଇ କହିଲା – ହେ ମହାନୁଭବ, ମୁଁ ଆଜି ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟରେ ଏକ ସ୍ଥାନୀୟ ଦେବତାଙ୍କୁ ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଗଲି । ସେଠାରେ ସେହି ସ୍ଥାନୀୟ ଦେବତାଙ୍କ ବିଷୟରେ ଯାହାକୁ ପଚାରନ୍ତେ କେହି ତାହାର ସଠିକ୍ ଉତ୍ତର ଦେଇ ପାରିଲେ ନାହିଁ । ତାହା ହେଲେ ଆପଣ କୁହନ୍ତୁତ, ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟରେ ଥିବା ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପଞ୍ଜୁରିରେ ରୁପା ଚଢେଇକୁ ପୂଜା କରା ଯାଉଛି କାହିଁକି?

ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର କହିଲେ ଏହି କଥା, ଠିକ୍ ଅଛି କ୍ଷୁଧା ହେଉଛି ଆଗ ଆମେ ଭୋଜନ କାର୍ଯ୍ୟ ସାରି ଦେବା । ତା’ପରେ ମୁଁ ତୋତେ ରୁପା ଚଢେଇର ପୂଜା ହେବାର କାରଣ କହି ଦେବି ।

ଏଥର ବୋଲକରାର ମନରେ ଆନନ୍ଦ ଭରି ଗଲା । ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଖାଇବା କାର୍ଯ୍ୟ ସାରି ଦେଇ ସେ ମହାନୁଭବଙ୍କ ହସ୍ତକୁ ପାନ ଖଣ୍ଡିକ ବଢାଇ ଦେଇ କହିଲା ଏବେ ଆପଣେ ରୁପା ଚଢେଇର କଥା କୁହନ୍ତୁ ମହାନୁଭବ । ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର କହିଲେ – ଶୁଣ ତାହା ହେଲେ ମୁଁ ଏବେ ତୋତେ ସେହି ରୁପା ଚଢେଇର ମରମ କଥା କହୁଛି ।