ଶୁଆ ଶାରୀ କଥା - ୪

ବିଟ ପୁରୁଷର ପ୍ରେମ

ରାଜା ଏବେ ରାଣୀଙ୍କୁ ଧରି ଗଙ୍ଗା କୂଳକୁ ଗଲେ । ଏ କଥା ରାଜ୍ୟ ସାରା ପ୍ରଚାର ହୋଇ ଯିବାରୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ମନରେ ଦୁଃଖ ହେଲା । ରାଇଜ ସାରାର ପ୍ରଜା ମାନେ ଆସି ରାଣୀଙ୍କର ଗୋଡ ହାତ ଧରି ଅନୁରୋଧ କଲେ । ରାଣୀଙ୍କ ମନ ବଦଳିଲା ନାହିଁ । ସେ କହିଲେ ଯିଏ ଯାହା କୁହନ୍ତୁ ପଛେ, ମୁଁ କିନ୍ତୁ ରାଜାଙ୍କ ଠାରୁ ସେହି ସତ୍ୟ କଥାକୁ ଜାଣିବାକୁ ଚାହେଁ ।

ଶେଷରେ ଦିୱାନ୍ ଆସି ରାଣୀଙ୍କ ଆଗରେ ଅନେକ ବିନୟ ହେଲା । ଆଉ ରାଣୀ କାଳେ ସହଜରେ ବୁଝି ଯିବେ । ସେଥି ପାଇଁ ଦିୱାନ୍ କହିଲା ରାଣୀ ମା, ଆପଣ ମୋର ଏହି ଛୋଟ କଥା ମାନନ୍ତୁ । ଏପରି ଜିଦ୍ ଧରିଲେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ମାନଙ୍କର ଆଦୌ ମଙ୍ଗଳ ହୋଇ ନଥାଏ ବରଂ ସେମାନେ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଭୋଗ କରି ଥାଆନ୍ତି ।

ଦିୱାନ୍ ଠାରୁ ଏକଥା ଶୁଣିବା ପରେ ରାଣୀ ପୁଣି ଜିଦ୍ ଧରି ଦିୱାନ୍କୁ ପଚାରିଲେ – ତାହା ହେଲେ ତୁମେ ମୋତେ ଗୋଟେ ଉଦାହରଣ ଦେଇ କୁହ ଯେ କେଉଁଠାରେ ନାରୀ ମାନେ ଜିଦ୍ ଧରିଲେ ସେଥିରେ ପୁରୁଷ ମାନଙ୍କର ଅମଙ୍ଗଳ ହୋଇ ଥାଏ ।

ରାଣୀଙ୍କ ଠାରୁ ଏ କଥା ଶୁଣିବା ପରେ ଦିୱାନ୍ କହିଲା – ସୁରାଟ ନଗର ନାମରେ ଗୋଟିଏ ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ରାଜ୍ୟର ରାଜା ଥିଲେ ରୂପ ଦତ୍ତ । ରାଜାଙ୍କର ଯୁବକ ବା ଯୌବନ କାଳରେ ଏପରି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ରୂପ ଥିଲା ଯେ ସେପରି ରୂପ ସହିତ ତୁଳନା କରିବାକୁ ସାରା ଇଣ୍ଡିଆ ରାଜ୍ୟରେ କେହି ରାଜା ମଧ୍ୟ ନଥିଲେ ।

ରାଣୀଙ୍କର ନାମ ଥିଲା ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତି । ରାଜାଙ୍କ ପରି ରାଣୀ ମଧ୍ୟ ଥିଲେ ଖୁବ୍ ଅପୂର୍ବ ସୁନ୍ଦରୀ, ସ୍ୱର୍ଗର ପରୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତିଙ୍କର ରୂପ ସହ ସମକକ୍ଷ ହୋଇ ପାରିବେ ନାହିଁ ।

କଥାରେ ଅଛି ସୁନ୍ଦରୀ ନାରୀଙ୍କୁ ବିଶ୍ୱାସ ନାହିଁ ।

ସେ ରାଣୀ ଯେମିତି ସୁନ୍ଦର ସେମିତି ଚରିତ୍ରହୀନା ଗୁଣରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣା ଥିଲେ । ପିତାଙ୍କ ଗୃହରେ ଥିବା ସମୟରେ ସେ ଜଣେ ବିଟ ପୁରୁଷକୁ ଭଲ ପାଉ ଥିଲେ, ତାଙ୍କର ଯେତେ ବେଳେ ରାଜା ରୂପ ଦତ୍ତଙ୍କ ସହିତ ବିବାହ ହୋଇଗଲା, ସେତେ ବେଳେ ସେ ସେହି ବିଟ ପୁରୁଷ ବିଷୟରେ ବହୁତ ଚିନ୍ତା କଲେ । ତାକୁ ଛାଡି ରହିବା ତାଙ୍କ ଲାଗି ବହୁତ କଷ୍ଟ ହେବ । ସେଥି ଲାଗି ସେ ସେହି ବିଟ ପୁରୁଷକୁ ନିଜର ଚାକର ଭାବରେ ରାଜ ପୁରୀକୁ ନେଇ ଆସିଲେ ।

ବୀଟ ପୁରୁଷ ରାଜ ଉଆସ ମଧ୍ୟରେ ରହିଲା – ରାଜାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ଆଦେଶ ଥାଏ । ବିଟ ପୁରୁଷ କେବଳ ରାଣୀଙ୍କର କାମ କରିବ । ରାଣୀ ତାକୁ ଯାହା ଆଦେଶ କରିବେ ସେ ତାହା ହିଁ କରିବ । ତା’ ଲାଗି ରାଜ ଉଆସରେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ ।

ନିଆଁ ଯେପରି ପାଉଁଶ ଭିତରେ ଥିଲେ ତାହା ଦିନେନା ଦିନେ କୁହୁଳି ପୁଣି ପଦାକୁ ଆସେ । ପାପ ପାଉଁଶ ଗଦାରେ ପାପ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଦିନେ ନା ଦିନେ ତାହା ପ୍ରକାଶ ପାଇ ଯାଏ ।

ରାଣୀଙ୍କ ସହିତ ବିଟ ପୁରୁଷର ଯାହା ସଂପର୍କ ଥିଲା ତାହା ରାଜା ଜାଣି ପାରିଲେ । ନିଜର ମାନ ମର୍ଯ୍ୟାଦାକୁ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ଯାଇ ସେଦିନ ରାଣୀଙ୍କୁ କହିଲେ – ସେପରି ମନ୍ଦ କାର୍ଯ୍ୟ ନିମନ୍ତେ ମୁଁ ତୁମକୁ କ୍ଷମା ଦେଇ ପାରିବି । ହେଲେ ତୁମକୁ ବିଟ ପୁରୁଷକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ହେବ ।

ରାଣୀ କହିଲେ – ମୋର ଜୀବନ ଚାଲି ଯାଉ ପଛେ, ମୁଁ ତାଙ୍କୁ କେବେ ହେଲେ ମୋ ଠାରୁ ଅନ୍ତର କରି ପାରିବି ନାହିଁ ।

ରାଣୀଙ୍କର ଏହା ଥିଲା ଶେଷ କଥା, ତଥାପି ରାଜା ତାଙ୍କୁ ପୁନର୍ବାର ବହୁ ବିନୟର ସହିତ ବୁଝାଇଲେ । ଏତେ କଥା ପରେ ମଧ୍ୟ ରାଜାଙ୍କର କଥା ରାଣୀ ଆଦୌ କର୍ଣ୍ଣପାତ କଲେ ନାହିଁ । ତହୁଁ ରାଜାଙ୍କ ମନରେ ଖୁବ୍ କ୍ରୋଧ ଆସିଲା । ଭୁଲ୍ କରିଥିବା ନାରୀକୁ ତାର ଅପରାଧ ନିମନ୍ତେ ଫାଶି ଦଣ୍ଡ ଦେବା କଥା । ଏତେ ବୁଝାଇଲା ପରେ ମଧ୍ୟ ରାଣୀ ତାଙ୍କ ଜିଦ୍ରେ ଅଟଳ । ଏବେ ରାଜା ଆଉ ସହ୍ୟ କରି ପାରିଲେ ନାହିଁ । ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ତରବାରି ବାହାର କରି ରାଣୀଙ୍କର ନାକକାଟି ତାଙ୍କର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ପଣକୁ ନଷ୍ଟ କରି ଦେଲେ । ରାଣୀଙ୍କର ସୁନ୍ଦର ପଣର ଗର୍ବ ଅହଂକାର ଗଲା । ରାଜ ଉଆସରୁ ତଡା ଖାଇ ରାସ୍ତାରେ ଭିକ୍ଷାରୁଣୀ ଭାବରେ ମାଗି ଖାଇବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହେଲା । ନିଜକୁ ନିଜେ ଅନେକ ଧିକ୍କାର କଲା । ସ୍ୱାମୀଙ୍କ କଥା ମାନିଲି ନାହିଁ । ଗୋଟାଏ ବିଟ ପୁରୁଷ ନିମନ୍ତେ ମୋତେ ଏତେ କଥା ସହ୍ୟ କରିବାକୁ ହେଲା ।

ଦିୱାନ୍ ଏ କଥାଟି କହି ସାରି କହିଲେ – ଦେଖିଲ ତ ରାଣୀ ମାଆ ରାଜାଙ୍କର କଥା ନମାନି ଜିଦ୍ ଧରିବାରୁ ସେ ରାଣୀଙ୍କର ଅବସ୍ଥା କ’ଣ ହେଲା – ସେଥି ଲାଗି ମୁଁ ବିନୟର ସହିତ କହୁଛି ଆଜି ଆପଣ ଆପଣଙ୍କର ଯିଦ୍କୁ ମନ ମଧ୍ୟରୁ ତ୍ୟାଗ କରନ୍ତୁ କାହିଁକି ନା – ରାଜା, ଯୋଗୀ, ଅଗ୍ନି ଆଦି ଫଳେ ବିପରୀତ ।

ଏ କଥାକୁ ମନ ମଧ୍ୟେ ରଖିବା ଉଚିତ୍ ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ଆପଣଙ୍କର ହସ୍ତ ମୁଠାରେ ଥିବା ରାଜାଙ୍କୁ କେବଳ ସାମାନ୍ୟ ଜିଦ୍ ଲାଗି ପର କରି ଦେବାକୁ ଚାହାଁନ୍ତୁ ନାହିଁ । ରାଜା ଗୋଜା, ଯାହା ଥରେ ମନ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ କରି ଯିବ । ରାଜା ତାହା ହିଁ କରିବାକୁ ନିଷ୍ପତି ନେଇ ଯାଆନ୍ତି ।

ଦିୱାନ୍ ଏପରି ଭାବରେ ରାଣୀଙ୍କୁ ନାନା ଉଦାହରଣ ଦେଇ ଅନେକ ପ୍ରକାର ବୁଝାଇ ସାରିବା ପରେ ମଧ୍ୟ ରାଣୀଙ୍କର କୌଣସି ପରିବର୍ତ୍ତନ ଦେଖା ଗଲା ନାହିଁ । ମନ ମଧ୍ୟରେ ବିରକ୍ତି ଭାବ ଆଣି ଏଥର ଦିୱାନ୍ ରାଣୀଙ୍କ ପାଖରୁ ଉଠି ଚାଲି ଗଲେ ।

ଏହା ପରେ ରାଜାଙ୍କ ସହିତ ରାଣୀ ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ କେତେକ ରାଜ କର୍ମଚାରୀ ଗଙ୍ଗା କୂଳକୁ ଚାଲିଲେ ।

ଯାଉ ଯାଉ ମାର୍ଗ ମଧ୍ୟରେ ଗୋଟିଏ ନଦୀ ପଡିଲା । ସେତେ ବେଳକୁ ଦିବା ଦ୍ୱିପ୍ରହର ହୋଇ ଗଲାଣି । ରାଜା ତହୁଁ ହୁକୁମ୍ ଦେଲେ ଆଜି ଏହି ଠାରେ ଡେରା ପଡିବ । ତହୁଁ ଡେରା ସେଠାରେ ପଡିଲା । ସମସ୍ତେ ସେଠାରେ ଗାଧୁଆ ପାଧୁଆ କଲେ ।

ରାଜାଙ୍କର ସ୍ନାନ ତର୍ପଣାଦି ସରିଲା, ତା’ପରେ ରାଜା ଆସି ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରେ ବସି ଧ୍ୟାନ କରିଲେ । ଠିକ୍ ସେହି ସମୟରେ କେଉଁଠି ଥିଲେ ଯେ ଗୋଠେ ଛେଳି ସେମାନେ ଆସି ତୁଠରେ ପାଣି ପିଇଲେ । ପୁଣି ପାଣି ପିଇବାକୁ ଯେତେ ଛେଳି ଆସିଲେ ସେଥି ମଧ୍ୟରୁ ସମସ୍ତ ଛେଳି ପାଣି ପିଇ ସାରି ଚାଲି ଗଲେ ହେଲେ ଗୋଟିଏ ଛେଳି ସେହି ଠାରେ ରହି ଗଲା । ସେ ଛେଳି ପାଣି ସୁଅକୁ ଚାହିଁ ରହି ଥାଏ । କାରଣ ପାଣି ସୁଅରେ ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର ପାଚିଲା ଫଳ ଭାସି ଯାଉ ଥିଲା । ଛେଳିର ଫଳକୁ ଦେଖିବା ପରେ ଲୋଭ ହୋଇଛି । ଛେଳି ଲୋଭ ସମ୍ଭାଳି ନପାରି ଫଳ ଆଡେ ଏକ ଲୟରେ ଚାହିଁ ରହିଛି ।

ଏହା ମଧ୍ୟରେ ସେହି ଫଳଟି ଛେଳିର ନିକଟବର୍ତୀ ହେଲା ସିନା, ପାଣିରେ ବୁଡି ଯିବା ଭୟରେ ଛେଳିଟି ଆଉ ପାଣି ଭିତରକୁ ଗଲା ନାହିଁ । ହେଲେ ଲୋଭ ତ ବିଚିତ୍ର, ଫଳଟି କୂଳେ କୂଳେ ଭାସି ଭାସି ଆଗକୁ ଗଲା । ସେହି ଫଳଟିକୁ ପାଇବା ଆଶାରେ ଛେଳି ମଧ୍ୟ ନଦୀର କୂଳେ କୂଳେ ଆଗକୁ ଆଗକୁ ଚାଲିଲା ।

ଏଥି ମଧ୍ୟରେ ଅନେକ ବେଳ ହୋଇ ଯାଇଛି । ସବୁ ଛେଳି ଯାଇ ଏକା ସାଥିରେ ଗୋଠରେ ପହଁଚିଲେ ହେଲେ ଗୋଟିଏ ଛେଳି ନଦୀ କୂଳେ କୂଳେ ଚାଲି ଥାଏ । ହେଲେ ଏହାର ଅଣ୍ଡିରା ଛେଳି ମାଇ ଛେଳିକୁ ବହୁତ ଖୋଜିଲା । ସେ ଗୋଠକୁ ନଆସି ଆମ ସାଥୀରୁ ବାହାରି ଯାଇ କୁଆଡେ ଗଲା ।

ଏହି କଥାକୁ ଭାବି ଭାବି ଅଣ୍ଡିରା ତାର ଚାଲି ଆସିଲା ତାକୁ ଖୋଜିବା ଲାଗି । ନଦୀ ବନ୍ଧରେ ଯାଉ ଥିବା ସମୟରେ ସେ ତାକୁ ବହୁତ ବିକଳରେ ମଧ୍ୟ ଡାକୁ ଥାଏ ।

ଏହି ପରି କେତେ ବାଟ ନଦୀ ବନ୍ଧରେ ଯିବା କାଳରେ ଅଣ୍ଡିରାର ଡାକ ମାଈ ଛେଳିକୁ ଶୁଭିଲାରୁ ସେ ମଧ୍ୟ ଜବାବ୍ ଦେଲା ।

ଅଣ୍ଡିରା ମାଈ ଛେଳି ଜବାବ୍ ପାଇ ବନ୍ଧରୁ ନଦୀ କୂଳକୁ ଗଡି ଯାଇ ମାଈ ଛେଳି ପାଖରେ ପହଁଚି ଶୁଣିଲା ଯେ, ମୁଁ କେବଳ ନଦୀରେ ଭାସି ଯାଉ ଥିବା ଫଳଟି ନିମନ୍ତେ କୂଳେ କୂଳେ ଚାଲିଛି । ତମେ ଯେତେ ଶୀଘ୍ର ପାରିବ ମୋତେ ଆଣି ଫଳଟି ଦେଇ ଦିଅ । ଆମେ ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ଫେରି ଯିବା ।

ଅଣ୍ଡିରା କହିଲା – ନଦୀରେ ଥଳ ଅଥଳ ପାଣି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଜୁଆରିଆ ନଦୀ, ଧିରେ ଧିରେ ପାଣି ବଢିବାରେ ଲାଗିଛି । ଏମିତି ଭରାନଦୀକୁ ଯାଇ ସେ ଫଳ ଆଣିବା ତ ଅସମ୍ଭବ । ଫଳଟିକୁ ଆଣିବାକୁ ହେଲେ ଆଗ ନିଜର ମୃତ୍ୟୁ ଯେ ନିଶ୍ଚୟ ତାହା ଜାଣିବାକୁ ହେବ ।

ମାଈ ଛେଳି କହିଲା – ମୁଁ ସେ ସବୁ କଥା ଶୁଣିବା ଅବସ୍ଥାରେ ନାହିଁ । ତମେ ଯାହା କରନା କାହିଁକି, ମୋତେ ଫଳଟି ଆଣି ଦିଅ । କାରଣ ଫଳଟି ପ୍ରତି ମୋର ଅନେକ ଶ୍ରଦ୍ଧା ହୋଇଛି ।

ଏଥର ଅଣ୍ଡିରା ମାଈ ଛେଳି କଥାରେ ଖୁବ୍ ରାଗି ଯାଇ କ୍ରୋଧିତ ହୋଇ କହିଲା – ତୁ ମୋତେ ରାଜାଙ୍କ ସହିତ ସମାନ ମଣିଲୁ କିଲୋ । ସେ ରାଜା ସିନା ନିର୍ବୁଦ୍ଧିଆ ମାଈପ ବୋଲରେ ଗଙ୍ଗା କୂଳକୁ ମରିବାକୁ ଆସିଛି । ତୁ ମୋତେ ସେୟା ମନେ କରିଛୁ । ଏହା ପରେ ଅଣ୍ଡିରା ମାଈ ଛେଳିକୁ ଖୁବ୍ ଜୋର୍ରେ ମାରିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଲା । ମାଈ ଛେଳି ଖୁବ୍ ଗୁଡାଏ ଛେଚା ଖାଇ ସାରିଲା ତା’ପରେ ନିରୁପାୟ ହୋଇ ଅଣ୍ଡିରା ସାଥିରେ ଗୋଠକୁ ଫେରିଲା ।

ସେତେ ବେଳେ ଧ୍ୟାନରେ ବସି ରାଜା ସବୁ କଥା ଶୁଣୁ ଥିଲେ ଅଣ୍ଡିରା ଛେଳିର ଶାସନ ଦେଖି ସେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଯାଇ ଭାବିଲେ ମୁଁ କ’ଣ ଏହି ପଶୁ ମାନଙ୍କ ଠାରୁ ଆହୁରି ବଡ ପଶୁ । କାରଣ ମୋ ରାଣୀଙ୍କୁ ମୁଁ ଏତେ ଭଲ ପାଏ, ମୋର ଯେଉଁ କଥା ପ୍ରକାଶ କଲେ ମୁଁ ପଥର ହୋଇ ଯିବା କଥା ସତ୍ୟ, ଏଥିରେ ରାଣୀ ଏହା ପରେ ବୈଧବ୍ୟ ଜୀବନ ଯାପନ କରିବ । ତଥାପି ୟେ ରାଣୀ ତାର ଯିଦ୍ରେ ଅଟଳ । ସେ ନାରୀ ନୁହଁ କାଳିକା । ଏହି ପରି ସ୍ତ୍ରୀମାନେ ମୁଖରେ ଅମୃତ ଥିବାର କଥା କହି ଶେଷରେ ପୁରୁଷ ମାନଙ୍କର ଜୀବନକୁ ଏହି ପରି ନେଇ ଥାଆନ୍ତି ।

ଏହା ପରେ ରାଜା ଧ୍ୟାନରୁ ଉଠି ଆସି ଦିୱାନ୍ଙ୍କୁ ପଠାଇ ରାଣୀଙ୍କ ସହିତ ସମସ୍ତ ରାଜ କର୍ମଚାରୀଙ୍କୁ ଡେରା ପାଖକୁ ଡକାଇ ଆଣି ରାଣୀଙ୍କୁ କହିଲେ – ଦେଖ ରାଣୀ ମୁଁ ଯଦି ତୁମକୁ ମୋ ପାଖରେ ଥିବା ଗୋପନ କଥାଟି କହି ଦେବି । ତାହା ହେଲେ ମୁଁ ପଥର ହୋଇ ଯିବି । ଏଥର ତୁମେ ତୁମର ଇଚ୍ଛା ପ୍ରକାଶ କର ।

ରାଣୀ ଏଡେ ନିଷ୍ଠୁରା ପାଷାଣୀ ଯେ ରାଜାଙ୍କ ଠାରୁ ସତ କଥାଟି ଶୁଣି ସାରିବା ପରେ ମଧ୍ୟ କହିଲେ – ମୁଁ କୌଣସି କଥା ଶୁଣିବାକୁ ଚାହେଁ ନାହିଁ । ଯେଉଁ କଥାକୁ ଶୁଣିବା ନିମନ୍ତେ ଏତେ ବାଟ ଆସି ଅପେକ୍ଷା କରିଛି । ମୁଁ ସେହି କଥା ଶୁଣିବାକୁ ଚାହେଁ । କଥାଟା ମୋତେ ଲୁଚାଇ ରଖିବା ଲାଗି ମୋତେ ନିଜେ ପଥର ହୋଇଯିବା ଭୟ ଦେଖାଉଛ ନୁହେଁ ।

ଏଥର ନିଷ୍ଠୁର ହୋଇ ଗଲେ ରାଜା, ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଚାବୁକ୍ ଧରି ରାଣୀଙ୍କୁ କ୍ରୋଧରେ ପ୍ରହାର କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ରାଣୀ ଏତେ ମାଡ ଖାଇ ରକ୍ତାକ୍ତ ହୋଇ ଯିବା ପରେ ରାଜା ସୈନ୍ୟ ମାନଙ୍କୁ ଆଦେଶ ଦେଲେ । ଏହି ପାପିୟସୀକୁ ଅଶ୍ୱଖୁରାରେ ବାନ୍ଧି ଘୋଷାଡି ଘୋଷାଡି ନେଇ ଯାଅ, ଘଂଚ ଅରଣ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଏ ରାକ୍ଷାସୀର ଆଖି ଦୁଇଟିକୁ ତାଡି ଦେଇ ଛାଡି ଆସ ।

ଘାତକ ମାନେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ରାଜାଙ୍କର ଆଦେଶ ପାଳନ କଲେ ରାଣୀଙ୍କୁ ରାଜାଙ୍କର ଆଦେଶ ମତେ ଅରଣ୍ୟ ମଧ୍ୟକୁ ନେଇ ଯାଇ ଆଖି ଦୁଇଟାକୁ ବାହାର କରି ଦେଇ ଜଙ୍ଗଲ ମଧ୍ୟରେ ଛାଡି ଦେଇ ଆସିଲେ । ରାଣୀ ଏଥର ନିଜର ଉଦ୍ଧତ ଗୁଣ ଲାଗି ଶାସ୍ତି ପାଇଲା ।

ଶୁଆ କହିଲା – ଏଥର ସବୁ କଥା ଶୁଣିଲୁ ତ ଶାରୀ । କୌଣସି ନାରୀକୁ କେବେ ବିଶ୍ୱାସ କରିବ ନାହିଁ । ଶାସ୍ତ୍ର ପରା କହିଛି, ନାରୀ, ନଦୀ, ନିଆଁ ଏମାନଙ୍କୁ କେବେ ହେଲେ ବିଶ୍ୱାସ କରିବ ନାହିଁ । ଏମାନେ ସହଜରେ ପୁରୁଷ ମାନଙ୍କର ଜୀବନ ପରା ନେଇ ଯାଆନ୍ତି ।

ଶାରୀ ଆଉ ଶୁଆ ଉପରେ ରାଗି ପାରିଲା ନାହିଁ । ମନ ମଧ୍ୟରେ କ୍ରୋଧ ଓ ରାଗକୁ ରଖି କହିଲା – ତମେ ଭାବ ନାହିଁ ଯେ ଏପରି କଥାଟାଏ କହି ଦେଲେ ମୁଁ ତୁମ କଥାରେ ଫଶି ଯିବି । ଏବେ ଶୁଣ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ତୁମ ପୁରୁଷ ଜାତିଙ୍କ ଲାଗି କେତେ ଗୋଟି କଥା କହୁଛି । ଗୋଟିଏ ହାତରେ ତାଳି ବାଜେନା, ତାଳି ବାଜିବାକୁ ହେଲେ ଦୁଇଟି ହାତର ଦରକାର ହୋଇ ଥାଏ । ଏବେ ତୁ ମନ ଧ୍ୟାନ ଦେଇ ଶୁଣ । ମୁଁ ତୋତେ ସେମିତି କେତୋଟି କଥା କହୁଛି ।