ଶୁଆ ଶାରୀ କଥା - ୨୨

ବର ବଦଳ କଥା

ଏ ଦେଶରେ ଦେବତା ମାନଙ୍କର ଅବତାର ଗ୍ରହଣ ହେବା କଥା ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ଭାରତ ଦେଶକୁ ଦେବ ଭୂମି ଭାରତ ବର୍ଷ କହନ୍ତି । ଏହି ଭାରତ ଦେଶରେ କାଶୀ ନାମକ ଏକ ସହର ଥିଲା । ହିନ୍ଦୁ ମାନଙ୍କ ଲାଗି ତାହା ଥିଲା ତୀର୍ଥ ଭୂମି । କାଶୀ ନଗରରେ ହଜାର ହଜାର ମଠ ମନ୍ଦିର ଥିଲା । ଯାତ୍ରୀ ମାନଙ୍କ ଲାଗି ଭାରତର ଧନାଢ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତି ମାନେ ବଡ ବଡ ଧର୍ମଶାଳା ମାନ ନିର୍ମାଣ କରିଥିଲେ । ସେହିଠାରେ ଯାଇ ଦୂର ଦୂରାନ୍ତରରୁ ଆସୁଥିବା ତୀର୍ଥଯାତ୍ରୀ ମାନେ ବିଶ୍ରାମ ନେଉଥିଲେ ।

କାଶୀ ଥିଲା ବଡ ନଗର । ବହୁ ମଠ ମନ୍ଦିରରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ । ସେଥିଲାଗି ସେହି ନଗରରେ ଶହ ଶହ ପାଠଶାଳା ଗଢି ଉଠିଥିଲା ।

ସେହି କାଶୀ ନଗ୍ରରେ ମଥୁରା ନଗ୍ରରୁ ଜଣେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ପିଲା ଆସି ସେହି ପାଠଶାଳାରେ ପାଠ ପଢିଲା । ଆଉ ମଧ୍ୟ ସେହି କାଶୀ ନଗରର ଅନତୀ ଦୂରରେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ପଲ୍ଲୀ ଗ୍ରାମ ଥିଲା । ସେହି ଗ୍ରାମରେ ଜଣେ ଧନୀକ ଜମିଦାର ଥିଲେ । ଧନ ସଂପଦରେ ତାଙ୍କ ଠାରୁ ବଳି ଆଉ ଦ୍ୱିତୀୟ ବ୍ୟକ୍ତି କେହି ନଥିଲେ । ସେ ଘୋଷଣା କଲେ ଯେ ମୋର ମନ ବାଂଛା ପୂରଣ ନିମନ୍ତେ ମୋର ମାନସିକ ଅଛି । ଯେକୌଣସି ଏକ ପର୍ବ ଦିନରେ ମୁଁ ଲକ୍ଷାଧିକ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ଦାନ କରିବି ।

ସେହି ଶୁଭ ଦିବସ ଆସିଲା । ଧନୀ ବ୍ୟକ୍ତି ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ସେହି ଦିନ ଠାରୁ ଦାନ କରିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲେ । ସେହି ଦିନ ଠାରୁ ଯେ କୌଣସି ବ୍ରାହ୍ମଣ ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରରେ ପହଁଚନ୍ତି ସେହି ଧନୀକ ବ୍ୟକ୍ତି ତାକୁ ଗୋଟିଏ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ମୋହର ଦାନ କରନ୍ତି । ଏହି ପରି ଭାବରେ ଦେଶର ସମସ୍ତ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କ ପାଖରେ ଏହି ସମ୍ବାଦ ଯାଇ ପହଁଚିଲା । ପ୍ରତିଦିନ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ଦାନ ନେବା ନିମନ୍ତେ ଶହ ଶହ ବ୍ରାହ୍ମଣ ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାର ଦେଶରେ ପହଁଚି ଦାନ ଆଣିଲେ ।

ସେତେ ବେଳେ କାଶୀର ରମାନନ୍ଦ ପାଠଶାଳାରେ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ବ୍ରାହ୍ମଣ ପିଲା ଥିଲେ । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ଦାନ ପାଇବା ଆଶାରେ ସେହି ଧନୀକ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ଗୃହକୁ ଯିବାକୁ ବାହାରି ପଡିଲେ ।

ସେଥି ଲାଗି ଶୁଭ ଦିନ ସ୍ଥିର କରା ଗଲା । ଏହା ପରେ ପିଲା ମାନେ ଯାତ୍ରା ଆରମ୍ଭ କଲେ । ସେହି ପାଠଶାଳାରେ କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର ନାମରେ ମଧ୍ୟ ପିଲାଟିଏ ପାଠ ପଢୁଥିଲେ ସେ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତ ପିଲାଙ୍କ ସହିତ ଦାନ ନେବାକୁ ବାହାରି ପଡିଲା ।

ରମାନନ୍ଦ ପାଠଶାଳାରେ ଜଣେ ବୟୋଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଗୁରୁ ଥିଲେ । ସେ ବେଦ ବେଦାନ୍ତ ଶିକ୍ଷାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣତା ଲାଭ କରିଥିଲେ । ସେ ଯେତେ ବେଳେ ଜାଣିଲେ ପାଠଶାଳାର ଅନେକ ପିଲା ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ଦାନ ପାଇବା ଆଶାରେ ବାହାରିଛନ୍ତି ସେହେତୁ ପିଲାଙ୍କୁ କହିଦେଲେ – ଦେଖ ପିଲାମାନେ ତୁମେ ଯଦି ପଥ ମଧ୍ୟରେ ନୀଳ ଚଢେଇକୁ ଦେଖିବ ତୁମେ ସେତେ ବେଳେ ତା’ର ବାମ ପାଶ୍ୱର୍ରେ ନବୁଲି ଦକ୍ଷିଣ ପାର୍ସ୍ବରେ ବୁଲିଯିବ । ଏହା କରିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମ୍ଭ ମାନଙ୍କର କାର୍ଯ୍ୟ ଶୁଭ ହେବ ।

ଗୁରୁଙ୍କ କହିବା କଥାକୁ ମନେ ରଖି ସବୁ ପିଲା ଯାତ୍ରା ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଲେ ।

ସେମାନେ ଯାତ୍ରା ମାର୍ଗରେ ଅଳ୍ପ କିଛି ଦୂର ଯାଇଛନ୍ତି ଗୁରୁଙ୍କର କଥା ମନେ ପଡିବା ବେଳକୁ ଆଖି ଆଗକୁ ବୃକ୍ଷ ଉପରେ ବସିଥିବା ଏକ ନୀଳ ଚଢେଇକୁ ଦେଖିଲେ । ପିଲାମାନେ ଗୁରୁଙ୍କର କହିବା କଥାନୁଯାୟୀ ଯେତେ ବେଳେ ନୀଳ ଚଢେଇର ଦକ୍ଷିଣ ପାର୍ସ୍ବ ଦେଇ ବୁଲିକରି ଯିବା ବେଳକୁ ସେ ପୁଣି ଫଡ୍କରି ଉଡି ଯାଏ ଆର ଡାଳକୁ ।

ଏମିତି ବାରମ୍ବାର ହେବା ଦ୍ୱାରା ନୀଳ ଚଢେଇ ଏମିତି ତରକା ହୋଇଗଲା ଯେ ସେ ଆଉ କୌଣସି ଡାଳରେ ମୁହୂର୍ତ ଟିଏବି ସ୍ଥିର ହୋଇ ବସି ପାରିଲା ନାହିଁ । ହେଲେ ଗୁରୁଙ୍କ ଆଦେଶ ପାଳିବା ପାଇଁ ପିଲାମାନେ କେଉଁ ଚଢେଇଟିକୁ ଛାଡି ପାରୁଛନ୍ତି, ଶେଷରେ ଚଢେଇଟି ଆଉ ପାଖରେ ନବସି ଏଥର ବହୁତ ଦୂରକୁ ଉଡି ଚାଲି ଗଲା । ଏହା ଦେଖି ପିଲାମାନେ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ହରା ହୋଇପଡି ଆଉ ନୀଳ ଚଢେଇର ଦକ୍ଷିଣ ପାର୍ସ୍ବ ନଦେଖି ସିଧା ସଳଖ ନିଜର ଗନ୍ତବ୍ୟ ପଥରେ ଚାଲି ଗଲେ ।

ବିଚରା କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର କିନ୍ତୁ ନଛୋଡ ବନ୍ଧା, ସେ ସିଦ୍ଧାନ୍ତ କଲା ଯେ ଯଦି ମୋର ଗନ୍ତବ୍ୟ ସ୍ଥଳକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ତାହା ହେଲେ ଗୁରୁଙ୍କର କଥାକୁ ମାନିକରି ହିଁ ଯିବି । ଯଦି ତାହା ସମ୍ଭବ ହୋଇ ନପାରିଲା ତାହା ହେଲେ ନିଜର ଗନ୍ତବ୍ୟ ପଥକୁ ଭୁଲି ନିଜର ଆସିଥିବା ପାଠଶାଳାକୁ ଫେରିଯିବି । ଗୁରୁଙ୍କ ଆଦେଶକୁ ପାଳନ ନକରିବା ତ ମୋ ପାଇଁ ଖୁବ୍ ବଡ ଅପରାଧ ହେବ । ତା’ଛଡା ଯାଉଥିବା କାର୍ଯ୍ୟରେ ବିଫଳତା ନମିଳିବ କାହିଁକି । ସେଥିଲାଗି ବେଳ ବୁଡିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ସେହି ନୀଳ ଚଢେଇର ପଛେ ପଛେ ଧାଇଁଲା । ନୀଳ ଚଢେଇ ଯେଉଁ ଦିଗରେ ଉଡି ଉଡି ଗଲା କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର ମଧ୍ୟ ସେହି ଦିଗକୁ ଦୌଡି ଦୌଡି ଗଲା ।

ଏମିତି ଅନେକ ସମୟ ଚାଲିଲା, ଅନ୍ୟ ପିଲାମାନେ କେଉଁଆଡେ ଚାଲିଗଲେ ଯେ ତାହା କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର ଜାଣିବି ପାରିଲା ନାହିଁ । ସଞ୍ଜ ହେଲା । ଅନ୍ଧାର ଆସି ଯିବାରୁ ନୀଳ ଚଢେଇକୁ ଆଉ ରାସ୍ତା ଦେଖା ଗଲା ନାହିଁ । ତା’ ଛଡା ଉଡି ଉଡି ତା’ର ଡେଣାକୁ ମଧ୍ୟ ଥକ୍କା ଲାଗିଲା । ସେ ଆଉ ଆଗକୁ ଉଡି ଗଲା ନାହିଁ । ଏଥର ସେ ଯେଉଁ ଡାଳରେ ବସିଲା ସେହି ଡାଳରେ ବସୁ ବସୁ ଶୋଇ ପଡିଲା ।

ହେଲେ କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର ଖୁବ୍ ଜିଦ୍ଖୋର । ଗରୁଙ୍କର ବାକ୍ୟକୁ ସେ ପାଳନ କରିବେ । ସେ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଥିଲା ଯେ ଗୁରୁ ଯେତେବେଳେ ଯାହା କରିଥାଆନ୍ତି ସେଥିରେ ଶିଷ୍ୟର ନିଶ୍ଚୟ ମଙ୍ଗଳ ହୋଇଥାଏ । ତା’ ସାଥିରେ ଆସିଥିବା ଅନ୍ୟ ପିଲାମାନେ ରାସ୍ତା ଭାଙ୍ଗି ଚାଲି ଗଲେଣି ସିନା ହେଲେ ସେମାନେ ଗୁରୁଙ୍କ କଥାକୁ ଅମାନ୍ୟ କରି ଚାଲିଗଲେ । ହେଲେ ସେମାନଙ୍କର ଅମଙ୍ଗଳ ହେଉ ଅବା ନହେଉ ମଙ୍ଗଳରେ କେବେ ସେମାନଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟ ସାଧନ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ।

ସଞ୍ଜ ହେଲାରୁ ନୀଳ ଚଢେଇଟି ଗୋଟିଏ ଡାଳରେ ସ୍ଥିର ହୋଇ ବସି ଯିବାରୁ କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର ଗୁରୁଙ୍କର ବାକ୍ୟ ଅନୁସାରେ ନୀଳ ଚଢେଇର ଦକ୍ଷିଣ ପାଶ୍ୱର୍ରେ ବୁଲି ନିଜର ଗନ୍ତବ୍ୟ ସ୍ଥଳରେ ପହଁଚିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା ।

ଯାହା ହେଉ ସଞ୍ଜ ହୋଇଗଲା ସିନା ହେଲେ କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର ଗୁରୁଙ୍କର କଥାକୁ ପାଳନ କରି ପାରିଲା । ସେଥିଲାଗି ମନରେ ତା’ର ଆନନ୍ଦ ଯେପରି ସେପରି ତୃପ୍ତି ବି ଲାଗିଲା ।

ଏଥର ସେ ନୀଳ ଚଢେଇକୁ ଛାଡି ଆଗକୁ ଚାଲିଲା । ନୀଳ ଚଢେଇକୁ ଛାଡିବା ସମୟକୁ ତ ରାତ୍ରି ହୋଇ ଯାଇ ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ସେହି ଗ୍ରାମରେ ପହଁଚିବା ବେଳକୁ ଅନ୍ଧାରବି ଘୋଟି ଗଲା । ଗାଁ ଗଣ୍ଡା ସବୁ ନିଃଶୁନ୍ ହେବା ପରି ଲାଗୁଥାଏ । କାହାରି ଜଣ କର ପାଟି ଶବ୍ଦ କୃଷ୍ଣ ସୁନ୍ଦର ଶୁଣି ପାରିଲେ ନାହିଁ ।

ଏମିତି ଏମିତି ଦିନ ଯାଇ ରାତ୍ରି ହେଲା । ଦିନ ସାରାର ପଥ ଚଲା କଷ୍ଟ ମଧ୍ୟ ତାକୁ ହୋଇଛି । କ୍ଷୁଧାରେ ଆଉଟୁ ପାଉଟୁ ହୋଇ ଯାଉଥାଏ । ବିକଳରେ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଖୋଜୁ ଥାଏ । ସେ ଭାବୁ ଥାଏ କାହାର ଜଣେ ହେଲେ ଦେଖା ଯଦି ପାଇ ଯାଆନ୍ତା ତାହା ହେଲେ ତାହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା କିଛି ଖାଇବା ପଦାର୍ଥ ଯୋଗାଡ କରନ୍ତା ।