ମନ୍ଥରକ ତନ୍ତୀ କଥା

ଗୋଟିଏ ଗ୍ରାମରେ ମନ୍ଥରକ ନାମକ ଏକ ତନ୍ତୀ ବାସ କରୁଥାଏ । ଲୁଗା ବୁଣି ସେ ତା’ର ଗୁଜୁରାଣ ମେଂଟାଏ । ଦିନେ ଲୁଗା ବୁଣୁଥିବା ସମୟରେ ତା’ର ତନ୍ତଟି ଭାଂଗିଗଲା । ତନ୍ତ ଭାଂଗିଯିବା ପରେ ମନ୍ଥରକ କୁରାଢିଟି ନେଇ ବଣକୁ ଗଲା । ତନ୍ତ ମରାମତି କରିବା ପାଇଁ ଭଲ କାଠ ଆବଶ୍ୟକ । ଭଲ କାଠ ଗଛ ଖୋଜୁ ଖୋଜୁ ଶେଷରେ ସେ ଏକ ଶିଂଶପା ଗଛ ଦେଖି ପାରିଲା । ସେହି ଗଛଟିକୁ ହାଣିବା ଆରମ୍ଭ କଲା । କିନ୍ତୁ ସେହି ଗଛରେ ଏକ ରାକ୍ଷସ ରହୁଥାଏ । ସେ ଅଦୃଶ୍ୟରେ ମନ୍ଥରକଙ୍କୁ କହିଲା, “ମନ୍ଥରକ! ଦୟାକରି ତୁମେ ଏହି ଗଛଟାକୁ ହାଣ ନାହିଁ । ଏହି ଗଛରେ ମୁଁ ବସା କରି ରହୁଛି । ନଦୀ କୂଳର ଥଣ୍ଡାପବନ ସବୁ ସମୟରେ ମୋ ଦେହରେ ବାଜୁଛି । ମୁଁ ଏଠାରେ ପରମ ଶାନ୍ତିରେ ବାସ କରୁଛି । ମୁଁ ତୁମକୁ ଯାହା କହିବି ତୁମେ ମାନିବ ।”

ଅଦୃଶ୍ୟରୁ ଭାସି ଆସୁଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିର କଣ୍ଠସ୍ୱର ଶୁଣି ମନ୍ଥରକ ସଂଗେ ସଂଗେ ତା’ କଥାରେ ରାଜି ହୋଇଗଲା । କିନ୍ତୁ ମନ୍ଥରକ କ’ଣ ମାଗିବେ କିଛି ଠିକ୍ କରିପାରିଲେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ସେ ଅଦୃଶ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ କହିଲେ ମୁଁ ମୋର ପତ୍ନୀ ଏବଂ ବଂଧୁ ବାଂଧବଙ୍କ ପରାମର୍ଶ ଅନୁସାରେ ତୁମକୁ ମାଗିବି । ଅଦୃଶ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତି ରୂପୀ ବ୍ରହ୍ମ ରାକ୍ଷସ ମନ୍ଥରକ କଥାରେ ରାଜି ହେଲେ । ମନ୍ଥରକ ସଂଗେ ସଂଗେ ଘରକୁ ଧାଇଁଲେ । ଗାଁ ମୁଣ୍ଡରେ ପହଁଚିବାକ୍ଷଣି ମନ୍ଥରକର ଭଣ୍ଡାରୀ ସହିତ ଦେଖା ହେଲା । ସେ ଶୁଣିଥିବା ସମସ୍ତ ଘଟଣା ଭଣ୍ଡାରୀ ଆଗରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କଲା । ଭଣ୍ଡାରୀ ତାକୁ ଏକ ଉପାୟ ବତାଇଦେଲା । ଭଣ୍ଡାରୀ କହିଲା, “ମନ୍ଥରକ! ତୁମେ ଏହି ସୁଯୋଗକୁ ହାତଛଡା କର ନାହିଁ । ତୁମେ ତାଂକୁ କୁହ ଯେ ମୁଁ ରାଜା ହେବାକୁ ଚାହୁଁଛି । ଯେହେତୁ ମୁଁ ତୁମକୁ ଏହି ଉପାୟ ବତାଇ ଦେଲି ତୁମେ ରାଜା ହେବାକ୍ଷଣି ମୋତେ ତୁମର ମନ୍ତ୍ରୀ କରିଦେବ ।”

ଭଣ୍ଡାରୀର କଥା ଶୁଣି ମନ୍ଥରକ କହିଲେ, “ତୁମ କଥା ତ’ ଠିକ୍ । କିଂତୁ ମୁଁ ଟିକେ ମୋର ସ୍ତ୍ରୀକୁ ପଚାରି ଆସେ । ମନ୍ଥରକଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଭଣ୍ଡାରୀ କହିଲା, ତୁମେ ଯଦି ନାରୀ ବୁଦ୍ଧିରେ କାମ କରିବ ଶେଷରେ ହୀନସ୍ତା ହେବା ହିଁ ସାର ହେବ ।” କିଂତୁ ମନ୍ଥରକ ଭଣ୍ଡାରୀ କଥା ନଶୁଣି ସ୍ତ୍ରୀ ପାଖକୁ ଆସି ସମସ୍ତ ବିଷୟ କହିଲା । ସ୍ତ୍ରୀଟି ସଂଗେ ସଂଗେ ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ସେହି ବର ନମାଗିବାକୁ କହିଲା । କାରଣ ରାଜା ହେଲେ ଯେଉଁ କଷ୍ଟ ସ୍ୱୀକାର କରିବାକୁ ପଡେ ସେହି କଷ୍ଟ ତା’ର ସ୍ୱାମୀ ବହନ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ରାଜ୍ୟ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ହେଲେ ଶତ୍ରୁ ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ କରିବାକୁ ପଡେ । ସବୁ ସମୟରେ ସବୁ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ ପଡେ । ସୁଖ, ଶାନ୍ତି ଟିକେ ମଧ୍ୟ ମିଳେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ରାଜା ହେବା ଆମର ଦରକାର ନାହିଁ । ମୋ କଥା ଶୁଣ । ତୁମେ ତ’ ସବୁଦିନ ଲୁଗା ବୁଣୁଛ । ସେହିଲୁଗାକୁ ବିକ୍ରୀ କରି ଆମ୍ଭେ ଶାନ୍ତିରେ ସମୟ ବିତାଉଛେ । ତୁମେ ଯଦି ଦିନକୁ ଅଧିକ ଲୁଗା ବୁଣିପାରନ୍ତ ତା’ହେଲେ ଆମେ ବେଶ୍ ମଜାରେ କାଳ କାଟନ୍ତେ । ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ମୁଣ୍ଡ ଓ ଆଉ ଦୁଇଟି ହାତ ବର ସ୍ୱରୂପ ମାଗ । ଯାହାଦ୍ୱାରାକି ତୁମେ ଅଧିକ କାମ କରିପାରିବ ।

ପତ୍ନୀର କଥା ମନ୍ଥରକ ମନକୁ ଭାରି ପାଇଲା । ସେ ସଂଗେ ସଂଗେ ବଣକୁ ବାହାରିଲା । ଗଛ ମୂଳକୁ ଯାଇ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲା, “ହେ ଅଦୃଶ୍ୟ ଶକ୍ତି! ମୋତେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ମୁଣ୍ଡ ଓ ଦୁଇଟି ହାତ ଦିଅନ୍ତୁ” । ସଂଗେ ସଂଗେ ତନ୍ତୀର ଗୋଟିଏ ମୁଣ୍ଡ ସହିତ ଆଉ ଗୋଟିଏ ମୁଣ୍ଡ ଓ ହାତ ସହିତ ଆଉ ଦୁଇଟି ହାତ ଆସି ଯୋଡି ହୋଇଗଲା । ଏହାପରେ ସେ ମନ ଖୁସିରେ ଘରକୁ ଫେରିଲା । କିନ୍ତୁ ଗ୍ରାମରେ ପହଁଚିବା କ୍ଷଣି ତାକୁ କେହି ଚିହ୍ନି ପାରିଲେ ନାହିଁ । ତାର ଏହି ରୂପ ଦେଖି ସମସ୍ତେ ଡରିଗଲେ । ସମସ୍ତେ ଭାବିଲେ ଏକ ରାକ୍ଷସ ଗ୍ରାମରେ ଆସି ଉଭା ହୋଇଛି । ଗ୍ରାମବାସୀମାନେ ସଂଗେ ସଂଗେ ତା’ଉପରକୁ ଟେକା, ପଥର ଫିଙ୍ଗିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲେ ।

କାହାଣୀଟି କହିସାରି ଚକ୍ରଧର କହିଲେ ବୃଥା ଆଶାକଲେ ଶେଷରେ ଜଣେ ପରିହାସର ପାତ୍ର ହୋଇଥାଏ । ଏହି ସଂପର୍କରେ ମୁଁ ତୁମକୁ ଆଉ ଏକ କାହାଣୀ କହୁଛ ଶୁଣ ।